ด้านนายวิทยากร เชียงกูล เห็นว่า เป็นเรื่องน่าเสียดายที่เมืองเชียงใหม่และเมืองอื่นๆ ไม่สามารถพัฒนาเป็นตัวของตัวเองได้ เพราะต้องเป็นเมืองขึ้นของกรุงเทพฯ ทั้งๆ ที่เมืองเชียงใหม่สร้างมาตั้ง 700 ปี ก่อนกรุงเทพฯ ก่อนอยุธยาด้วยซ้ำ รวมทั้งยังมีวัฒนธรรม มีอารยธรรมเป็นของตัวเอง แต่เนื่องจากเราถูกครอบงำและถูกหลอกให้เดินตามการพัฒนาแบบตะวันตก

"..เราถูกหลอกว่า วิธีการที่จะพัฒนาในโลกนี้มีวิธีการเดียวคือ ต้องพัฒนาแบบทุนนิยมอุตสาหกรรม เราก็เลยพยายามไล่ตามตะวันตก นั่นคือตัวปัญหา เพราะที่เกิดขึ้นคือมันพัฒนาแล้วเป็นประโยชน์ต่อคนส่วนน้อย แต่มันทำลายทั้งสภาพแวดล้อม สังคม ศิลปวัฒนธรรม อะไรต่างๆ ทำลายความหลากหลาย ทั้งชีวภาพและวัฒนธรรม ซึ่งเป็นคุณค่าที่สำคัญ เพราะความหลากหลายนั้นนอกจากจะสร้างความมั่งคั่งความร่ำรวยให้กับชีวิตแล้ว มันยังแข็งแรงกว่า ป้องกันการสูญเสีย ป้องกันภัยพิบัติได้มากกว่า"

"อย่างการปลูกพืชจะเห็นได้ชัด เราเน้นการปลูกพืชเชิงเดี่ยวเพื่อขาย แต่การปลูกพืชหลากหลายจะต้านทานโรคได้ดีกว่า แล้วก็มีคุณค่าอะไรมากกว่ามากมาย แต่วิธีคิดของทุนนิยมอุสาหกรรม ของเอกชนคิดเป็นกำไรขาดทุน แต่กำไรขาดทุนของสังคมมันไม่คุ้ม ยกตัวอย่างการสร้างเขื่อน เขาก็จะคิดว่า ตัดต้นไม้กี่ต้น ราคาเท่าไร แต่การที่ป่าถูกทำลายมันไม่ใช่แค่ท่อนซุง มันหมายถึงความหลากหลายทางชีวภาพของป่าซึ่งมันมีค่ามากกว่าท่อนซุง แต่วิธีการตีราคาของระบบทุนนิยมมันคิดแบบนั้นซึ่งมันโง่เง่ามาก แต่ว่าเราก็ถูกทำให้โง่เราถูกทำให้เชื่อว่าไม่มีทางเลือกอื่น"

"ตอน 14 ตุลา 2516 เราก็เคยเชื่อว่า มีสังคมนิยมดีกว่าทุนนิยม แต่ปรากฎว่า สังคมนิยมก็ไปไม่รอด สังคมนิยมก็มีส่วนดีบ้างเรื่องความเป็นธรรม แต่แนวโน้มของสังคมนิยมก็ยังบ้าอุตสาหกรรม พยายามแข่งกับทุนนิยม ก็ทำลายสิ่งแวดล้อมเหมือนกัน แล้วก็มีปัญหาเยอะ ปัญหาจากส่วนกลาง ปัญหาชนชั้นการปกครอง อะไรต่างๆ อย่างไรก็ตาม ทางเลือกที่ไม่ใช่ทุนนิยมจะเป็นยังไง เราถูกทำให้เชื่อว่าไม่มี แม้แต่คนที่คิดเรื่องทางเลือกอื่น เช่นพูดถึงเรื่องเศรษฐกิจพอเพียง ก็ถูกพวกทุนนิยมตีความให้มันอ่อนลงไป ตีความว่าเศรษฐกิจพอเพียงไม่ขัดกับทุนนิยม ไม่ขัดกับการค้าเสรี ไม่ขัดกับการส่งเสริมการลงทุน นี่รองนายกฯ ในรัฐบาลชุดปัจจุบันเป็นคนพูดนะครับ ชุดทักษิณเขาไม่สนใจอยู่แล้ว คือนั่นเขาบ้าเห่อโลกาภิวัตน์แล้วก็พยายามใช้นโยบายที่เร่งรัดพัฒนาการเจริญเติบโตและให้ประโยชน์แก่คนส่วนน้อย แต่เขาเชื่อว่านั่นคือวิธีการพัฒนาประเทศ ซึ่งมันไม่ใช่ความจริงแล้ววิธีการพัฒนาประเทศให้มีปัจจัยสี่ที่เพียงพอ กับให้ประชาชนกินดีอยู่ดี มีชีวิตที่ดี มันเป็นไปได้ ไม่จำเป็นต้องทำตามตะวันตกเสมอไป…"

