พ่อไม่มีคำพูด
แม่ไม่มีบทเพลง
หยาดเหงื่อไม่มีคุณค่าทางวิชาการ
ค่าแรงขยับขึ้นช้าพอๆกับกระบวนทัศน์
เอาเถอะ
ถ้ามันยังจะพอเหลือความทรงจำให้ลูกเก็บเกี่ยว
ทดแทนความน้อยอกน้อยใจประดามี
ให้รู้ว่าพ่อและแม่หายไปจากประวัติศาสตร์
และลูกมีความหมาย หลังจากเติมบางอย่างลงไปในท้อง
รวมทั้งของเล่นเหลือเดนจากเด็กคนอื่น
ตัวหนังสือที่พ่อไม่ได้เขียน
วีรกรรมที่แม่ไม่ได้สร้าง
ปล่อยให้ใครๆเก็บเกี่ยวไปก็แล้วกัน
มีเหมือนคนอื่น
วลีเสียดแทงหัวใจ
ไม่มีเหมือนคนอื่น
แค่มองตาลูก พ่อกับแม่ก็น้ำตาไหล
ช่างหัวนามธรรมนะลูกนะ
กินข้าวให้อิ่ม
ฟังเสียงจากกล้ามเนื้อและเส้นเลือด
ที่คอยย้ำเตือนว่าอะไรคือสิ่งที่เราปรารถนา
ส่งทอดมันให้ลูกของลูกอีกที
ไม่ใช่ด้วยถ้อยคำ
แต่ด้วยหยาดเหงื่อของเรา