ราษฎรที่รักทั้งหลาย ย่ำรุ่ง ยี่สิบสี่ มิถุนา พระยาพหลฯ อ่านคำ ประกาศ เมื่อกษัตริย์ องค์นี้ ขึ้นครองราชย์ สืบอำนาจ ต่อจาก พี่ชาย ราษฎร บางคน หวังใจว่า ร่มเย็นจัก แผ่มา ทั้งไกลใกล้ แต่วัน ปีเดือน เคลื่อนผ่านไป เพียงวาดหวัง งมงาย ให้ร้าวราน เจ้าถือเอา ราษฎร ลงเป็นทาส ภาษีชาติ รังแต่ จะล้างผลาญ ทำนา บนหลังคน มายาวนาน นอนกินกัน เป็นสุข บนทุกข์ใคร ราษฎรทั้งหลาย, ชาติใดเล่า ให้เงินเจ้า มากเท่า เราทั้งหลาย พระเจ้าซาร์ ไกเซอร์ ถูกโค่นไป บัลลังก์ใด รอวัน หักโค่นลง ลมค่อนรุ่ง คลุ้งข้น กลิ่นคาวเลือด ทางสายนั้น แดงเดือด สู่ทุ่งโล่ง เปลวแดดหนาว ดาวแสงต่ำ มืดค่ำลง อำนาจเก่า ชูธง กลับเข้ามา โอ้ราษฎร ที่รัก ทั้งหลาย เดินทางไกล จากสอง สี่เจ็ดห้า ผ่านทุ่ง สังหาร ธารน้ำตา นั่นพาน แว่นฟ้า อาบเลือดคน โอ้ราษฎร ที่รัก ทั้งหลาย ปลายทางใช่ นอนตาย กลางถนน ประชาธิปไตย ไม่กินคน วีรชน ตายด้วย เผด็จการ โอ้ราษฎร ที่รัก ทั้งหลาย มิปรารถนา จะตาย อย่างอาจหาญ มีเพียง ประเทศ เผด็จการ สร้างแดน ประหาร ประชาชน โอ้ราษฎร ที่รัก ทั้งหลาย ประชาธิปไตย ใต้ฟ้าหม่น ผ่านกี่ยุค เราทุกข์ และเราทน เสียงปืนแตก กี่หน คนล้มตาย เจ็ดสิบเก้า ปีแล้วเล่า เรารบรุก ประชาธิปไตย มีประมุข ใช่, ไม่ไช่ ไม่มีดอก เราไม่มี ประชาธิปไตย กษัตริย์เป็น ประมุข...ใช่! นั่นเรามี บทกวีเนื่องในวาระ ๒๔ มิถุนายน โดย เพียงคำ ประดับความ ๗๙ ปี ภารกิจคณะราษฎร ภารกิจท่านยังมิสำเร็จ รัฐเผด็จอำนาจนำครอบงำใหม่ ๑๕ ปี ท่านอยู่แล้วจากไป ทรราชขึ้นมาใหญ่ในแผ่นดิน ๖ ประการ สิทธิ เสรีภาพ ถูกกำราบหมอบกราบเข้าแทนสิ้น เอกราช การศึกษา การอยู่กิน หวนถวิลสู่ผืนดินพอเพียง ความปลอดภัยนั้นคือไร้ขื่อแป รัฐรังแกปกปิดไร้สิทธิ์เสียง เสรีภาพซึมซาบทุกสำเนียง เดินหน้าเรียงสู่ตะราง-พูดความจริง ๒๔ มิถุนาฯ ๒๔๗๕ ราษฎรประกาศกล้าต่อหน้าสิงห์ เมื่ออำนาจประชาชนถูกปล้นชิง แม้น The King ก็ต้องล้มราชบัลลังก์ เขาโค่นล้มเปลี่ยนแปลงการปกครอง เพื่อพี่น้องผองชนในหนหลัง หลุดออกจากระบอบอันน่าชัง ด้วยพลังมวลชนคนธรรมดา มาบัดนี้ ๗๙ ปีประชาธิปไตย หมุนกลับไปเริ่มใหม่ไร้เดียงสา เกิดซากเดนความคิดปฏิกิริยา เทวดาองค์ใดใช้เงื่อนปม ภารกิจของท่านจึงยังมิสำเร็จ เวียนมาเจ็ดสิบเก้าปีที่ขื่นขม เราก้าวเดินทีละย่างอย่างเศร้าตรม แต่ยังถมทางท่านต่อเพื่อรอวัน!. Homo erectus/กลุ่มกวีตีนแดง ขอคารวะต่อคณะราษฎร ผู้ก่อการเปลี่ยนแปลงการปกครองเป็นระบอบประชาธิปไตยในวันที่ ๒๔ มิถุนายน ๒๔๗๕ หมายเหตุประชาไท: บทกวีทั้งสองบท มีนัยทางประวัติศาสตร์ถึงการเปลี่ยนแปลงระบอบการปกครอง ๒๔๗๕ โดยคณะราษฎร เนื่องในโอกาสครบรอบ ๗๙ ปี