วิทยากร เชียงกูล กล่าวว่า ก่อนเกิดวิกฤตปี 2540 รัฐบาลคุยโม้ว่าประเทศไทยจะป็นประเทศมหาอำนาจอันดับที่ 8 ภายใน 10-20 ปี หรือเป็นเสือ แต่พอปี 2540 ผ่านไปเราก็กลายเป็นแมว ซึ่งเหล่านี้มันเป็นเรื่องเพ้อฝัน ถ้าหากยังไม่คิดถึงปัญหา หรือกรอบความคิดยังติดอยู่กับการพัฒนาแบบเดิมก็ยากที่จะแก้ปัญหาได้ 

"...แต่ผมคิดว่ามันน่าจะมีทางออก มันต้องคิดให้ได้ว่า ทำยังไงจะกระจายอำนาจ กระจายทรัพยากร กระจายสิ่งต่างๆ มาสู่ต่างจังหวัดมากกว่านี้ คือไม่มีประเทศไหนที่เมืองหลวงมีคน 10 เปอร์เซนต์ของประชากรทั้งหมด มีทรัพย์สมบัติ 50 กว่าเปอร์เซนต์ ทั้งงบประมาณต่างๆ เก็บภาษีคนทั้งประเทศแต่เอาไปบำรุงเมืองหลวง ไม่มีประเทศไหนที่เขาทำแบบนี้ คนต่างจังหวัดส่วนใหญ่ก็จะถูกดูดเข้าไปอยู่ในกรุงเทพฯ ถูกหลอกว่า ขอให้กรุงเทพฯ พัฒนาก่อนแล้วจะกระจายความเจริญไปสู่ต่างจังหวัด นิยายเรื่องนี้ก็หลอกกันมานาน ตอนแผนพัฒนาเศรษฐกิจก็บอกว่า พัฒนาอุตสาหกรรมก่อน ชาวนายอมขายข้าวถูกๆ ก่อน เมื่อก่อนเขาเก็บภาษีพรีเมี่ยมข้าว ข้าวขายในตลาดโลกเกวียนละ 6,000 บาท ชาวนาขายได้ 3,000 รัฐบาลเก็บไป 3,000 เพื่อกดให้ค่าจ้างแรงงานราคาต่ำ คนงานจะได้อยู่ได้  อุตสาหกรรมจะได้อยู่ได้ เขาบอกว่า ชาวนาเสียสละหน่อย อุตสาหกรรมเจริญแล้ว เดี๋ยวชาวนาดีเอง นิยายนี้ก็หลอกกันมา 40 ปี ชาวนาก็ยิ่งจนมากขึ้น เพราะถูกดูดเข้ามาสู่ระบบทุนนิยมอุตสาหกรรม ซึ่งเสียเปรียบ ไม่ใช่ทุนนิยมที่มีการแข่งขันอย่างเป็นธรรมด้วยซ้ำ เป็นทุนนิยมที่ผูกขาด มือใครยาว สาวได้สาว..."

อย่างไรก็ตาม ในเรื่องของอนาคตทางการเมืองของประเทศไทย วิทยากร แสดงความเห็นว่า ประชาชนควรจะร่วมกันผลักดันในอีกหลายๆ เรื่องที่เป็นประโยชน์

"...เช่นรัฐธรรมนูญปี 2540 ระบุเรื่องสิทธิชุมชน มันควรจะมีการตั้งองค์กร ควรมีกฎหมายลูกออกมา แล้วบางทีมันไปเขียนซ่อนไว้ ประชาชนมีสิทธิเยอะแยะเลย แต่เขาบอกว่า ทั้งนี้ตามที่กฎหมายบัญญัติ แต่กฎหมายบางอย่างมันล้าหลังกว่ารัฐธรรมนูญ เพราะฉะนั้นต้องผลักดันว่า ถ้าคุณไม่บัญญัติมา เราจะใช้สิทธินั้น สิทธิชุมชน สิทธิป่า ถ้าคุณไม่ออก พรบ.ป่าชุมชนมา เราจะใช้สิทธิดั้งเดิมในการดูแล เรามีสิทธิฟ้องร้องได้ กฎหมายมันก็ซ่อนไว้เยอะ  ประชาชนจะไปฟ้องร้องโดยตรงไม่ได้เพราะไม่ใช่ผู้เสียหายบ้างอะไรบ้าง ก็ต้องแก้ใหม่ให้สามารถฟ้องร้องได้โดยตรง เมื่อประชาชนถูกละเมิดสิทธิ ชุมชนถูกละเมิดสิทธิ เรื่องพวกนี้มันต้องผลักดัน มันมีสิทธิหลายอย่างที่ประชาชนควรจะได้ คือประชาชนไม่ใช่สิทธิในการเลือกตั้งอย่างเดียว ต้องมีสิทธิในการคัดค้าน สิทธิในการถอดถอนนักการเมืองด้วย..."

