5…4…3…2…1…

นับถอยหลังจากวันนี้ไป เวลาแห่งความสุขของใครหลายๆ คนกำลังจะเริ่มต้นขึ้นในวันส่งท้ายปีเก่าต้อนรับปีใหม่ แต่สำหรับใครอีกหลายคน ก่อนจะถึงความสุขนั้นมันอาจยาวนานเกินการรอคอย

.....ฉากชีวิตจริงของคืนค่ำ 7 วันก่อนเทศกาลส่งท้ายปีเก่า ต้อนรับปีใหม่...

23 ธันวาคม 2548 ... ณ ร้านอาหารยามราตรีย่านถนนพระอาทิตย์ ขณะที่ผู้คนจำนวนหนึ่งกำลังนั่งสรวลเสเฮฮา ด้วยปฏิกริยาจากของเหลวสีอำพัน หญิงสาววัย 22 กับ ชายหนุ่มรุ่นพี่ กำลังแลกเปลี่ยนบทสนทนาโดยมีสุราเป็นเครื่องมือกระตุ้นความสัมพันธ์

รอยยิ้มหยอกเย้าเคล้าเสียงเพลง ขับกล่อมบรรเลงให้ชายหนุ่มและหญิงสาวต่างคาดหวังว่า หลังหมดฤทธิ์สุราในคืนค่ำ บทสนทนาคงจะจบลงด้วยสีสันแห่งความสุข

15 นาทีผ่านไป ชายหนุ่มอีกคนหนึ่งก้าวเข้ามาในร้าน โดยมุ่งหวังจะแลกเปลี่ยนบทสนทนากับหญิงสาวคนเดียวกัน

ชายหนุ่มคนแรกลุกเดินหลีกทางให้ชายหนุ่มคนที่สองได้สนทนากับหญิงสาวเป็นการส่วนตัว...บทสนทนาระหว่างชายหนุ่มคนที่สองกับหญิงสาวจบลงในเวลาอันรวดเร็วพร้อมปฏิกริยาบางประการบนสีหน้าของหญิงสาว ก่อนที่ชายหนุ่มจะก้าวจากไป

20 นาทีผ่านไป ชายหนุ่มคนที่สามเดินเข้ามาหยุดนั่งที่โต๊ะเจ้าของร้าน ซึ่งบัดนี้ปรากฏร่างของชายหนุ่มคนแรก ต่างฝ่ายต่างแลกเปลี่ยนบทสนทนาภาษาคอเหล้า 

10 นาทีผ่านไป ชายหนุ่มคนที่สามก้าวเดินออกจากร้าน ในขณะที่ชายหนุ่มคนแรกเดินเข้าไปสนทนากับหญิงสาวคนเดิม เธอดึงมือของเขาเข้าไปกุมไว้ประหนึ่งว่า ไม่มีวันที่เธอจะจากเขาไป

2 ชั่วโมง ผ่านไป ชายหนุ่มคนที่สามก้าวเข้ามาในร้าน นั่งร่วมโต๊ะแลกเปลี่ยนบทสนทนากับหญิงสาว ที่บัดนี้ไร้เงาชายหนุ่มซึ่งเธอเคยกุมมือ ชายหนุ่มคนที่สามโอบกอดหยอกเย้าหญิงสาว ภายใต้ดวงตาเศร้าของชายหนุ่มคนแรก

...ชายหนุ่มคนแรกเดินจากไปเพียงลำพัง ท่ามกลางผู้คนที่ยังคงคับคั่งอยู่ในร้าน...

01.00 น.ขณะที่ประตูของร้านกำลังจะปิดลง ชายหนุ่มคนที่สองกลับมาแลกเปลี่ยนบทสนทนากับหญิงสาวอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะตัดสินใจวิ่งออกไปกลางถนนหมายให้ยานยนต์ปิดชีวา

ชายหนุ่มทรุดกายลงกับพื้นถนน เลือดไหลที่บริเวณกกหู...หญิงสาวทรุดตัวลงร่ำไห้...ผู้คนอลหม่านพักใหญ่ ก่อนแยกย้ายกันจากไปเพื่อเริ่มต้นวันใหม่ของแต่ละคน

