ประเทศของฉัน          ผู้คนทุกข์ถูกลงทัณฑ์กันเกลื่อนกล่น

ที่คุมขังช่างมากมายหลายแห่งหน          หวังยังทนให้ไหวใจต้องหวัง

เธอต้องทนให้ได้อย่าพ่ายแพ้          เหน็บหนาวแค่ไหนไม่คลุ้มคลั่ง

เสรีภาพนอกกำแพงแข่งผุพัง          ความเกลียดชังยังร้อนเร่าภูเขาไฟ

ผิวน้ำดูดังนิ่งไม่ติงไหล          แต่ภายใต้สายน้ำงำลามไหม้

สะสมปมเงื่อนเงาแผดเผาใจ          ผู้คนไม่สามัคคีจ้องตีกัน

โลกของเธอ          คอยชะเง้อวันเดือนปีที่ปิดกั้น

รอคอยการสิ้นแรงแสงตะวัน          สู่ความฝันพาไปไร้กำแพง

เนื่องในวาระดิถีขึ้นปีใหม่          อันพรใดก็ไม่มีที่ส่องแสง

คนนอกคุกแต่ยุคสมัยไร้เรี่ยวแรง          ใจเข้มแข็งแห่งคนคุกปลุกใจเอย.