กลางคืนทาทาบภูมิทัศน์หม่นหมองอนาคตลับหายจากจอเรดาร์ตกลงสู่ก้นห้วงมหรรณพมัจจุราชวิปลาสหิวโซกลืนกินลมหายใจอย่างบ้าคลั่งในดวงตารื้นเร้นเปียกชุ่มโศกสลดอ้อมกอดโหวงเหวงกอดไว้เพียงทรงจำที่ระลึกความหวังปลาสนาการในถ้อยคำอธิษฐานทุกข์โศกหลั่งไหลเป็นห่าฝนเสียงสะอื้นกึกก้องแทรกผ่านความเงียบของค่ำคืนดวงจันทร์หม่นแสงคว่ำยิ้มราวกับไม่เคยเริงร่าเหม่อมองไปสุดเส้นขอบฟ้ารัตติกาลขื่นขมบทกวีไม่สามารถบรรเทาใดๆความสุขปลิวหายอ้างว้างยะเยือกดวงตาเปียกชุ่ม

เจ้าปิ๊กบ้านหาป้อแม่เต๊อะ..ลูกเอ๋ยมาหื้อกอดหื้อชิดเชยเหมือนดังเก่ามาฮับพรมาฮ้องขวัญตี้บ้านเฮามาคืนถิ่นมาคืนเหย้ามาคืนเฮือน ด้วยวิถีแห่งลูกชายคนชายขอบมีพงไพรอยู่รายรอบแม้ถ้ำเถื่อนอยู่กับดินกินกับป่าใต้ดาวเดือนธรรมชาติคือผองเพื่อนแต่วัยเยาว์ ด้วยพลั้งพลาดหรือเผลอไผลใครจะรู้?ลูกของพ่อจึงติดอยู่ใต้ภูเขาแต่สายเลือดแห่งนักสู้ของหมู่เฮาจะปกป้องลูกหลานเรา..จนกลับมา

  เกิดเป็นคนในประเทศเขตภาษา                    มธุรสวาจากว่าที่ไหน กักขฬะเจรจามาจากใจ                         ประโยคไปสื่อสารสันดานตน มีกอไก่ถึงฮอนกฮูกไว้ผูกเรื่อง               บ้างประเทืองปัญญาพาเหตุผล เป็นศรีปราชญ์ประกาศโคลงจรรโลงคน     ไม่อับจนวรรณยุกต์ทุกเหตุการณ์ เป็นศรีสุนทรโวหารท่านครูภู่                  ลูกหลานรู้ครูเพียรเรียนเขียนอ่าน

คนถือปืนกลายเป็นพระเจ้าใส่บาตรเช้าด้วยเลือดพิราบรัฐประหารคือการล้างบาปเสรีภาพคือมารศาสนา พระไตรปิฎกไม่เคยกล่าวไว้เหตุใดพิราบจึงถูกไล่ล่าปล่อยเหยี่ยวร้ายสยายปีกเต็มฟ้าทหารราชาถือปืนนำไป