25 ธันวาคม 2548 ... "ไม่อยากให้มีปีใหม่ เพราะเรารู้สึกว่าลูกรอแล้วมันเศร้า ลูกโทรมาถามทุกวันว่าแม่จะกลับไหม แต่เราทำงานแล้วก็ลืมว่าจะถึงปีใหม่แล้ว ทุกคนเขากำลังจะได้อยู่กับครอบครัวสนุกสนาน แต่เราต้องทำงานไม่ได้กลับบ้าน" ยา หญิงสาวนัยน์ตาเศร้า เอื้อนเอ่ยวาจาด้วยน้ำเสียงแหบพร่าเกินกว่าวัย 32

ใบหน้าของเธอดูอ่อนล้า เมื่อถูกตั้งคำถามถึงเทศกาลปีใหม่ เพราะหน้าที่ของเธอคือการเสริฟอาหาร ในร้านเหล้าย่านถนนข้าวสาร ที่ผู้คนมักจะพลุกพล่านเมื่อถึงคราวเทศกาล

"ก็สงสารลูกนะ เพราะเรารู้ว่าเขาเป็นเด็กขาดความอบอุ่น พ่อแม่ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน มาทำงานตรงนี้ วันไหนที่เป็นวันสำคัญของครอบครัวเราก็ไม่ได้กลับบ้าน"

"กำลังคิดว่าจะโทรไปหาพ่อเขาดีหรือเปล่า เพราะว่าเราก็ได้แต่ส่งเป็นเงินไป บางทีเขาก็โทรมาร้องไห้ เรารู้ว่าเขาว้าเหว่ เครียดนะพี่ บางทีนั่งอยู่เฉยๆ ก็คิดว่าจะทำยังไงดีกับลูก"

"เราอยู่ด้วยไม่ได้ก็ส่งเงินไปอย่างเดียว หนูเป็นคนเดียวนะที่ทำงานสองกะคนอื่นเขาทำกันกะเดียว เจ้าของร้านเขาก็กลัวว่าเราจะไม่ไหว

"เดือนหนึ่งถ้าไม่หยุดเลยก็ได้ประมาณ 7,000 ถือว่าเยอะกว่าตอนที่ทำงานอยู่โรงงาน เพราะที่นี่ไม่ต้องซื้อข้าวกิน"

"เงินที่ได้ทั้งหมดก็ส่งให้ลูก จนตัวเองไม่มีเงินเก็บ ลูกขอมาก็ให้ อาทิตย์ไหนเขาอยากได้อะไรก็ส่งไปให้ เราไม่อยากให้เขาขาด"

"สิ่งที่คาดหวังในวันปีใหม่คืออยากให้ลูกเป็นคนดี เพราะกลัวว่าเขาไม่มีพ่อแม่แล้วจะกลายเป็นเด็กไม่ดี"

หญิงสาวนัยน์ตาโศกบอกเล่าเรื่องราวชีวิตและความคาดหวังเพียงประการเดียวในวันปีใหม่ ที่ทั้งเธอและคนที่เธอรักจะต้องถูกปล่อยให้อยู่เดียวดายแม้ในคืนค่ำที่ชื่นฉ่ำไปด้วยผู้คน

หากลองนำประโยคที่ว่า "เรารู้ว่าเขาว้าเหว่...เราอยู่ด้วยไม่ได้ก็ส่งเงินไปอย่างเดียว...อาทิตย์ไหนเขาอยากได้อะไรก็ส่งไปให้ เราไม่อยากให้เขาขาด" เทียบกับเหตุการณ์ความเหงาแบบหนุ่มสาวในสถานการณ์แรก ก็น่าสนใจอยู่ว่าอะไรกันแน่ที่พวกเขาขาดไป จนเป็นเหตุให้ตัดสินใจละทิ้งแม้กระทั่งชีวิตของตัวเอง เพื่อบูชาในสิ่งที่เขาเรียกว่า "ความรัก"

0 0 0

5…4…3…2…1…

อย่าปล่อยให้เทศกาลแห่งความสุขมาบดบังดวงตาของคุณให้ละเลยความเหงาของคนข้างกาย ก่อนที่อะไรจะสายเกินไป