ความมั่นคงของคนชนบท เป็นความมั่นคงจากความร่วมมือกัน อยู่ด้วยการแบ่งปัน มั่นคงเพราะวัฒนธรรมการอยู่ร่วมกัน  ดำรงชีวิตแบบพี่น้องพึ่งพากัน ฮักแพง แบ่งปัน เกื้อกูล ซึ่งในอดีตระบบการเกษตรของไทยเป็นการผลิตแบบเพื่อกินเพื่อใช้ เป็นระบบการเกษตรแบบถ้อยทีถ้อยอาศัย มีการปลูกพืชผัก ไว้บริโภค มีการเลี้ยงสัตว์ เพื่อใช้แรงงานในไร่นา การวางแผนการผลิตเกษตรกรจะเป็นผู้กำหนดเองทั้งสิ้น การขยายพันธุ์ การเพาะพันธุ์ทั้งพืชและสัตว์จะทำด้วยตนเอง หรือในท้องถิ่น มีการหาอาหารจากแหล่งธรรมชาติไม่ว่าจะเป็นป่าหัวไร่ปลายนา  ห้วย หนอง คลอง บึง ซึ่งสังคมไทยมีการผลิตอย่างนี้มาช้านาน นับตั้งแต่มีการใช้แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ มีการใช้เทคโนโลยีการผลิตทางการเกษตรแบบทันสมัย ถูกนำมาโฆษณาให้เกษตรกรตกเป็นทาส ปรับระบบการผลิตเพื่อขายทำให้มีความจำเป็นในการขยายพื้นที่ทำการเพาะปลูกเพิ่มขึ้น มีการใช้เทคโนโลยีใหม่ๆ มีการใช้ปุ๋ยเคมีและยาฆ่าแมลง ซื้อเมล็ดพันธุ์จากบริษัท ทำการเกษตรเชิงเดี่ยวเพื่อป้อนโรงงานอุตสาหกรรม เช่น อ้อย มันสำปะหลัง ยางพารา ฯลฯ ทำให้เกษตรกรตกเป็นหนี้ จำนวนมากต้องล้มละลาย ระบบนิเวศน์มลภาวะและสภาพแวดล้อมเป็นพิษได้ขยายตัวออกไปอยู่ในระดับวิกฤตดินฟ้าอากาศแปรปรวนฝนแล้งน้ำท่วม

 

ภายใต้นโยบายภาครัฐที่ส่งเสริมและพัฒนาการเพื่อตอบสนองการค้าและการตลาดส่งออกเป็นหลักอำนาจผูกขาดตกอยู่กับกลุ่มทุน และบริษัทข้ามชาติซึ่งการค้าเมล็ดพันธุ์เป็นการทำกำไรให้ผู้ประกอบการอย่างเป็นล่ำเป็นสัน ในประทศไทยมีการค้าเมล็ดพันธุ์โดยเฉพาะพันธุ์ผักมานานหลายทศวรรษ ใช้เทคโนโลยีในการคัดเลือกพันธุ์ที่ทันสมัย มีการคัดเลือกสายพันธุ์ มีการผสมพันธุ์พืชชนิดใหม่ ๆ ที่ให้ผลตอบสนองต่อปุ๋ยเคมีสูง คุณภาพอยู่ในมาตรฐานเดียวกัน มีการขยายหรือส่งเสริมการปลูกพืชชนิดใหม่ออกไป โดยภาครัฐเป็นผู้มีบทบาทสำคัญ และบริษัทเอกชนเป็นผู้เข้าควบคุมระบบการซื้อขายแลกเปลี่ยนเมล็ดพันธุ์ มีการนำเอาข้าวพันธุ์ใหม่แนะนำมาแลกเปลี่ยนกับพันธุ์ข้าวดั้งเดิมของเกษตรกร รวมทั้งชี้นำเจตนารมณ์ในการเพาะปลูกเพื่อขายตลาดต่างประเทศ ส่งผลให้พันธุกรรมข้าวที่หลากหลาย สูญหายจากพื้นที่ พื้นที่เพาะปลูกส่วนใหญ่ถูกยึดครองโดยพันธุ์ข้าวที่ทางราชการส่งเสริม

 

