อดีต - ดงต้นตำเสาตรงคณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตหาดใหญ่

กลายเป็นอดีตที่ไม่มีวันหวนคืนกลับมาอีกแล้ว เมื่อทางมหาวิทยาลัยฯ โค่นต้นตำเสาเอาพื้นที่มาทำลานจอดรถ

ปัจจุบัน - ต้นตำเสาที่เหลืออยู่ทยอยยืนต้นตายไปทีละต้นสองต้น

เพราะทนพิษความร้อนจากลานปูนซิเมนต์ที่จอดรถไม่ไหว

ร่องรอย - ตอต้นตำเสาจากการตัดโค่น เพื่อนำพื้นที่มาเทปูนซิเมนต์ทำลานจอดรถ

ซึ่งส่งผลให้ต้นตำเสาทยอยตายเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ในปัจจุบัน

“อีกไม่นานมหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ (ม.อ.) วิทยาเขตหาดใหญ่ จะกลายเป็นสลัมตึกผุดขึ้นตึกแล้วตึกเล่า พื้นดินจะไม่มีหญ้าสีเขียวที่ถูกแทนที่ด้วยพื้นซีเมนต์คอนกรีต ความร่มรื่นจะหายไป ต้นไม้จะตายซากสุดท้ายก็ต้องโค่นเหลือเพียงตอให้รำลึกถึงความทรงจำ บรรยากาศมหาวิทยาลัยจะแปรเปลี่ยนถูกครอบงำด้วยทุนนิยมสุดโต่ง ตัวชี้วัดคือค่าเทอมและค่าบริการจะสูงขึ้น จนนักศึกษาไม่สามารถจะจ่ายได้ ท้ายที่สุดมหาวิทยาลัยจะกลายเป็นมหาวิทยาลัยร้าง”

เป็นความในใจที่อัดอั้นของอาจารย์ที่ไม่อยากเปิดเผยตัวตน ได้แสดงความเห็นถึงภูมิทัศน์ และสภาพแวดล้อมของมหาวิทยาลัย ที่กำลังแปรสภาพ ด้วยการรุกรานของความเจริญ ประเคนความสะดวกสบายให้อย่างไม่ลืมหูลืมตา

นี่คือ เสียงสะท้อนจากอาจารย์และนักศึกษาส่วนหนึ่งที่ไม่เห็นด้วยจากการรุกรานของลานจอดรถที่รุกล้ำนำไปสู่การตัดโค่นต้นตำเสาออกบางส่วน เพื่อนำพื้นที่ตรงบริเวณคณะศิลปศาสตร์มาใช้งาน ตอบสนองความต้องการเฉพาะหน้า โดยไม่ได้คำนึงถึงบรรยากาศและร่มเงาของต้นไม้ ที่กำลังจะหายไป

สังเกตได้ว่าต้นตำเสาเริ่มตายไปทีละต้นสองต้น สาเหตุที่ทำให้ต้นตำเสาบริเวณลานจอดรถตายนั้น น่าจะเกิดจากพื้นที่ลาดเทปูนซิเมนต์เก็บความร้อน ส่งผลต่อการดำรงอยู่ของต้นตำเสา

ประมาณเดือนสองเดือนที่ผ่านมา มีข่าวการประมูลไม้ตำเสาที่ถูกโค่นในราคากลางเพียงต้นละ 1,000 บาท ซึ่งเป็นการประมูลต้นไม้ภายในมหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเจตหาดใหญ่เป็นครั้งแรก

เป็นการประมูลที่รู้กันเฉพาะในวงแคบๆ ปากต่อปากกันเท่านั้น ไม่ได้มีการประกาศผ่านสื่ออื่นใดให้ทราบอย่างแพร่หลาย ตอนนี้ไม้ที่มีประมูลได้ตกไปอยู่ในมืออาจารย์รายหนึ่ง ด้วยราคาเพียง 20,000 กว่าบาทเท่านั้น

ต้นตำเสาเป็นสวนป่าอยู่คู่กับมหาวิทยาลัยมานานกว่า 40 ปี เป็นพันธุ์ไม้หายาก กว่าจะโตต้องคอยดูแลเอาใจใส่เป็นอย่างมาก เสียงสะท้อนจากคนรักษ์ต้นไม้คนหนึ่งของมหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ เล่าด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ ว่า

“มาทำงานที่นี่เกือบ 20 ปี เห็นต้นตำเสาอยู่ก่อนแล้ว ค่อยๆ ดูมันเติบโตจนกลายเป็นดง ต้นตำเสาอวดรูปทรงสวยงาม และหอมกรุ่นหวานประชันกัน อยู่มาวันหนึ่งมีการทำลานจอดรถแบบตัวหนอน ตรงบริเวณดงต้นตำเสา หน้าคณะศิลปศาสตร์ เจ้าของโครงการประกันว่า จะคงสภาพเดิมไว้

“ในวันที่เขาขุดดินทำลานจอดรถ ดิฉันคิดอย่างมองโลกในแง่ดีว่าใครก็รู้ว่า ดงตำเสาดงนี้เป็นพื้นที่สวยที่สุดของมหาวิทยาลัย ดิฉันคิดว่าเขาคงเก็บมันไว้ ไม่ให้มันตาย แต่วันนี้กลับมองเห็นต้นตำเสายืนตายอย่างเศร้าใจ”

ใครจะรู้บ้างว่า อาจารย์ผู้นี้เป็นอีกคนหนึ่งที่เสียใจ เพราะไม่มีโอกาสได้เห็นต้นตำเสาเหล่านั้น อวดโฉมความงามส่งกลิ่นหอมเย็น ในวันเปิดเทอมของทุกปีอีกต่อไป เธอกับลูกๆ ไปนั่งเล่นตรงบริเวณที่เคยเป็นดงต้นตำเสา เด็กๆ บ่นว่าเสียดาย.... มันไม่สวยเหมือนเดิมแล้ว ลูกๆ ของเธอบอกด้วยน้ำเสียงสดใสว่า “แม่ไปบอกให้เขาปลูกใหม่ซิ”

แม้ว่าทางมหาวิทยาลัยจะแก้ปัญหาด้วยการนำต้นตำเสามาปลูกทดแทนต้นที่ตายไป คำถามก็คือเป็นการแก้ปัญหาที่ถูกทางแล้วหรือ?

วันนี้ เธอรำลึกถึงบรรยากาศเก่าๆ พร้อมกับเฝ้ามองต้นตำเสาที่ทยอยตายไป ด้วยหัวใจที่แสนหดหู่

................................