การปฏิบัติหน้าที่ของ ป.ป.ช.กับการบังคับใช้ มาตรา 100 ตาม พ.ร.บ.ประกอบรัฐธรรมนูญว่าด้วยการป้องกันและปราบปรามการทุจริต พ.ศ.2542 ที่ควรบังคับใช้กับเจ้าหน้าที่ของรัฐ รวมทั้ง ป.ป.ช.

 

 

ในขณะที่เพิ่งเป็นข่าวใหญ่ในเดือนที่แล้วว่าเมื่อวันที่ 6 สิงหาคม 2553 คณะกรรมการป้องกันและปราบปรามการทุจริตแห่งชาติ (ป.ป.ช.) ส่งสำนวนคดีทุจริตปล่อยสินเชื่อของอดีตผู้ช่วยและรองกรรมการผู้จัดการธนาคารอาคารสงเคราะห์กับพวกไปยังอัยการ อัยการสั่งฟ้องในวันที่ 19 สิงหาคม แต่ไม่สามารถตามตัวจำเลยไปศาลได้ คดีจึงขาดอายุความในวันที่ 25 สิงหาคม ทำให้เกิดการวิพากษ์วิจารณ์ถึงการทำงานของคณะกรรมการ ป.ป.ช. กันยกใหญ่ ว่าปล่อยเรื่องนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร เพราะกรณีอย่างนี้ใครๆ ก็รู้ว่าจำเลยที่คดีกำลังจะขาดอายุความย่อมหลบหนีแน่นอน ถ้าไม่มีเวลามากพอสมควร ก็ยากที่จะได้ตัวจำเลยไปฟ้อง

 

นอกจากเรื่องข้างต้นแล้ว มีเรื่องการทุจริตที่ไม่ซับซ้อนอะไรค้างอยู่ที่คณะกรรมการ ป.ป.ช. อีกมาก และทำให้มีข้อสงสัยตามมาด้วยว่าคณะกรรมการ ป.ป.ช. เลือกเร่งดำเนินการเป็นพิเศษสำหรับคดีที่ผู้ถูกกล่าวหาเป็นบุคคลที่อยู่ในฝ่ายตรงข้ามกับคณะปฏิรูปการปกครองแผ่นดินซึ่งเป็นผู้แต่งตั้งคณะกรรมการ ป.ป.ช.ชุดนี้หรือไม่

 

วันนี้ผมได้อ่านโฆษณาหนังสือพิมพ์ของสำนักงาน ป.ป.ช. เรื่องการควบคุมจริยธรรมนักการเมือง ซึ่งเกี่ยวพันกับการขัดกันแห่งผลประโยชน์ด้วย จึงทำให้ต้องขุดบทความของผมเรื่องกฎหมายประหลาดซึ่งเกี่ยวกับการที่คณะกรรมการ ป.ป.ช. มีหน้าที่กำหนดตำแหน่งเจ้าหน้าที่ของรัฐที่จะอยู่ภายใต้บังคับบทบัญญัติว่าด้วยการป้องกันการขัดกันแห่งผลประโยชน์ตามพระราชบัญญัติประกอบรัฐธรรมนูญว่าด้วยการป้องกันและปราบปรามการทุจริต พ.ศ. 2542 มาตรา 100 มาทวงถามคณะกรรมการ ป.ป.ช. ว่าเมื่อไรจะกำหนดให้กรรมการ ป.ป.ช. อยู่ภายใต้บังคับมาตรา 100 ดังกล่าวเสียที และเมื่อใดจะกำหนดตำแหน่งเจ้าหน้าที่ของรัฐอื่นที่ต้องอยู่ภายใต้บังคับมาตรา 100 เพิ่มเติม ไม่ใช่ให้มาตราดังกล่าวใช้บังคับเฉพาะกับนักการเมือง 30 กว่าคน เท่านั้น

 

ลำพังผมคนเดียวไม่สามารถทำให้คณะกรรมการ ป.ป.ช.ทำอะไรที่เป็นผลเสียต่อกรรมการ ป.ป.ช.แต่เป็นผลดีต่อระบบและประชาชนได้ จึงจำเป็นต้องขอท่านผู้อ่านช่วยกันส่งเสียงกระตุ้นถึงคณะกรรมการป.ป.ช. ด้วยครับ