ลมหนาว คราวนี้ นานนัก
ลมรัก พัดโรย นาไร่
ลมว่าว พัดว่าว วิ่งไว
หัวใจ ไหวหวาน วานวัน
หมอกหม่น ละเมอ ลอยมา
ซบหน้า ลงนอน หรือนั่น
ต้องยอด ใบหญ้า หยาดพลัน
คงเหลือ แค่นั้น น้ำค้าง
รักเจ้า ทั้งใจ ให้เจ้า
รังรัก ของเรา เกินกว้าง
นุ่งลม ห่มฟ้า นอนฟาง
กับนาง ผู้เป็น ดวงใจ
รู้ดี มีสิทธิ คิดถึง
รู้ซึ้ง ดึงเจ้า มิได้
รู้ว่า วันนี้ มีใคร
คอยไล่ คอยล่า ฆ่าเรา
อยู่ห่าง เพียงดิน กลบหน้า
ไยไกล เกินกว่า บอกเล่า
ควันธูป เคว้งคว้าง บางเบา
กลิ่นเหล้า ยังหลอน อ่อนล้าฯ
จำภาพ จำเสียง ปืนสาด
ที่ราช- ประสงค์ ดงฆ่า
เราวิ่ง จับมือ หนีมา
ทหาร โหดห่า ราวี
เจ้าบอก ถ้อยคำ จำได้
"ทิ้งน้อง วิ่งไป เถิดพี่
ตัวน้อง แรงน้อย เพียงนี้
รีบหนี ก่อนตาย ด้วยกัน"
พี่หัน มองหา หน้าน้อง
เจ้าร้อง ท้องอาบ เลือดนั่น
ร่างทรุด ลงสู่ พื้นพลัน
เสียงลั่น ปืนรัว ตามมา
พี่อุ้ม เจ้าโอด ปวดร้อง
ตามอง หน้าพี่ ก่อนว่า
"สู้นะ เพื่อมวล ประชา
ชาติหน้า ขอครอง รักเรา"
สิ้นเสียง เพียงสิ้น ลมสาว
เจ็บร้าว ราวใจ ไฟเผา
กอดร่าง จูบร่าง บางเบา
" รักเจ้า เท่านั้น ที่รัก"
มือมืด จับมือ เชือกมัด
ตีนมืด เตะอัด หลังหัก
ยิ่งดิ้น ยิ่งโดน แน่นัก
ปืนชัก จ่อหัว กลัวมั้ย!
กำหมัด หมายสู้ เพียงตาย
ตีนเสย หน้าหงาย เลือดไหล
ฆ้อนทุบ ยุบหัว รัวไป
โลกพลัน มืดไหม้ ในตา
ฯลฯ
หอมกลิ่น บุหงา มาลัย
เจ้าร้อย คล้องให้ ใฝ่หา
ทัดดอก ไม้แดง ชบา
เริงร่า ร่ายรำ เริงรมณ์
หัวเราะ แล้วร้อง ร่ำไห้
หัวใจ สับสน สะสม
ร่อนเร่ เดินพล่าม ตามลม
แล้วก้ม จูบดิน กินทราย
ยินเสียง จอแจ แต่ไกล
"ไอ้บ้า นี้ใช่ ไอ้ "สาย"
ได้ข่าว เมียมัน ดันตาย
วันสาย ฟ้ามืด พฤษภา"
ลมหนาว คราวนี้ นานนัก
ลมรัก พัดหวน เสน่หา
กอดเจ้า นุ่งลม ห่มฟ้า
พรอดพร่ำ น้ำตา อาลัย ฯ )))------
ปล: หลายคนเสียสติกับเหตุการณ์พฤษภา ๕๓
นี่เป็นความจริงที่หลายคนอยากลืม แต่ยิ่งอยากลืม มันยิ่งจดจำ
ขอไว้อาลัยแด่การสูญเสียทุกชีวิต
อานนท์ นำภา
11 พฤศจิกายน 53 ณ จังหวัดสงขลา
ร่วมบริจาคเงิน สนับสนุน ประชาไท โอนเงิน กรุงไทย 091-0-10432-8 "มูลนิธิสื่อเพื่อการศึกษาของชุมชน FCEM" หรือ โอนผ่าน PayPal / บัตรเครดิต (รายงานยอดบริจาคสนับสนุน)