เมื่อเราก้าวจากที่สว่าง เข้าสู่ความมืดมิด
อย่างชัดเจน-เรามองเห็นแสงที่สาดส่องมามอดดับลง ทีละเล็ก ทีละน้อย ...ยามเราก้าวต่อไป
เราก้าวต่อไป พร้อมกับแสงจากภายนอกที่ริบหรี่ลง... ทีละน้อย ทีละน้อย
...ดวงตาของเราอาจพร่าลง พร่าลง-ไปเรื่อยๆ
แต่เรายังเดินต่อไปได้ ด้วยรู้ว่าจุดหมายอยู่หนใด
แม้นแสงสว่างอาจลับหายไป แต่เรารู้ว่าหนทางสู่จุดหมายนั้นดำรงอยู่
แม้นแสงสว่างอาจถูกพรากไป แต่เรารู้ว่าหนทางสู่จุดหมายนั้นทอดไปทางใด
หากแสงสว่างนั้นมิได้เพียงหายไป หากแสงสว่างนั้นเพียงถูกพรากไป
“เขา” พรากแสงสว่างไป เพียงเพราะเขาหวาดกลัวความสว่าง
“เขา” พรากแสงสว่างไป เพียงเพราะเขาหวาดกลัวความกระจ่าง
“เขา” พรากแสงสว่างไป เพียงเพราะเขาโปรดปรานการอำพราง
“เขา” จักเป็นผู้หลงทาง
“เขา” จักกลายเป็นผู้รุกราน... และกลับกลายเป็นร้าวราน
“เขา” จักต้องกลัว จักต้องลนลาน ในวงกตแห่งความมืดนั้น
...ที่ “เขา” รังสรรค์มาโดยน้ำมือตนเอง
-- หาใช่เรา
-- หามิใช่เรา
ร่วมบริจาคเงิน สนับสนุน ประชาไท โอนเงิน กรุงไทย 091-0-10432-8 "มูลนิธิสื่อเพื่อการศึกษาของชุมชน FCEM" หรือ โอนผ่าน PayPal / บัตรเครดิต (รายงานยอดบริจาคสนับสนุน)