กระบวนการทำลายความมั่นคงอาหารของชุมชน ด้วยกระบวนการผลิตที่ใช้สารเคมี การควบคุมทางเทคโนโลยี การครอบงำปัจจัยการผลิต การควบคุมการตลาด การเปลี่ยนพื้นที่อาหารสู่การปลูกพืชพลังงาน  จนถึงจุดวิกฤตทั้งเรื่องราคาอาหารที่แพงขึ้นคนจนที่มีรายได้น้อยเข้าถึงได้อยาก และการเปลี่ยนมือของผู้ครอบครองอาหารจากเกษตรกรสู่บริษัททุน  สถานการณ์เช่นนี้ภาคอีสานยังอยู่ในขบวนการเปลี่ยนแปลงตามทิศทางนโยบายการพัฒนาการเกษตรที่เป็นอยู่ในปัจจุบันรุนแรงมากขึ้น

 

เครือข่ายเกษตรกรรมทางเลือก มูลนิธิเกษตรกรรมยั่งยืน(ประเทศไทย) มูลนิธิชีววิถีและ ชุดโครงการเสริมสร้างอธิปไตยทางอาหารด้วยกระบวนการวิจัยเพื่อท้องถิ่น (สกว.ฝ่ายวิจัยเพื่อท้องถิ่น Node เกษตรกรรมยั่งยืนภาคอีสานตอนกลาง) เป็นหน่วยงานหลักในการจัดประชุมเวทีวิชาการชาวบ้านกับการจัดการความรู้พันธุกรรมพื้นบ้านความมั่นคงทางอาหาร ในระหว่างวันที่ ๒-๓ เมษายน ๒๕๕๕ ณ สถาบันศิลปวัฒนธรรมอีสาน มหาวิทยาลัยมหาสารคาม ตำบลตลาด อำเภอเมือง จังหวัดมหาสารคามโดยร่วมกับสถาบันศิลปวัฒนธรรมอีสาน มหาวิทยาลัยมหาสารคาม โครงการฮักแพงเบิ่งแญงคนสารคาม คณะเทคโนโลยี มหาวิทยาลัยมหาสารคาม  เครือข่ายเกษตรพันธะสัญญา เครือข่ายสามาคมเกษตรกรไทย ภาคอีสาน  โครงการข้าวปลา อาหาร อีสานมั่นยืน สถาบันพัฒนาองค์กรชุมชน (องค์การมหาชน) กลไกวิจัยเพื่อท้องถิ่นภาคอีสาน (สกว.) และศูนย์วิจัยข้าวในภาคอีสาน โดยมีวัตถุประสงค์เพื่อรวบรวมข้อมูลและองค์ความรู้การจัดการพันธุกรรมพื้นบ้าน จากองค์กรภาครัฐ เอกชน และชุมชนท้องถิ่น เพื่อเสนอผลงานองค์ความรู้และรูปธรรมทางเลือกพันธุกรรมกับความมั่นคงทางด้านอาหาร เพื่อวิเคราะห์

 

กฎหมายและนโยบายด้านพันธุกรรมพื้นบ้านกับความมั่นคงทางอาหารในระดับชาติ และเพื่อจัดทำข้อเสนอเชิงนโยบายเกี่ยวกับการจัดการเมล็ดพันธุ์ โดยชุมชน กิจกรรมภายในงานประกอบด้วย เวทีวิชาการ  นิทรรศการจากหน่วยงานภาครัฐและภาคประชาสังคม ตลาดนัดเมล็ดพันธุ์  ตลาดนัดสีเขียว การแสดงจากลูกหลานเกษตรกร และกลุ่มเกษตรกรการประกวดการตำข้าว และซุ้มพันธุกรรม การแข่งขันการทำอาหารท้องถิ่น และแลกเปลี่ยนเมล็ดพันธุ์

 

 

1.     เพื่อรวบรวมข้อมูลและองค์ความรู้การจัดการพันธุกรรมพื้นบ้าน จากองค์กรภาครัฐ เอกชน และชุมชนท้องถิ่น

2.     เพื่อเสนอผลงานองค์ความรู้และรูปธรรมทางเลือกความมั่นคงทางด้านอาหาร

3.     เพื่อวิเคราะห์กฎหมายและนโยบายด้าน วัฒนธรรม พันธุกรรมพื้นบ้าน กับความมั่นคงทางอาหารในระดับชาติ

4.    เพื่อจัดทำข้อเสนอเชิงนโยบายเกี่ยวกับการจัดการเมล็ดพันธุ์ โดยชุมชน