ผมรู้ว่าคุณอยู่ที่นี่

เขียนบทกวีและอ่านมันผ่านริมฝีปากของผม

ภาพเคลื่อนผ่านสายตาคุณไปอย่างกระท่อนกระแท่น

ราวทุกอย่างถูกแช่แข็ง

คุณรู้สึกตัวเบาเท่าช็อคโกแล็ตแท่งหนึ่ง

ผู้คนใบหน้าเกรียมกร้านถมึงทึง

วนเวียนผ่านสายตาไม่จบสิ้น

วัตถุความเร็วสูงกรีดร้องแหวกอากาศไปมา

ช็อคโกแลตแท่งแล้วแท่งเล่าลอยผ่านคุณไป

แล้วคุณก็รู้สึกเจ็บเหนือท้ายทอย

ความทรงจำเก่าที่เหลืออยู่น้อยนิดกำลังระเหิดหายลงไปอีก

คุณจึงรีบตะครุบไว้และพูดมันออกมา

ฝูงช็อคโกแล็ตเดินสวนทางลงมาจากสวรรค์

ขณะผู้ยังมีลมหายใจถูกกวาดต้อนเข้าไป

ในภาพเขียนอิมเพรสชั่นนิสต์

ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงจากวันที่คุณจากมา

ผู้คนยังถากถางการหยุดหายใจของคนต่างฝูง

และนิทานปรัมปราเกี่ยวกับคนโง่ฝูงหนึ่ง

ที่ถูกปีศาจหลอกใช้ให้เผาเมืองและฆ่ากันเอง

คุณกำลังลืมพวกเขาอย่างช้าช้า

ภาพเหนือจริงผุดฉายวนซ้ำทำลายความทรงจำเก่าของคุณ

หรือเป็นคุณเองที่เหนือจริงในความทรงจำของพวกเขา

คุณจึงต้องล้มและคลานซ้ำซ้ำอยู่ตรงนี้

เพื่อให้ความปรารถนาของคุณดำรงอยู่

และเพื่อให้พวกเขาจดจำตัวเองได้