(เจ้าการะเกดเอย)
เจ้าการะเกด
เจ้าขี่ม้าเทศ ออกจากท้ายวัง
ถือปืนมุ่งหน้า แม่น้ำตาหลั่ง
ใครห้ามไม่ฟัง เจ้าการะเกดเอย

(เจ้าการะเกดเอย)
โอ้การะเกด
ใครจักช่วยเช็ด มือเปื้อนเลือดลูกเอ๋ย
เสียงปืนเปรี้ยงปร้าง กลางลมรำเพย
มือพวกเขาเคย แต่กำด้ามเคียว

(เจ้าการะเกดเอย)
เจ้าเหนี่ยวไกฆ่า ประชาชนมือเปล่า
หม่นคราบเขม่า ขาวดวงจันทร์เสี้ยว
แหลกร่างหนุ่มสาว หนาวคืนฟ้าเปลี่ยว
ใต้ฟ้าผืนเดียว เกี่ยวดาวกี่ดวง

(เจ้าการะเกดเอย)
โอ้ช่อมะกอก ดอกตำลึงสุก
ใครกันปั่นปลุก ลูกไปสุดห้วง
แม่กำเนิดเจ้า ร้อยข้าวเรียวรวง
เลือดหยดนั้นร่วง ห่วงเจ้าร้าวรน

(เจ้าการะเกดเอย)
เจ้าลืมกำพืด จิตใจมืดดำ
สาปควายชั้นต่ำ ย่ำปลักปลายฝน
เจ้ากลายคิดคด ทรยศประชาชน
ท.ทหารฆ่าคน ปล้นเลือดชาวนา

(เจ้าการะเกดเอย)
ลูกชายชาวนา โตมาเป็นนักรบ
เรียนรู้เจนจบ ครบถ้วนกระบวนท่า
เจ้าเป็นทหาร ของพระราชา
แม่เป็นชาวนา ปลูกข้าวให้คนกิน

(เจ้าการะเกดเอย)
ปลดอาวุธเถิดหนา โอ้การะเกด
สองมือเจ้าเช็ด คราบเลือดไม่สิ้น
เมื่อ ท.ทหาร เป็นโจรปล้นแผ่นดิน
กลับมาปลูกข้าวกิน เดินดินธรรมดา

(เจ้าการะเกดเอย)
เกียรติภูมิกองทัพ กลับเหยียบหัวคน
ยิงกลางถนน คนจนเช่นหมูหมา
อย่าเป็นเลยลูกรัก นักรบศักดินา
มาเป็นคนธรรมดา เป็นนักรบประชาชน

(มาสู้อย่างคนธรรมดา เป็นนักรบประชาชน)
(มาสู้เพื่อคนธรรมดา เป็นทหารของประชาชน)