คุกขังคอกกำแพง     รั้วงาแซงหนามแหลมคม
ขึงล้อมจองจำจม     ตระหง่านข่มให้ตื่นกลัว

กระทำชำเราขวัญ     ลงแอกขันหนามครอบหัว
ลงหวายลายลำตัว     หว่านแหมั่วรัวบดบัง

ตราตรึงรัดรึงข้อ     ล้วนเลือดห่อบาดแผลฝัง
เจ็บเจียนวายชีวัน     ตรวนลากดังขังขื่อคน

เสียงโซ่แทรกหลอกหลอน     กังวาลวอนอย่างเผาขน
ฝืนยืนเจ็บใจคน     สุดเหลือทนตายทั้งเป็น

เหยียบหัวขย่มซ้ำ       ซ่อนเสียงร่ำมิให้เห็น
คุมแค้นเข้าเลือดเย็น      ซาบซึมเส้นจนเย็นชา

ไร้สิ้นซึ่งอาฆาต       จึ่งพยาบาทชั่วพรรษา
สมแค้นตรวนตรึงตรา      ตราบตาปีจะเปลี่ยนไป

พื้นฟ้ายังมีดาว       ส่องพร่างพราวแสงสุกใส
แสนคุกหมื่นกรงใด       จะหาญให้ใจดับลง

ฟอนฟืนไฟลุกกล้า       ระอุท้าเผาผุยผง
ยืนแกร่งทรนง       ท่ามกลางกรงบ่กริ่งเกรง

(ยืนท้าทรนง  บ่เกรงกรงจะกดกู)