ได้อ่านเรื่องสั้นของ  “แพรจารุ  ไชยวงษ์แก้ว”  (เดิมเคยใช้นามปากกาว่า  “แพร  จารุ”)  ที่ตีพิมพ์ในนิตยสาร  “สกุลไทย”  สองฉบับที่ผ่านมา  ชื่อเรื่อง  “เมื่อคนรักฉันจากไป”  แล้วถึงกับต้องหลั่งน้ำตา  สะเทือนอารมณ์อย่างล้ำลึก  แม้ว่ายังมีตอนจบอีกตอนหนึ่งที่ยังไม่ได้วางตลาด แต่ก็คิดว่า  ความรู้สึกขณะนี้อยากจะเขียนถึง  “ถนอม  ไชยวงษ์แก้ว”  หรืออ้ายหนอม  แทรกเรื่องอื่นก่อนขึ้นมาทันที