ข้าเห็น...
เจ้าจันทร์...เธอหลั่งเลือด
เธอ...ถูกเฉือนเชือดจนใจเจ้าสูญสลาย
ทรมานเจ็บรวดร้าวจนแทบตาย
เลือดไหลออกเป็นสาย เธอตายแล้ว!
จันทร์เอ๋ย...เธอหลั่งเลือดอีกระลอก
เจ็บระยำช้ำชอกไร้แววแผ่ว
เลือดแดงฉานท่วมธรณีทั่วทุกแนว
หมดสิ้นแล้วจันทร์เอ๋ยเคยอยู่เคียง
จะมีอีกสักกี่จันทร์ต้องหลั่งเลือด
ให้แปดเปื้อนฟ้านทีไร้สุ้มเสียง
จักมีสักหนทางไหมที่จะเลี่ยง
เสียงลั่นเปรี้ยง! จากมัจจุราชบนผืนดิน
จักมีไหมสักหนทางที่จะเลี่ยง
เสียงปร้างเปรี้ยง! จากอมนุษย์เลวระยำ
๐๐๐๐
โลกเรานั้นก็เปรียบเสมือนอุปมา (The world is, but a metaphor) เมื่อมีเหตุการณ์ใดเหตุการณ์หนึ่งเกิดขึ้น เราก็มักจะจินตนาการภาพใดภาพหนึ่งเช่นกันไปเปรียบเทียบกับลักษณะเค้าโครงของเรื่องเฉพาะเจาะจงที่ว่า
สำหรับเหตุการณ์สุดเศร้าสลดที่เพิ่งผ่านมา ข้าพเจ้าเองก็กลับมองเห็นดวงจันทร์ไม่เป็นเหมือนเคย ไม่ยิ้มเล่นหัวเหมือนเคย มันสะอึกสะอื้นไม่หยุด ครวญครางไม่เลิก มารู้อีกที ข้าพเจ้าก็สังเกตุเห็น... มันหลั่งเลือด...
ด้วยความคารวะสุดจิตต่อคุณไม้หนึ่ง ก. กุนที
จักรวาล สายธารธรรม
ร่วมบริจาคเงิน สนับสนุน ประชาไท โอนเงิน กรุงไทย 091-0-10432-8 "มูลนิธิสื่อเพื่อการศึกษาของชุมชน FCEM" หรือ โอนผ่าน PayPal / บัตรเครดิต (รายงานยอดบริจาคสนับสนุน)