ใครมีความสุขในชีวิตมากกว่ากัน ชาวเสรีนิยมหรือชาวอนุรักษ์นิยม? คำตอบอาจจะดูชัดเจนในตัวเอง เพราะที่ผ่านมา มีการศึกษาทางวิชาการทางสังคมศาสตร์มากมายที่ชี้ให้เห็นว่าชาวอนุรักษ์นิยมนั้นเป็นพวกอำนาจนิยมโดยธรรมชาติ หัวรั้น ไม่ชอบความคลุมเครือ กลัวการข่มขู่และการสูญเสีย ความมั่นใจต่ำ และไม่สะดวกใจกับแผนความคิดที่ซับซ้อน นอกจากนี้ ย้อนไปในปี 2551 ประธานาธิบดีโอบามาก็ได้แปะป้ายเหล่าคนงานคอปกน้ำเงินว่าเป็นคน "ขมขื่น" เพราะ "ยึดติดกับปืนและศาสนา" ฉะนั้น ก็ชัดว่า เหล่าเสรีนิยมก็น่าจะมีความสุขมากกว่า ใช่ไหมล่ะ?

ผิดแล้ว นักวิชาการจากทั้งฝั่งซ้ายและขวาได้ศึกษาคำถามนี้อย่างกว้างขวาง และเห็นพ้องต้องกันว่า กลุ่มอนุรักษ์นิยมต่างหากที่มีความสุขมากกว่า โดยมีข้อมูลหลายชุดที่แสดงให้เห็นข้อนี้ ตัวอย่างเช่น ศูนย์วิจัย Pew ในปี 2548 รายงานว่า ชาวรีพับลิกันที่เป็นอนุรักษ์นิยม มีแนวโน้มที่จะบอกว่าตัวเอง "มีความสุขมาก" สูงกว่าชาวเดโมแครตที่เป็นเสรีนิยมถึงร้อยละ 68 แบบแผนนี้ได้ธำรงอยู่มานานนับศตวรรษ แต่คำถาม ไม่ได้อยู่ที่ว่านี่จริงหรือไม่ แต่ทำไมมากกว่า

กลุ่มอนุรักษ์นิยมบางส่วน มักจะชอบคำอธิบายที่เน้นเรื่องความแตกต่างทางวิถีชีวิต เช่น การแต่งงานและความศรัทธา พวกเขาตั้งข้อสังเกตว่า ชาวอนุรักษ์นิยมส่วนใหญ่จะแต่งงาน ในขณะที่ชาวเสรีนิยมไม่แต่ง (คิดเป็นร้อยละ 53 ต่อร้อยละ 33 โดยใช้ข้อมูลจากผลสำรวจทางสังคมทั่วไปปี 2547 และตัดปัจจัยที่ว่าชาวเสรีนิยมมักจะอายุน้อยกว่าชาวอนุรักษ์นิยมออกไป) การแต่งงานและความสุขมักจะไปด้วยกัน หากคนสองคน มีปัจจัยอื่นๆ คล้ายกัน โดยคนหนึ่งแต่งงาน อีกคนไม่แต่ง คนที่แต่งงานแล้ว มักจะบอกว่าตนเองมีความสุขมากกว่าคนที่ไม่แต่งงาน ร้อยละ 18

เช่นเดียวกับเรื่องของศาสนา โดยข้อมูลจากการสำรวจของ Social Capital Community Benchmark เปิดเผยว่า ชาวอนุรักษ์นิยมที่นับถือศาสนา มีมากกว่าชาวเสรีนิยมที่นับถือศาสนามากกว่า 4 ต่อ 1 เท่า และลองเดาซิว่า มันเกี่ยวกับเรื่องของความสุขอย่างไร? 

