กวีประชาไท: ฝนฟ้าไม่ตกต้องตามฤดูกาล

ฝนฟ้าไม่ตกต้องตามฤดูกาล
ดอกไม้อายุสั้นเติบโตในถุงดำ
ชูช่อเรียงรายบนเกาะกลางถนน
สูบเลือดและน้ำตาประชาชนเลี้ยงดอกใบ

บานสะพรั่งปลอบประโลมจิตใจทุกเทศกาล

แดดเดือนเมษาแผดเผาหัวใจไหม้หม่น

ในขณะเดียวกันพายุฝนก็โถมกระหน่ำซ้ำเติม

ประเดี๋ยวร้อน...ประเดี๋ยวหนาว

ผู้คนต่างถูกพิษไข้ ละเมอเพ้อไปเกินจินตนาการ

ว่าอีกไม่นาน ฟ้าฝนจะเข้ารูปเข้ารอย

เมื่อความจริงกับความลวงทำความตกลงกันได้

ตรรกะบิดเบี้ยวก็ถูกลากขึ้นมาบนเส้นสมมุติ

ความเป็นธรรมดูคล้ายว่าจะไร้ความหมาย

ความตายของใคร..ก็ดูคล้ายว่าจะไม่เคยปรากฏ

และพอฝุ่นควันตลบพลันจางลง

เสรีภาพก็ปลิวหายไปในกระแสแปรปรวนของกาลเวลา

ฝนฟ้าไม่ตกต้องตามฤดูกาล
ผู้คนยังอดอยากปากแห้ง
เหลือบตาขึ้นมองยอดเมรุสูงเสียดฟ้า
หวังเพียงว่าควันไฟ...จะบอกใบ้เลขหวย!

....

ทางเท้า : กลุ่มกวีราษฎร์