คณาจารย์สายสังคมศาสตร์และมนุษย์ศาสตร์ จำนวน 324 ท่าน จากมหาวิทยาลัย 48 สถาบันได้ร่วมกันลงนามในการคัดค้าน การใช้อำนาจของกระทรวงศึกษาธิการ เรื่อง “เกณฑ์มาตรฐานหลักสูตรระดับบัณฑิตศึกษา พ.ศ.2558” คณาจารย์ทั้งหมดเห็นว่าการกำหนดเกณฑ์มาตรฐานนี้จะก่อให้เกิดพันธนาการความรู้สังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์ไม่ให้สร้างสรรค์ปัญญาให้แก่สังคม

นายกฯได้กล่าวพาดพิงถึงบทบาทอาจารย์มหา'ลัย ในทำนองเดียวกับการกล่าวเมื่อ 27 ต.ค.2558 ที่ได้สั่งให้ รมว.ศึกษาฯ ไปทบทวนการเรียนการสอนในมหาวิทยาลัย การพูด/คำพูด ของนายกรัฐมนตรีเช่นนี้ จะทำให้สาธารณะ/สังคมเกิดความเข้าใจผิดในการจัดการเรียนการสอนและบทบาทของนักวิชาการ/อาจารย์ในมหาวิทยาลัย คำถามที่นายกรัฐมนตรีมีอยู่ในใจและสะท้อนมาลักษณะเดิมๆ นี้ ก็คือ การเรียนการสอนในมหาวิทยาลัยที่เหมาะสมควรจะเป็นอย่างไร เพื่อที่จะทำให้สังคมไทยก้าวหน้าไปได้

ความคิดเรื่อง “พหุวัฒนธรรม” ที่เกิดขึ้นและแพร่หลายในโลกตะวันตกจนกลายเป็นเสมือนหลักการทางปรัชญาการเมืองของหลายประเทศนับจากศวรรษ 70 เป็นต้นมา เกิดขึ้นจากเงื่อนไขของความเปลี่ยนแปลงทางเศรษฐกิจของโลก ซึ่งทำให้เกิดการเคลื่อนย้ายกลุ่มคนจากประเทศไปอีกประเทศหนึ่งอย่างกว้างขวาง ทำให้แต่ละประเทศได้พบกับความแตกต่างของผู้คนต่างชาติต่างวัฒนธรรมกันมากขึ้น ขณะเดียวกัน จำนวนและความหนาแน่นในแต่ละพื้นที่ของคนต่างชาติต่างวัฒนธรรมที่มีมากขึ้นในแต่ละประเทศก็ได้ทำให้การรวมกลุ่มก้อนทางวัฒนธรรมเกิดขึ้นอย่างเข้มข้น

แม้ว่าจะมีคำถามจากนักปรัชญา นักวิทยาศาสตร์ และนักอื่นๆ มากมายว่า “เวลา” คืออะไร แต่ก็ไม่มีใครมีคำตอบที่ยอมรับได้อย่างเป็นเอกฉันท์ คำตอบล้วนแล้วแค่แตกต่างกันไปตามกรอบความคิดของความรู้แต่ละแขนง แต่ไม่ว่าความจริงของ ”เวลา” จะเป็นอะไรก็ตาม ในประวัติศาสตร์ของมนุษยชาติ (ตลอดมาจนถึงปัจจุบัน ) ความหมายของ “เวลา” ที่ถูกสร้างขึ้นสัมพันธ์กับมนุษย์อย่างลึกซึ้ง และกล่าวได้ว่าเป็นความคิดที่กำหนดชีวิตพวกเรามาโดยตลอด ความคิดเรื่อง “เวลา” ในสังคมไทยเปลี่ยนแปลงมาหลายช่วงเวลา และแต่ละช่วงได้ส่งผลต่อความเปลี่ยนแปลงของสังคมอย่างไพศาลและลึกซึ้ง