ล่วงลับแล้วไปเป็นประชาทิพย์
เป็นดวงดาว พราวระยิบ บนฟากฟ้า
เป็นเนินดิน ถิ่นลำธาร เป็นลานหญ้า
เฝ้าปกปักรักษาประชาชน
ตายแล้วเกิด ตายแล้วเกิด ไม่มีหยุด
ไม้หนึ่งทรุด ไม้หนึ่งรับ นับท่วมท้น
คมกระสุนสามารถปลิดชีวิตคน
แต่ไม่อาจปิดถนนแห่งเสรี
เมื่อสถาบันประชาชนสถาปนา
ต่างรู้ว่าประชาชนคือคนนี้
ผู้ทุกข์ยากมากมายในปฐพี
ล้วนสร้างโลกอัปรีย์ให้โสภา
ณ ที่นั่น บางเราในนคร
ต่างบอดใบ้นั่งนอนบนความบ้า
บางรูปทรงมวลสารจัดวางมา
สร้างมายาเล่ห์กลจำนนใจ
กวีลุก เดินจากเขียงสับเป็ด
วิหารน้อยนกระเห็จไปแห่งไหน
ไปสู่ฟ้าแสงทองผ่องอำไพ
หรือมหาชลาลัยผู้ทุกข์ระทม
กวีต้อง มีสำนึกทางการเมือง
ใช่ประเทืองเปลืองอัตตามาคลุมห่ม
นั่งมโนฟุ้งฝันกลางสายลม
จ่อมจมเงาความคิดปิดโลกจริง
เป็นกวีประชาทิพย์หน่วยเล็กๆ
สร้างปลุกเสกจากผีกวีสิง
คือวิญญาณประชาธิปไตยที่แท้จริง
ประชาชนบูชาหิ้งกวีกานต์
ล่วงลับแล้วไปเป็นกวีประชาทิพย์
ไม้หนึ่งสิบ ร้อยพัน หมื่นแสนล้าน
กระจายสิงทั่วสากลจักรวาล
เฝ้าพิทักษ์ปณิธานวีรชน.
หลับให้สบายนะพี่
Homo erectus