ภูมิใจกับสิ่งที่พวกเราและที่นี่เป็นอยู่อย่างไม่รู้ตัว จากเดิมที่ฉันกลัว กังวล และสับสนในชีวิต จนวันนี้ฉันมั่นใจอย่างหนึ่งว่าที่นี่เป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับพวกเรา

วันหน้า...ฉันจะต้องจากที่นี่ไปและจากพวกเราไปแล้ว ฉันดีใจกับที่นี่ที่จะได้มีสมาชิกใหม่ที่ดีกว่าฉันหลายเท่านักเข้ามาเรื่อยๆ ฉันไม่เคยเสียใจเมื่อต้องไปพร้อมกับความสุขที่ฉันได้รับแล้ว และฉันมั่นใจว่าที่นี่จะมีแต่สิ่งที่ดีเกิดขึ้นในวันข้างหน้า ซึ่งวันนั้นยังคงมีความเป็นพวกเราเหมือนเดิม

วันไหนๆ...ฉันก็ไม่เคยมั่นใจและตอบไม่ได้กับอนาคตที่จะมาถึง แต่ฉันไม่เคยปฏิเสธอดีตที่ผ่านมา และฉันรู้สึกเสมอว่าที่นี่เป็นปัจจุบันสำหรับฉันเสมอ พวกเราอยู่กันด้วยใจไม่ใช่งาน

ฉันก้าวเข้ามาที่นี่ด้วยความกลัว...และกำลังจากไปด้วยความกลัว กลัวว่าจะไม่มีที่ไหนให้ฉันได้พบกับความรู้สึกเช่นนี้อีกแล้ว เพราะที่ใดๆ ก็ไม่สามารถหาสิ่งที่เหมือนกับที่นี่ได้ ฉันกลัวที่จะต้องไปเผชิญหน้ากับสิ่งที่ไม่คุ้นเคย กลัวที่จะไม่อิสระเช่นที่นี่ กลัวว่าชีวิตนี้ฉันคงไม่ได้รับความสุข ความเป็นกันเองเท่าที่นี่ อยู่ที่ไหนๆ ฉันคงไม่สุขใจเท่าอยู่"ประชาไท"

……………………..

จำจรแล้วแก้วไกลไปลิบลับ

อยากย้อนกลับเวลาคราเริ่มต้น

เพื่อสานใยในรักกับทุกคน

ร่วมผจญฟันฝ่ามาด้วยใจ

อยากเก็บรักรสหวานปานน้ำผึ้ง

ไว้ลิ้มรสคิดถึงยามอ่อนไหว

แม้ตัวจากขอฝาก"ประชาไท"

ถึงอยู่ไกลใช่สูญสิ้นยังรินรัก

สุดท้าย....ขอบคุณพี่มิ้มที่สอนเล่นเอ็มหลังพ้นโปร ขอบคุณพี่นุ้ยที่หิ้วขนมมาฝากเป็นประจำ ขอบคุณพี่ยุ้ยที่สอนการจับประเด็นและมีมุมมองที่เราไม่เคยคิดมาบอกมาเล่า ขอบคุณพี่ปลาที่ยินดีเป็นที่ปรึกษาให้ทุกเรื่อง ขอบคุณพี่ธงและพี่ฮัทที่ชวนไปเปิดโลกมิตรภาพแห่งโบราณคดี ศิลปากร ขอบคุณพี่จิ๋วที่ดูแลเป็นอย่างดี ขอบคุณพี่ซังที่ช่วยเปิดเผยความลับของใครต่อใครให้ฟังบ่อยๆ  ขอบคุณพี่เปี๊ยกที่เปิดโอกาสและทำให้เรารู้จักข่าว ขอบคุณพี่บัณฑิตที่ช่วยกัดให้คันเล่นๆ เสมอ ขอบคุณพี่หนุ่ยที่เป็นกันเองและยังทักทายกันเสมอ ขอบใจบีที่ชอบเล่นหัวกับเรา ขอบคุณพี่จันทร์สวยที่ทำให้รู้ว่ามีประชาไทอยู่ในโลกนี้ ขอบคุณพี่ชูวัสที่สั่งสอนมาด้วยความเมตตาแม้จะมีเวลาน้อยนัก ขอบคุณ"ประชาไท" ที่ทำให้กะลาใบเล็กๆ ของเรากลายเป็นกะลาใบใหญ่ขึ้นในวันนี้

เด็กบ้านสวน ผู้กำลังเดินไปไกลพร้อมด้วยความเศร้าและความกลัว