จะเห็นว่า ผู้ตอบแบบสอบถามที่เคร่งศาสนา มีแนวโน้มบอกว่าพวกเขามีความสุขมากกว่าพวกที่ไม่นับถือศาสนามากกว่าเกือบ 2 เท่า ( ร้อยละ 43 ต่อ 23) ทั้งนี้ ความแตกต่างทางความสุข ไม่เกี่ยวกับปัจจัยการศึกษา เชื้อชาติ เพศ หรืออายุ และถึงแม้ว่าเราเอาเรื่องรายได้เข้ามาพิจารณาด้วย ความแตกต่างนี้ก็ยังไม่เปลี่ยนแปลงอยู่ดี   

เรื่องที่ว่า ศาสนาและการแต่งงาน ควรจะทำให้ผู้คนรู้สึกมีความสุขมากขึ้นหรือไม่ เป็นคำถามที่คุณต้องตอบเอง อย่างไรก็ตาม ลองคำนึงถึงสถิตินี้ดู ร้อยละ 52 ของกลุ่มคนอนุรักษ์นิยม เคร่งศาสนาที่แต่งงาน (และมีลูกแล้ว) บอกว่าตนเองมีความสุขมาก เมื่อเทียบกับเพียงร้อยละ 14 ของกลุ่มคนเสรีนิยม ไม่นับถือศาสนาที่โสดและไม่มีลูก ที่บอกแบบเดียวกัน

คำอธิบายเรื่องนี้ที่ฟังดูรื่นหูมากกว่าสำหรับพวกเสรีนิยมก็คือว่า ชาวอนุรักษ์นิยมมักจะไม่ใส่ใจในความทุกข์ยากของผู้อื่น และหากเขารับรู้ถึงความอยุติธรรมในโลกนี้ เขาก็คงไม่มานั่งมีความสุขอย่างที่เป็นอยู่ หรือในคำอธิบายของเจม นาเปียร์ และจอห์น จอสท์ นักจิตวิทยาจากมหาวิทยาลัยนิวยอร์ก ที่กล่าวว่า "ชาวเสรีนิยมอาจจะมีความสุขน้อยกว่าพวกอนุรักษ์นิยม เพราะในทางอุดมการณ์แล้ว พวกเขามักจะยินยอมให้ความชอบธรรมกับความอยุติธรรมในสังคมยากกว่า" 

จากข้อมูลแสดงให้เห็นว่า ที่จริงแล้ว พวกอนุรักษ์นิยมมองระบอบเศรษฐกิจแบบเสรีนิยมในแง่ดีมากกว่าพวกเสรีนิยม โดยเชื่อในความสามารถของอเมริกันชนในการดิ้นรนได้ด้วยตนเอง ในขณะที่ชาวเสรีนิยมมีแนวโน้มจะมองคนในฐานะที่เป็นเหยื่อของการกดขี่ในระบบ และตั้งคำถามกับการดิ้นรนของปัจเจกหากไม่มีความช่วยเหลือของรัฐบาล 

ข้อมูลของผู้เขียนที่ได้ค้นคว้าไว้ ซึ่งใช้ข้อมูลปี 2548 ของมหาวิทยาลัยเซอราคิวส์ ชี้ว่า ราวร้อยละ 90 ของชาวอนุรักษ์นิยมเห็นด้วยว่า "ในขณะที่คนเราอาจเริ่มต้นด้วยโอกาสที่แตกต่างกัน แต่ความมุมานะและความอดทนจะทำให้เราก้าวอุปสรรคนั้นไปได้" ซึ่งชาวเสรีนิยม เห็นด้วยกับข้อความดังกล่าวเพียง 1 ใน 3 ของชาวอนุรักษ์นิยมที่มองแบบเดียวกัน

ฉะนั้น เราสามารถสรุปได้หรือไม่ว่าชาวอนุรักษ์นิยมนั้นเป็นคนเขลา เพราะความไม่รู้ก็คือความสุขอย่างหนึ่งนั่นเอง แต่ช้าก่อน เพราะงานวิจัยของนักจิตวิทยากลุ่มหนึ่งจากมหาวิทยาลัยฟลอริดาและมหาวิทยาลัยโตรอนโต ชี้ให้เห็นว่า ในขณะที่ชาวเสรีนิยมนิยามความเป็นธรรมในสังคมผ่านความเท่าเทียมทางเศรษฐกิจ และประณามชาวอนุรักษ์นิยมว่าไม่สนใจต่อปัญหาดังกล่าว แต่ผลวิจัยชี้ว่า ชาวอนุรักษ์นิยมก็มองปัญหานี้ไม่ต่างกันเท่าใดนัก

