เมื่อรัฐชาติวาดลงบนผืนดิน
ความเป็นคนก็สูญสิ้นจากแผนที่
เท่าผืนน้ำกลางผืนฟ้าผ่านเดือนปี
เหลือความหมายเท่าที่มีโรฮิงญา

ภาพร่างคนไร้รากเมื่อไร้รัฐ
เปียกชื้นคลื่นซัดจนหม่นพร่า
ชุ่มสีน้ำฉ่ำเศร้าในแววตา
เลือนลางกลางมหาชลาลัย

เห่ไปตามคลื่นลมจะกำหนด
เส้นเขตแดนคือกฏชนิดไหน
ชื่อประเทศคือกำแพงในหัวใจ
โลกสมมุติฆ่าใครให้ตายจริง

แผ่นดินรับ คนต่างหากที่ไม่รับ
แต่ละศพจึงถมทับอยู่เกลื่อนกลิ้ง
ไร้ตัวตน เพราะไร้คนให้พักพิง
คล้ายเผ่าพันธ์ุไม่มีจริงโรฮิงญา

เมื่อรัฐชาติวาดทับภาพมนุษย์
ความเป็นคนก็สิ้นสุดลงตรงหน้า
คือความตายไร้ซึ่งค่าราคา
ของภาพร่างมัวพร่าไม่ใช่คน