จดหมายฉบับนี้เขียนขึ้นในฐานะคนธรรมดาคนหนึ่งที่เข้าร่วมการชุมนุมของคนเสื้อแดง ไม่ใช่นักศึกษา ไม่ใช่ปัญญาชน แต่เป็นเพียงคนธรรมดาที่เชื่อมั่นว่ามนุษย์ทุกคนคิดได้และพัฒนาได้

 

หลังการสลายการชุมนุม (ที่ถูกเรียกเสียใหม่อย่างสวยหรูว่า “การขอพื้นที่คืน” ) ในคืนวันที่ 10 เมษายน 2553 พลันที่รายชื่อผู้เสียชีวิตคนแรกถูกประกาศบนเวที ฉันคิดว่าบางคนเตรียมใจไว้แล้วและอีกหลายคนอาจตกใจ...แต่ทั้งหมดทั้งมวลอยู่บนฐานที่ว่า เราพอจะรู้ เราเตรียมตัวเตรียมใจ และพร้อมรับกับผลที่จะตามมา

 

ฉันกำลังจะบอกว่า มวลชนอย่างเราไม่ได้ “ไร้เดียงสา” จนไม่รู้ว่า กำลังทำอะไร จะไปไหน และมีความเป็นไปได้อะไรบ้างที่จะเกิดจากการลุกขึ้นมาต่อสู้กับรัฐบาลที่ไม่ได้มาจากเสียงข้างมาก(ซึ่งฉันคิดว่ามีความน่ากลัวกว่ารัฐบาลที่มาจากการเลือกตั้งเพราะรัฐบาลเลือกตั้ง “แคร์” ว่าพวกเขาอาจไม่ได้รับเลือกเข้ามาอีก แต่รัฐบาลที่เหาะเหินเดินอากาศมาเป็นรัฐบาลได้โดยไม่ต้องอาศัยพวกเรา...ไม่มีความจำเป็นอะไรที่เขาต้อง “แคร์” คนซึ่งไม่ได้เลือกเขาเข้ามา)

 

มีหลายคนที่คิดว่ามวลชนโง่เง่าไปตายเพื่อแกนนำ บ้างก็ว่าตายเพื่อนักการเมือง บางคนยังอุตส่าห์จะเชื่อว่าผู้คนที่สู้ยิบตาด้วยมือเปล่าถูกจ้างมา(งั้นช่วยจ้างกูกลับด้วย) และบางคนอาจกำลังบ่นว่าจะพาพี่น้องประชาชนไปตายทำไม..

 

ฉันไม่รู้ว่า “พี่น้อง” คนอื่นคิดอย่างไร แต่ในฐานะที่ฉันเป็นหนึ่งใน “พี่น้อง” ที่คนพวกนี้ชอบพูดถึง ฉันพูดได้เต็มปากว่า “ก็สู้เพื่อตัวเองนี่แหละ” ลุงป้าน้าอาบางคนพูดให้ฉันได้ยินว่า “มาปลดแอกเพื่อลูกหลาน” แต่จะทำเพื่อตัวเองหรือลูกหลาน เราต่างก็เชื่อว่าหากปลายทางการต่อสู้คือชัยชนะ เราก็จะได้เห็นในสิ่งที่ต้องการกันถ้วนหน้า นั่นคือระบอบที่พลเมืองทุกคนมี “สิทธิพลเมือง” เท่าเทียมกัน จะขาวจะดำไอคิวต่ำไอคิวสูงรวยจนเรียนมากเรียนน้อย แต่ในฐานะความเป็นคน เรามี 1 เสียงเท่ากัน (ได้โปรดเถอะ...ถ้าไม่ต้องการให้เป็นแบบนั้นกรุณา “กล้าประกาศตัว” แม้คนที่เสนอให้ผู้มีสิทธิ์เลือกตั้งต้องจบป.ตรีขึ้นไปจะถูกด่าขรม แต่อย่างน้อยก็น่านับถือตรงที่จริงใจกับตัวเองมากพอและกล้าเสนอออกมันออกมาเพื่อให้เกิดวิวาทะในสังคม)

 

