บทกวีโดย ดาว วัญ กุ๋ย

เพียงแว่วเพลงหนักแผ่นดินกลิ่นเลือดคลุ้ง
เห็นภาพทุ่งสังหารเมื่อกาลก่อน
จำรอยยิ้มรักชาติของฆาตกร
คล้ายละครฉากเก่าฉายซ้ำวน

เพียงท่อนแรกเพลงล้าหลังเริ่มดังขึ้น
คุไฟฟืนคลั่งบ้าโกลาหล
ปลุกเกลียดชังผู้คิดต่างไม่ใช่คน
แล้วยกตนขึ้นกดข่มสาสมใจ

“คนเช่นนี้เป็นคนหนักแผ่นดิน”*
คนเช่นนั้นชาชินเสียงร่ำไห้
คนเช่นคุณวิเศษวิโสแต่ปางใด
เฉดหัวคนขับไล่ไม่เหลือดี

มันก็หนักแผ่นดินกันทั้งนั้น
คุณหรือท่าน หรือใครในโลกนี้
กรรมเกิดก่อต่อกรรมเราต่างมี
สิ่งใดเล่าชัดชี้วิถีทาง

ถูกกระทำย่ำยีมากี่ชาติ
แต่งเสริมปาดป้ายสีเป็นผีสาง
ปิดประตูไล่ต้อนมิผ่อนวาง
ประวัติศาสตร์จึงถูกสร้างให้ซ้ำรอย

ภาพเก้าอี้ตีกระหน่ำย้ำบาดแผล
ปลุกกระแสตกค้างคราบด่างพร้อย
ผู้คลั่งชาติพร้อมเพียงเรียงแถวทยอย
ยิ้มรอคอยรับท่อนไม้จากชายลึกลับ

แว่วเพลงรักหนักแผ่นดินคาวกลิ่นเลือด
หยดน้ำตาแห้งเหือดไหลย้อนกลับ
ฟื้นคืนเศร้ารันทดมากดทับ
ระยิบระยับเดือนดาวพราวพรายฟ้า
ฟื้นคืนเศร้ารันทดมากดทับ
ฮัมเพลงซับน้ำตาเย้ยฟ้าดิน

(*ท่อนหนึ่งในเนื้อเพลงหนักแผ่นดิน)