ข้อเขียนชิ้นนี้ได้รับแรงบันดาลใจมาจากรายการโทรทัศน์รายการหนึ่งของช่องทีวีไทย ในช่วงหัวค่ำของคืนวันที่ 15 เมษายน 2553 ทางรายการได้เชิญผู้ร่วมรายการที่เป็นหนึ่งในกลุ่มคนไทยรักสงบอะไรสักอย่างสองคน

ผู้หญิงท่านหนึ่ง ผู้ชายท่านหนึ่ง คุณผู้ชายได้เสนอความเห็นจนทำเอาผมถึงกับสะอึก เพราะเขาคนนั้นได้เรียกหาทหารในกองทัพที่เขาเรียกว่า “สฤษดิ์น้อย” ให้มาแก้ไขปัญหาบ้านเมืองในตอนนี้ ถ้าเข้าใจไม่ผิดเขาคงอยากได้ทหารแบบ สฤษดิ์ ธนะรัชต์ มากู้ชาติกระมัง

การถามหา “สฤษดิ์น้อย” ทำให้ผมคิดถึงบรรดา คนเดือนตุลาฯ ไม่ว่าจะเป็น 14 ตุลาคม 2516 หรือ 6 ตุลาคม   2519 โดยเฉพาะกับคนที่ออกมาก่นด่า ประนาม หยามเหยียด สนับสนุนการใช้กำลังทหารเข้าสลายการชุมนุม อุ๊บส์!!! ขอโทษ “ขอพื้นที่คืน” ผมสงสัย ในวันนั้นที่คนตุลาฯ นี้ได้ต่อสู้เรียกร้องในวัยหนุ่มสาวเข้าเรียกร้องต่อสู้กับอะไร เพราะจากข่าวต่างๆ ในช่วงนี้ ไม่ว่าจะเป็นการเยี่ยมทหารหรืองานศพต่างๆ ทำให้ผมอดนึกถึงเหตุการณ์ในประวัติศาสตร์ที่ผมเคยอ่านไม่ได้ ผมอดคิดไม่ได้ว่านี่บ้านเมืองเราจะหมุนวนกลับไปที่เดิมหรืออย่างไร หรือคนเดือนตุลาฯ ต้องการเห็นลูกหลานของท่านเติบโตในโลกแบบเดียวกับที่ท่านได้เคยต่อสู้เรียกร้องมากระนั้นหรือ ผมสงสัยจริงๆ ว่า วันนั้นท่านต่อสู้เพื่ออะไร

หากท่านจะมองทักษิณเป็นปัญหา ทักษิณจะโกง จะเลวอย่างไร แต่ใช่หรือไม่ นี่ก็เป็นปัญหาการเมืองใหม่ๆ เป็นข้อบกพร่องของระบบการเมืองใหม่ๆ เป็นปัญหาที่สังคมไทยไม่เคยเผชิญ การยืนหยัดต่อสู้ปัญหาเหล่านี้เป็นสิ่งที่น่ายกย่องไม่น้อยในความเห็นของผม แต่ทว่าท่านก็ควรจะคิดหาวิธีต่อสู้ที่ใหม่ๆ ด้วย มิใช่การกลับไปหาอำนาจเดิมๆ ที่ท่านเรียกร้องให้และหาทางหลุดพ้นเมื่อวันวาน

เมื่อวัยหนุ่มสาวท่าน อาจบอกว่าสิ่งที่ท่านทำนั้นเพื่อ พี่น้องประชาชน หากท่านลดอคติเรื่องคุณทักษิณลงเพียงแต่น้อย ท่านก็จะพบว่า พี่น้องประชาชนคนเสื้อแดงเขามาแล้ว ท่านไม่ต้องต่อสู้แทนเขาอีกแล้ว เพราะเขาต่อสู้ด้วยตัวของเขาเอง ไม่ต้องรอให้นักศึกษามาคอยบอกว่า รักประชาชนอีกต่อไป เพราะเขาเรียนรู้ที่จะรักตัวเองและมีสิทธิเรียกร้องโอกาสและความเท่าเทียมด้วยตัวของเขาเองแล้ว

ผมไม่อยากกลับไปอยู่โลกใบเดิมที่ท่านเคยต่อสู้มาเมื่ออยุ่ในวัยหนุ่มสาว ผมอยากอยู่ในโลกใบใหม่ โลกที่ความเท่าเทียมกันดำรงอยู่ โลกที่การเรียกร้องให้รัฐบาลยุบสภาแล้วไม่ต้องมีใครตาย

ผมขอถามอีกสักครั้ง วันนั้นท่านต่อสู้เพื่ออะไร