สำหรับคนที่ยังพูดว่าเราสู้เพื่อนักการเมืองหรือใครคนใดคนหนึ่ง-ฉันคิดว่าถ้าคนพูดไม่ปิดหูปิดตาตัวเองอย่างมืดบอดชนิดยาหยอดตาขนานแรงที่สุดก็ยังแก้ไม่ได้- มันก็เป็นความจงใจจะ “ทำลายความชอบธรรมและความน่าเชื่อถือ” ของการต่อสู้มากกว่า จะมีเหตุผลอะไรล่ะที่คนพวกนี้จงใจมองข้ามเจตจำนงของมวลชน พร่ำพูดแต่กับประเด็นซ้ำซากว่าสู้เพื่อนายก.นายข. ถ้าไม่ใช่เพราะเขาไม่กล้าพอจะยอมรับว่ามวลชนพวกนี้มีสมอง คิดเองได้ มีหัวใจ ถูกกดขี่มาก ๆ ก็เจ็บเป็น

 

หากวันนี้ ท่านใดยังคิดอยู่ว่าแกนนำพาประชาชนไปบาดเจ็บล้มตาย ในฐานะประชาชนคนหนึ่งที่พวกท่านกำลังพูดถึง ขอย้ำอีกครั้งหนึ่งว่า ประชาชนอย่างเรารู้ว่ากำลังทำอะไร รู้ว่านี่ไม่ใช่สนามเด็กเล่น ไม่ใช่เกมในเฟซบุ๊ค รู้ว่าสู้จริง เจ็บจริง ตายจริง เราไม่ได้ปัญญาอ่อน ขอบคุณจากหัวใจในความหวังดีของพวกท่าน แต่ถ้าเชื่อมั่นในพลังประชาชน หรือเชื่อมั่นในศักยภาพของมนุษย์ ก็ได้โปรดกรุณารับฟังว่าพวกเราต้องการกำหนดอนาคตตัวเอง เราเรียนรู้ได้ ท่านเองก็ด้วย ทุกสังคมล้วนต้องผ่านการลองผิดลองถูก แต่ขอให้มันมาจากความต้องการของคนส่วนใหญ่—เราพร้อมจะเสี่ยงมากกว่าปล่อยให้ชะตากรรมของบ้านเมืองอยู่ในมือ “คนไม่กี่คน” อีกเหมือนเช่นที่เคยเป็นมา

 

อย่างไรก็ตาม แน่นอนว่าสมองหรือหัวใจของมวลชนอาจไม่เพียงพอในบางสถานการณ์ที่ลวงลับซับซ้อนซ่อนเงื่อนเพื่อนทรยศ ฯลฯ แกนนำบางการชุมนุมอาจเห็นมวลชนเป็นเพียงหมากในการต่อรอง

 

แต่สำหรับการชุมนุมเสื้อแดง ฉันเห็นว่าแกนนำไม่เคยพยายามปิดบังหรือหลอกให้เราสบายใจว่า “จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น” เราทุกคนเตรียมตัวเตรียมใจที่จะเจอกับสิ่งไม่คาดหมายกันได้ตลอด (อาจเพราะเรารู้กันดีว่า ม็อบเราเส้นไม่ใหญ่ อะไรก็เกิดได้ทุกเมื่อ เราจึงไม่เคยประมาท) แม้แต่ข่าวการจะถูกสลายตั้งแต่ที่แยกราชประสงค์ แกนนำได้พยายามซักซ้อมวิธีการรับมืออย่างสงบกรณีถูกสลายจริง ๆ ตั้งแต่เตรียมน้ำเตรียมผ้าปิดจมูกไปจนถึงให้นั่งสมาธิกันนิ่ง ๆ อย่าวิ่งวุ่นวาย...

 

ดังนั้น เมื่อแกนนำเองก็เปิดเผยกับเรา เราในฐานะมวลชนก็รับรู้อย่างมีสติสัมปชัญญะ ฉันจึงเชื่อว่านี่ไม่ใช่การชุมนุมของคนที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว ตรงกันข้าม ดูจะก้าวหน้ากว่าหลายคนที่ดูแคลนเราอยู่ด้วยซ้ำไป

 

เชื่อมั่นในพลังประชาชน(ของตัวเอง)