[1]
เปรี้ยง ! คือ เสียง เสียงหนึ่ง ถึง หนึ่งเสียง
เราจะฆ่า ให้เกลี้ยง ไม่เลี้ยงไว้
เพราะขัดหู ขัดตา และขัดใจ
จึงเชือดไพร่ ไม้หนึ่ง ให้ถึงคราว

[2]
พวกจัณฑาล สันดานไพร่ จงได้เห็น
อย่าเอาเป็น เยี่ยงอย่าง อย่าสามหาว
นี่เมืองฟ้า กรุงสวรรค์ อันเพริศพราว
ปราศกลิ่นคาว เลือดคลุ้ง ที่ฟุ้งแดน

[3]
ใช่แล้วนี่ เมืองบุญ อุ่นไอรัก
ชนพร้อมพรักสามัคคีมีเรือนแสน
ไอ้ที่โง่ จน เจ็บ เจ็บแร้นแค้น
จะมีในเมืองแมนได้อย่างไร

[4]
เหวย ! ถ้ามี คนโง่ โร่ลำนำ
ว่าชอกช้ำ เสื่อมทราม ความสิ้นไร้
บังอาจตั้งคำถามความเป็นไป
จงรู้เถิด เราจะไล่เจ้าให้พ้น

[5]
หึ ! จะไล่พ้นขอบขัณฑเสมา
จะไล่เล่น เข่นฆ่า ดาหน้าปล้น
ตะเพิดต่างเดนสวะขยะคน
จะกดขี่ ให้ทุกข์ทน ต่างๆนานา

[6]
ท่ามกลางสงครามสามอำนาจ
ผู้ถึงฆาต คือคนจร ผู้อ่อนล้า
คือคนจน คนบ้านนอก คนธรรมดา
ไม่เลิกรา ตายเท่าไร ไม่เลิกล้ม

[7]
เห็นไม้หนึ่ง ล่วงหน้า ไปหนึ่งแล้ว
กวีแก้วกรุงฟ้าก้มหน้าก้ม
เชื่อเถิดมี ไม้สอง สมองคม
จะระดมไม้เรือนล้านเป็นบ้านไพร

[8]
ปลุกรากหญ้าให้ขึ้นรกปกแผ่นดิน
นกพิราบจะโบยบินเสรีได้
จึงไม้หนึ่งหลับเสียให้สบาย
เพราะความหมายแห่งเสรีย่อมจีรัง

Requiescat in Pace
ขอให้พักผ่อนอยู่ในสันติสุข