ทางด้าน พ.ท.อนุ เนินหาด ได้แสดงความเห็นจากมุมมองของผู้ค้นคว้าและรวบรวมประวัติศาสตร์เชียงใหม่ว่า โดยส่วนตัวแล้วเชื่อเรื่องการทำบุญทำกุศล ซึ่งสิ่งเหล่านี้คือการแสดงให้เห็นถึงพลังและการร่วมมือร่วมใจของคนเชียงใหม่

"...ผมเชื่อเรื่องการทำบุญทำกุศล ก็อยากจะพูดถึงการทำบุญของคนเชียงใหม่ในรอบ 100 ปีที่ผ่านมา อย่างอันดับแรกที่เรารู้เห็นกันคือ 2477 ครูบาศรีวิชัยเป็น "เก๊า" หรือผู้นำให้คนร่วมกันสร้างถนนขึ้นสู่ดอยสุเทพ ย้อนไปปี 2464 สมัยรัชกาลที่ 6 ก็มีการบูรณะวิหาร พระธาตุ วัดเกตุการาม วัดเกตุสมัยนั้นเป็นที่ชุมชนของคหบดีชาวจีน เป็นที่ชุมนุมของคนจีนสมัยนั้น ครั้งนั้นมีผู้ร่วมบริจาค 115 คน ได้เงิน แปดพันรูเปีย สมัยนั้นใช้เงินรูเปีย รูเปียหนึ่งก็ประมาณแปดสิบสตางค์ ถัดมาอีกสองปีมีประวัติการสร้างโรงพยาบาลสุขาภิบาล และที่ทำการสุขาภิบาลเชียงใหม่ ครั้งนั้นโรงพยาบาลเชียงใหม่ค่อนข้างล้าหลัง คนที่เป็นเก๊าคือหลวงอนุสารสุนทร กรมการพิเศษได้เริ่มก่อสร้างโดยออกเงินส่วนตัว 7,327 รูเปียแปดสตางค์..."

พ.ท.อนุ กล่าวในตอนท้ายว่า สิ่งก่อสร้างหลายอย่างในเมืองเชียงใหม่ ซึ่งคนรุ่นหลังอาจจะไม่รู้ความเป็นมาเช่น อนุสาวรีย์สามกษัตริย์ สะพานจันทร สมอนุสรณ์ พุทธสถาน ล้วนสร้างขึ้นจากการร่วมบริจาค ร่วมมือร่วมใจของประชาชนชาวเชียงใหม่ทั้งสิ้น และโดยส่วนตัวเชื่อว่า การเสียสละอย่างยิ่งใหญ่ และการร่วมมือร่วมใจเช่นนี้ตั้งแต่อดีตจวบจนปัจจุบันเป็นสิ่งที่ช่วยเหลือและดูแลเมืองเชียงใหม่ตลอดมา

การมี "จิตสำนึกร่วม" อาจเป็นสิ่งที่หาได้ยากในเมืองใหญ่อย่างกรุงเทพฯ แต่สำหรับเมืองเชียงใหม่ในปัจจุบัน สิ่งนี้ยังไม่ใช่สิ่งที่ขาดแคลนจนเกินไปนัก เพียงแต่ว่า ใคร? จะทำอะไร? เพื่ออะไร?และเมื่อใด? เพื่อสร้างสิ่งนี้ขึ้นมา

หากสมาชิกแต่ละคนในบ้าน เพิกเฉย และปล่อยให้บ้านเต็มไปด้วยขยะ สักวันบ้านนั้นก็กลายเป็นบ้านที่ไม่น่าอยู่ ความเป็น "เมือง" นั้นก็ไม่ต่างกัน เพียงแต่มันใหญ่กว่า สมาชิกมากกว่า เต็มไปด้วยคนที่อ้างว่าเป็นเจ้าของ แต่ไม่ค่อยมีใครเก็บกวาดดูแล

"เชียงใหม่" ยังไม่ใช่บ้านแบบนั้น อย่างน้อยก็ในตอนนี้