หลายปีที่ผ่านมาผมมีโอกาสได้พบปะคนเสื้อแดงหลากหลายตามการชุมนุม, เรือนจำ, กิจกรรม และ เฟสบุ๊ค แม้คนเสื้อแดงส่วนใหญ่มีจุดมุ่งหมายไม่เอาระบอบอำมาตย์ แต่คนเสื้อแดงก็มีหลายประเภท และมีความเข้าใจต่อการต่อสู้ที่แตกต่างกัน ดังนั้นการจะคาดหวังให้คนเสื้อแดงรวมใจเป็นหนึ่งเดียวในการต่อสู้จึงเป็นเรื่องยาก ผมเห็นคนเสื้อแดง 7 ประเภทที่อาจเป็นหายนะของการต่อสู้ในอนาคต

อีสานเรคคอร์ด ได้ลงบทความเกี่ยวกับคุณเดี่ยว ผู้ป่วยไตเรื้อรังที่ใกล้จะเสียชีวิตด้วยวัยเพียง 36 ปี เหมือนคนอีสานอีกมาก คุณเดี่ยวต้องออกไปหาเงินนอกบ้านเกิดหลายต่อหลายที่ รวมทั้งไปรับจ้างพ่นสารเคมีในไร่อ้อยที่สุพรรณบุรีด้วย ในที่สุดก็เกิดอาการไตล้มเหลว และต้องกลับบ้านเกิดที่อำนาจเจริญ เพื่อรับสิทธิการรักษาพยาบาลบัตรทองของตน แต่ไร่อ้อยก็ตามมาถึงอำนาจเจริญจนได้ ในทุกวันนี้อำนาจเจริญมีโรงงานน้ำตาลมากกว่า 10 แห่ง

“...คนมีโอกาสจะโหวตแบบคนเสื้อแดงมากกว่าแบบคนเสื้อเหลือง คนเสื้อเหลืองมีแนวโน้มเป็นเสียงข้างน้อยยาวนาน เพราะฉะนั้นความคับข้องใจคือ เลือกตั้งกี่ครั้งเขาก็ไม่ชนะ ถ้าเสียงข้างมากไปใช้อำนาจไม่เป็นธรรมกลายเป็นทรราชเสียงข้างมาก คนที่รู้ว่าสู้ไม่ได้ในระบบก็จะหันไปใช้วิธีล้มโต๊ะ ถ้าทั้งสองฝ่ายอยากกลับไปสู่ประชาธิปไตยต้องเรียนรู้ที่จะอยู่ และเข้าใจความคับข้องใจของกันและกัน แทนที่จะหาวิธีแบ่งแยกพวกเราพวกเขามากขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งเกิดขึ้นมากโดยเฉพาะในกลุ่มปัญญาชนของทั้งสองฝ่าย มักมีถ้อยคำเหน็บแนมกระทบกระแทกคนอีกฝั่ง

       อาจารย์ปิยบุตร แสงกนกกุลโพสต์ในเฟซบุ๊กของท่านว่า ที่จริงแล้วชนชั้นนำไทยเลิกสนใจการปฏิวัติใน 2475 ไปนานแล้ว ดังนั้นหมุดคณะราษฎรจึงไม่มีความหมายอะไร ในความเป็นจริงก็ไม่ค่อยมีใครสังเกตเห็นด้วยซ้ำ แต่เพราะเสื้อแดง(ส่วนหนึ่ง)ไปรื้อฟื้น 2475 ขึ้นมาเป็นเครื่องมือการต่อสู้ทางการเมืองที่ปลอดภัยกว่า จึงทำให้ 2475 เป็นประเด็นการเมืองที่กลับมีชีวิตขึ้นใหม่ และหมุดเล็กๆ ที่ไม่ค่อยมีใครเห็น กลับทิ่มแทงตาของชนชั้นนำขึ้นมาใหม่