น้ำตาคนหล่นรินไหลไปอาบแก้ม       ปากหยาดแย้มย้อนแย้งย้ำน้ำตาหยด สมองสั่งดั่งใจคิดติดใจรส       คิดกำหนดกำหนัดต้องตัดใจ ใช้สมองมากมายหมายอำนาจ       ติดใจบาตรใหญ่ยิ่งกลิ้งเหมือนไข่ หลบข้างหลังบังกรรมที่ทำไว้       เชิดหุ่นใครใช้สมองปกป้องตน

  “อนาคต” อนางอ รอลุ้นหวังถ้าไม่พังเสียก่อนเดาเอาว่ากระทบแน่กระทบใจพวกไก่กาที่ปากว่าตาขยิบเผด็จการ โอ้ ประกาศจะคว่ำ “รัฐธรรมนูญ”ที่พอกพูนอำนาจอยู่อีกนานคนรุ่นใหม่การเมืองใหม่เลิกดักดานกลัวเต่าคลานประหารก่อนระทึกใจ “พลังประชาชน” เท่านั้นจะหยุดอยู่ทหารสู้ประชาชนย่อมไม่ได้ต้องช่วยกันรวมพลังรักษาไว้“อนาคตใหม่” ความหวังใหม่อุดมการณ์

คนถือปืนกราบปูนสามครั้งคราบเลือดเปรอะทั้งพรมผืนหนาขณะจ้องมองพระปฏิมาจึงเป่าป่าเป็นเมืองปลดเปลื้องมาร ดอกบัวสีขาวรองเท้าเขียวเมื่อจะบานก้านเหี่ยวเที่ยวประหารคือมือแห่งเมตรัยใช้หมอบคลานอภิญญาณปัจเจกอเนกอนันต์ วัฏจักรผลักไสหัวใจส่องสังสารวัฏทั้งผองก็ไหวสั่นสลับม่านผ่านมาไล่ฆ่าฟันในกาลอันหญ้าแพรกแรกผลิใบ จิตรกรรมฝาผนังดังก้องโบสถ์นิรพานผลาญโกศกระดูกใส่บังสุกุลเลือดข้นปนเหงื่อไคลคราบเขม่าเผาไหม้ไร้ปัญญา