นักข่าวต่างชาติมักถามดิฉันว่าทำไมคนกรุงเทพฯ คนมีการศึกษาจำนวนมากจึงนิยมชมชอบพรรคประชาธิปัตย์ ทั้งๆ ที่ไม่เคยมีนโยบายดีๆอะไรออกมาเลย ดิฉันตอบไปว่าเพราะมัน “ถูกจริต” พวกเขา พวกเขาต้องการนักการเมืองที่แลดูเป็นผู้ดีมีการศึกษา ยิ่งพูดภาษาอังกฤษสำเนียงบริติชได้มากเท่าไร ก็ยิ่งเลอค่าเท่านั้น พวกเขาดูถูกนายกฯที่มีบุคลิกเถ้าแก่แบบคุณบรรหาร หรือคนที่พูดภาษาอังกฤษไม่คล่องแบบคุณยิ่งลักษณ์ และนี่เป็นจุดอ่อนที่คนในประชาธิปัตย์เข้าใจดี พวกเขาจึงมักเลือกหัวหน้าพรรคที่มีบุคลิกและวาทศิลป์แบบปัญญาชนมานำเสนอตลอด ตั้งแต่ถนัด คอมันตร์ พิชัย รัตตกุล ชวน หลีกภัย และอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ แต่ส่วนที่เหลือของพรรค โดยเฉพ