ถ้าเปรียบการเมืองไทยเป็นกีฬาสี เชียร์ลีดเดอร์ที่เชียร์ให้นักกีฬาฆ่ากันเพื่อเอาชนะ คือคนชั้นกลาง 

คนทุกคนมีความเป็นนักการเมืองโดยธรรมชาติ คือคิดถึงผลประโยชน์ของตนกันทุกคน คนชั้นล่างและคนชั้นสูงมีบทบาทต่อการเมืองมากกว่าคนชั้นกลาง เพราะเป็นชนชั้นที่ขับเคลื่อนการเมืองมาตลอดในประวัติิศาสตร์การเมืองโลกชนชั้นกลางเป็นผลผลิตของวิวัฒนาการทางการเมือง ไม่ใช่รากฐานของการเมือง คนชั้นสูงมีรายได้สูงแต่เวลาน้อย ส่วนคนชั้นล่างมีรายได้ต่ำแต่เวลามากคนชั้นกลางนั้นค่าเสียเวลามากกว่าคนชั้นล่างจึงไม่มีแรงจูงใจให้ร่วมกระบวนการการเมืองเท่าคนชั้นล่าง ทำให้เกิดปรากฎการณ์ที่คนชั้นสูง"จ้าง"คนชั้นล่างให้ลงสนามแข่งแทน ไม่ว่าจะเป็นม็อบหรือทหารที่อยู่้ในสนามรบ คนชั้นสูงทั้งสองทีมต่างบัญชาการในห้องแอร์

คนชั้นกลางทำหน้าที่เชียร์และประชาสัมพันธ์ แต่คนชั้นกลางมักเคลิบเคลิ้มสำคัญตนผิดว่าสำคัญมาก เพราะเชียร์ลีดเดอร์ได้รับการเอาใจและยกยอปอปั้นเพื่อดึงไปเป็นฐานเสียงประชาสัมพันธ์ในโรงเรียนมัธยมคนหน้าตาดีมีคนตามจีบตามถ่ายรูปมักได้รับการคัดเลือกให้เป็นเชียร์ลีดเดอร์ ทั้งที่จริงๆ แล้ว กีฬาสีจะแพ้ชนะไม่ได้ขึ้นอยู่กะเชียร์ลีดเดอร์

ทีมไหนจะชนะกีฬาสีขึ้นอยู่กับนักกีฬาที่ลงสนามและกรรมการ กีฬาสีไทยนั้นกติกาโดนฉีกแล้วฉีกอีก กรรมการแจกใบแดงจนโค้ชประกาศว่า ไม่ฟังกรรมการแล้ว นักกีฬาทั้งผู้นำและผู้ตามป่วนกันทั้งสองทีม ทำร้ายกันด้วยอาวุธจนตายกันไปหลายศพ เชียร์ลีดเดอร์ก็เชียร์ให้ฆ่ากันให้สิ้นซากแบบขุดรากถอนโคน

ถ้าเชียร์ลีดเดอร์ไม่หยุดเชียร์นักกีฬาให้ฆ่ากัน เชียร์ลีดเดอร์จะโดนลูกหลงตายอยู่ข้างสนามก่อนที่นักกีฬาฝ่ายตนจะฆ่าอีกฝ่ายจนชนะ

การฆาตกรรมที่สนามกีฬากลางโรงเรียน ทำให้นักเรียนที่ไม่เชียร์ไม่ชมกีฬาสีเริ่มหันมาดู บางคนหันมาแล้วก็ไม่สนใจเดินหนีไป บางคนหันมาแล้วก็ดูต่อไป และร่วมแบ่งฝ่ายเชียร์เพื่อสนับสนุนเชียร์ลีดเดอร์ที่หน้าตาดีตรงสเป็ค นักเรียนบางคนหันมาแล้วก็อยากห้าม แต่กลัว ก็วิ่งไปเรียกคุณครูให้มาจัดการ นักเรียนกลุ่มนี้หาคุณครูเท่าไรก็ไม่เจอ ก็ยืนคุยกันว่าจะเข้าไปห้ามอย่างไร

กีฬาสีที่ป่วนจนฆาตกรรมกันกลางโรงเรียนนั้นเล่นต่อไปไม่ได้แล้ว ต้องหยุดพักแล้วนัดมาเล่นกันใหม่ จะเล่นด้วยกติกาอย่างไรคุยกันได้ตอนพัก