โดยหากมองในทางตรงข้ามกัน ถ้าให้ชาวเสรีนิยมมีความสุข ชาวอนุรักษ์นิยมก็มีความทุกข์ เนื่องจากมองว่า ระบอบเศรษฐกิจแบบเสรีนิยมถูกแทรกแซงโดยรัฐสวัสดิการขนาดใหญ่ ซึ่งส่งผลเสียต่อเสรีภาพทางเศรษฐกิจ และแน่นอนว่า ชาวเสรีนิยมคงจะมองข้อโต้แย้งนี้ว่าช่างไร้สาระเสียไม่มี

ทั้งนี้ มีช่องว่างเรื่องความสุขทางการเมืองอีกมุมหนึ่ง ซึ่งไม่ค่อยได้รับความสนใจจากนักวิชาการมากนัก นั่นคือ การศึกษาระหว่างพวกทางสายกลาง กับพวกสุดโต่งทางการเมือง

ผู้เขียนมองว่า พวกนิยมทางสายกลาง น่าจะต้องมีความสุขมากกว่าพวกที่สุดโต่งทางการเมือง ดูง่ายๆ จากพวกสุดขั้วทางการเมืองที่ชอบโพนทนาความโกรธแค้นของพวกเขาต่อชาวโลก ผ่านทางสติ๊กเกอร์อย่างเช่น "ถ้าคุณไม่รู้สึกโมโห แสดงว่าคุณยังไม่ใส่ใจเพียงพอ!"

แต่ความเป็นจริงไม่ตรงตามนั้นสักเท่าไหร่ ปรากฎว่าพวกสุดโต่งทางการเมืองนั้นมีความสุขมากกว่าพวกนิยมสายกลาง โดยหากควบคุมปัจจัยทางรายได้ การศึกษา อายุ เชื้อชาติ ครอบครัวและศาสนาแล้วพบว่า ชาวอเมริกันที่มีความสุขที่สุดเป็นกลุ่มที่บอกว่าตนเองเป็น "อนุรักษ์นิยมสุดขั้ว" (ร้อยละ 48) และพวก "เสรีนิยมสุดขั้ว" (ร้อยละ 35) ส่วนคนอื่นๆ นั้น มีความสุขน้อยกว่า โดยเฉพาะพวกทางสายกลาง ซึ่งมีความสุขน้อยที่สุด

ความเป็นไปได้ของคำอธิบายแบบแผนแปลกๆ นี้คือว่า พวกสุดโต่งทางการเมืองมองโลกแบบขาวดำ ซึ่งแยกแยะสิ่งต่างๆ ไปตามแบบแผน พวกเขามีความมั่นใจในแง่ที่ว่า ใครเป็นคนผิด และต้องสู้กับใคร อาจจะกล่าวได้ว่าพวกเขาเป็นเหล่านักรบที่มีความสุขกลุ่มหนึ่ง 

ไม่ว่าคำอธิบายจะชี้ว่าอย่างไร แต่นัยสำคัญของเรื่องนี้ก็น่าสนใจมาก โดยกลุ่มคนที่ประท้วงใน 'ออคคิวพาย วอลล์ สตรีท' อาจจะดูเหมือนผู้คนที่สิ้นไร้ไม้ตอก แต่ความเป็นจริง พวกเขาอาจจะมีความสุขมากกว่าพวกดำเนินสายกลางทางการเมืองซึ่งเยาะเย้ยพวกนี้อยู่ในออฟฟิศก็เป็นได้ และจะเห็นว่า ไม่มีใครเลย ที่มีความสุขมากกว่าพวก 'ที ปาร์ตี้' ซึ่งยึดมั่นในอาวุธปืนและศาสนาด้วยความหนักแน่น และอาจจะทำให้ผู้อ่านนสพ. นิวยอร์กไทมส์หัวเสรีนิยมเกิดความหดหู่ขึ้นมาก็เป็นได้ 

เกี่ยวกับผู้เขียน: อาร์เธอร์ ซี บรุ๊ก เป็นประธานของสถาบันแห่งผู้ประกอบการอเมริกัน และผู้เขียนหนังสือ "The Road to Freedom" และ "Gross National Happiness" 

ที่มา: แปลจาก 

Why Conservatives Are Happier Than Liberals
http://www.nytimes.com/2012/07/08/opinion/sunday/conservatives-are-happier-and-extremists-are-happiest-of-all.html?_r=3&hp