"มากินข้าวกินปลาสิลูกเอ๋ย
ของโปรดลูกทั้งนั้นเลยแม่หาให้"
ธูปหนึ่งดอก บ่นพึมพำ ซ้ำซ้ำไป
หน้ากรอบรูปของลูกชายที่ลับลา

แค่ชีวิตที่สูญหายของหนุ่มสาว
และเรื่องราวหลายเรื่องราวคนไร้ค่า
อคติความเกลียดชังมาบังตา
ฆาตกรรมกลางแดดจ้า..จึงไม่มี

เมื่อความจริงถูกสร้างใหม่ในแบบอื่น
ทุกนิยามจึงพังครืนอยู่ที่นี่
ยุติธรรมสิ้นสลายในทันที
ประวัติศาสตร์ไม่เหลือที่ให้บางคน

"มากินข้าวกินปลาเสียนะลูก
เกิดชาติหน้ามาพันผูกกันอีกหน"
แม่รำพัน พูดซ้ำซ้ำ กับลูกตน
ในกรอบรูป สีซีดหม่น บนชั้นวาง