เคยอยากหายตัวได้ไหมค่ะ

ฉันเคยนะ...

แล้วก็ทดลองหายตัวดูแล้วจริงๆ

ฉันหายตัวไปในซีกโลกเหนือสิบกว่าวัน ห่างเหินจากการติดตามและรับรู้ข่าวสารความเป็นไปและความวุ่นวายในสังคมไทย ด้วยมัวแต่สาละวนกับภารกิจและการประชุมที่เผชิญอยู่เฉพาะหน้า

ระหว่างเดินทางกลับมีหนังสือพิมพ์ภาษาไทยให้อ่านบนเครื่องบิน แต่ฉันกลับไม่รู้สึกกระหายที่จะติดตามข่าวสารใดๆในเมืองไทย เหมือนเช่นเคยที่มักจะไล่รื้ออ่านจนครบทุกฉบับที่มีบนเครื่อง

ลองถามตัวเองว่า ทำไม?

ตอบอย่างง่ายที่สุด คงต้องบอกว่า "เหนื่อยเกินไปมั้ง"

ลองตอบอย่างจริงใจอีกทีก็รู้ว่าไม่ใช่

แต่อาจเป็นเพราะฉันกลัวก็ได้ กลัวที่จะรับรู้ชัดๆว่าวิกฤตการเมืองที่มีอยู่ก่อนการหายตัว จะยังปรากฏเด่นชัด เกรงว่าจะชัดเกินไปด้วยซ้ำ

แล้วฉันก็หวั่นวิตกนิดๆว่าวิกฤตที่ว่าจะพาสังคมไทยไปสู่การก่อและยุติปัญหาด้วยความรุนแรงอีกครั้ง

ยังจำความรู้สึกช๊อค เมื่อได้ยินเสียงปืนนัดแรกเมื่อพฤษภาคม ๒๕๓๕ คำถามและความว้าวุ่นใจอึงอลอยู่ในหัวว่า ทำไมการเปลี่ยนผ่านในสังคมไทยไม่รุนแรงไม่ได้หรือ เราจำเป็นต้องแลกด้วยการสูญเสียเสมอไป เช่นนั้นหรือ

หลายคนเชื่อเช่นนั้นและมุ่งมั่นเสียสละพร้อมสูญเสียเพื่อชาติ ฉันเคารพในความเชื่อและการตัดสินใจ แต่ก็ไม่อาจเห็นคล้อยตาม เพราะความสูญเสียที่ตั้งใจไม่เคยจำกัดวงแค่เฉพาะผู้ที่พลีแล้วพร้อมแล้วจะสูญเสีย แต่มันพ่วงผลพวงเกินประมาณการมาด้วยเสมอ

เมื่อพูดคุยอัพเดทสถานการณ์กับผู้คนแวดล้อมหลายเสียงบอกตรงกันว่า ไม่มีอะไรใหม่ ที่เด็ดสุดมาจากข้อสังเกตของเพื่อนต่างชาติที่ติดตามสถานการณ์การเมืองในสังคมไทยด้วยใจระทึกปนทึ่งกว่าที่เธอจะบรรลุความเข้าใจว่า

"มันเหมือนละครน้ำเน่า มีเรื่องราวที่เต็มไปด้วยสีสันตื่นเต้นเร้าใจเต็มไปหมด แต่ไม่มีความคืบหน้า ไม่มีทางออกไปทางไหนซะที วนอยู่อย่างนั้นเอง"

ออกจะผิดหวังเล็กน้อยที่ปัญหาไม่อันตรธานหายไปพร้อมกับช่วงที่หายตัว แต่ก็ยังใจชื้นนิดๆ ที่ไม่มีเหตุการณ์รุนแรงเกิดขึ้นด้วยเช่นกัน

หากแต่อดประหวั่นพรั่นพรึงไม่ได้ เพราะตั้งแต่กลับมาก็เห็นการประทะห้ำหั่นที่ดูมีดีกรีเลือดเดือดมากขึ้นตามลำดับ ตั้งแต่การปะทะทำร้ายกันที่เซ็นทรัลเวิลด์  จนมาถึงข่าวคาร์บอมบ์ที่น่าหวาดผวาไม่ว่าจะเป็นการสร้างสถานการณ์หรือตั้งใจแต่ทำไม่สำเร็จโดยฝ่ายใดก็ตาม

ฉันกำลังกลัวว่า สังคมไทยกำลังใกล้อุณหภูมิจุดเดือดพล่านที่พร้อมจะลวกมือลวกตัวของผู้คนอยู่ทุกขณะจิต ชวนให้ฉันต้องย้อนนึกไปถึงกาต้มน้ำรุ่นเก่าที่ช่องพวยกาเปิดให้ระบายไอน้ำเดือดได้ชนิดไม่คุกคามความรู้สึกเมื่อเทียบกับกาต้มน้ำแรงดันซึ่งเป็นที่นิยมใช้ในปัจจุบัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในยามที่ยังไม่เปิดฝาพวยกา

นึกถึงคำพูดของอาจารย์สมเกียรติ ตั้งนโม ที่พูดไว้ในงานเสวนา "กระทู้นรก โคตรๆ (โปรดพิจารณา)" เปรียบการโพสต์ข้อความในเว็บบอร์ดเหมือนการ "บ้วนทิ้ง" ซึ่งเป็นกลไกที่จำเป็นในการมีช่องทางให้ผู้คนได้ระบายออกมาบ้าง ถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริง ฉันก็ยินดีที่พื้นที่สาธารณะของสื่อเล็กๆอย่างประชาไทจะได้เป็นส่วนหนึ่งที่ผู้คนจะได้มาใช้มัน ไม่ว่าจะเป็นเพียงการบ้วนทิ้ง หรือแบ่งปันข้อมูล วิพากษ์ถกเถียงกันอย่างที่เป็นความตั้งใจแต่แรกของประชาไท เพราะอย่างน้อยหากมันลดอุณหภูมิในใจของใครบางคนลงไป รวมไปถึงช่วยให้ใครได้ฉุกคิด และเริ่มสนทนาแลกเปลี่ยนกันอย่างมีไมตรี อย่างที่มีปรากฏให้เห็นเนืองๆอยู่ในหลายกระทู้ของประชาไท

ไม่ได้คิดว่าสิ่งเล็กๆที่เกิดขึ้นที่ประชาไทจะไปเปลี่ยนเหตุการณ์ทางสังคมอย่างฉับพลัน แต่หวังว่าอย่างน้อยก็จะเป็นเรือนทดลองทางสังคม ที่เชื่อมต่อระหว่างโลกเสมือนในไซเบอร์สเปซกับโลกจริงที่เราหายใจร่วมกันอยู่  ในวันที่ความรุนแรงไม่ใช่คำตอบสุดท้ายของการเปลี่ยนผ่านทางสังคม

และการอยู่เฉยๆ ไม่ทำอะไร ไม่ทำให้ปัญหาล่องลอยหายไป แม้อยากให้เป็นแบบนั้นแทบขาดใจ