- เฮ้ย ถามไรหน่อย - มีอะไรวะ (เทลูกชิ้นปลาลงในหม้อไฟ) - เรื่องจับรถขนหมานี่ เอ็งคิดยังไง - ดรามา กระแดะไม่เข้าเรื่อง เป็นความดัดจริตของสังคมไทย อ้าวยิ้มทำไมวะ (เอื้อมหยิบจานหอยตลับจากสายพาน) - หง่าเอ๊ย นี่ถ้าเป็นหวยนี่ยิ่งกว่าป้ายทะเบียนนายกออกสองตัวตรงอีก ตูว่าแล้วว่าเอ็งต้องพูดอย่างนี้, นี่ ไอ้ลิปร์ ถามจริงๆเถอะวะ การเป็นเสรีชนหรือลิเบอร์รัลอะไรของเอ็งเนี่ย คือ อะไรที่คนในโลกเขาว่ามันเลว มันแย่ มันรับไม่ได้ เอ็งต้องว่ามันดี มันงาม มันเจ๋ง มันเสรี หรืออะไรที่คนในโลกเขาว่าดี เอ็งต้องว่าเลวหมดเลยเหรอวะ ต่อไปเอ็งไม่ต้องเที่ยวไปหาขี้มาคลุกข้าวกินเพราะคนอื่นเขาเหม็นกันหรือไง - ฝลัด ! ตูไม่ได้ขวางโลก แต่เรื่องรถขนหมาห่านนี่มันดัดจริตดรามาประสาสลิ่มจริงๆ - เสรีชนเยี่ยงมึงเลยจะต้องปกป้องสิทธิในการกินหมา ว่างั้นเถอะ (หัวเราะฮ่า ก่อนหย่อนผักกาดขาวลงไปต้ม) - เออสิวะ มันจะอะไรกันหนักกันหนา หมาก็สัตว์ คนเขาจะซื้อหมาขนไปกิน แค่นี้ทำเป็นรับไม่ได้ ทีรถขนวัวควาย หมู ไก่ กินเอากินเอา สลิ่ม ! (ใช้ตะเกียบคีบหมูสไลด์ลงไปจุ่ม สี่วินาที ก่อนยกขึ้นจิ้มน้ำจิ้มชาบูดำใส่ปาก) - อีกละ, เที่ยวว่าคนอื่นว่าสลิ่ม ไอ้ที่เอ็งว่าน่ะ มันสัตว์กินได้โว้ย หมาน่ะ คนทั่วไปเขาไม่กินกัน - ตลกละไอ้รักษ์ เอ็งรู้ไหมที่ฝรั่งเศสน่ะ ที่นั่นเขาล่อกระทั่งม้า ทั้งกระต่าย ทั้งหอยทาก หรือเกาหลีก็กินหมากันปกติ อีบอยด์แบนด์เกาหลีที่เมียเอ็งกรี๊ดๆ น่ะ ก่อนขึ้นเวทีไปโจ้สุนัขหม้อไฟกันมาก่อนหรือเปล่าก็ไม่รู้ - เอ๊า นั่นมันเรื่องวัฒนธรรมการกินของเขา แต่นี่เราวัฒนธรรมไทยโว้ย คนส่วนใหญ่เขาไม่กินหมากัน ศาสนาพุทธก็ห้ามไว้ เอ็งนิ (คีบกุ้งขาวจิ้มน้ำจิ้มใส่ปาก) แล้วที่สำคัญมันผิดกฎหมายโว้ย - นะ เห็นมะ สลิ่มอย่างเอ็งก็จำขี้ปากเขามาตลอดศก ที่ว่าศาสนาพุทธห้ามน่ะ เขาห้ามเฉพาะพระภิกษุโว้ย ส่วนไอ้ที่ผิดกฎหมายน่ะ ผิดกฎหมายอะไรข้อไหน ไหนบอกข้าหน่อย - อ้าว ไม่ผิดกฎหมายแล้วตำรวจเขาจะจับได้ไง มันต้องผิดกฎหมายสิวะ (ตักผักและปลาหมึกแบ่งลงในถ้วย เทน้ำจิ้มลงไปคน - ไอ้ผิดกฎหมายน่ะ มันเป็นการผิดพวกกฎหมายเกี่ยวกับปศุสัตว์หรือการค้าซากสัตว์* โว้ย ไม่ได้ผิดเพราะห้ามเนื้อหมาให้เอาไปทำอาหาร เห็นไหมละ จะไม่ให้ด่าว่าสลิ่มได้ไงวะ ไม่รู้จริงแล้วชอบดรามาไปเรื่อย จำเขามาพูดผิดๆแล้วขยายความ - เรื่องแบบนี้เอ็งจะมองแต่ประเด็นเรื่องกฎหมายไม่ได้หรอก ต้องคิดถึงจิตใจคนอื่นเขาด้วย ความสงบเรียบร้อยของสังคมด้วย (คีบหมูนุ่มเข้าปากเคี้ยว) เอ็งต้องเข้าใจนะว่า หมาน่ะ สัตว์เลี้ยงไว้เป็นเพื่อน เลี้ยงไว้ดูเล่น หรือให้ช่วยเฝ้าบ้าน ไม่ใช่สัตว์ที่เลี้ยงไว้กิน มันไม่เหมือนพวกสัตว์ที่เราตั้งใจเลี้ยงไว้กินเนื้อ (เทไก่หมักลงไปในหม้อต้ม) - ตลกอีกแระ น้องไก่กุ๊กๆ ที่เอ็งเพิ่งใส่ลงไปน่ะ คนอื่นเขาก็รัก เขาก็เลี้ยงไว้ดูเล่นเหมือนกันโว้ย บางคนก็ใช้ต่างเป็นนาฬิกาปลุก หมูบางคนเขาก็เลี้ยงไว้ดูเล่น ไอ้นี่ หรือไม่ต้องอะไร ไอ้กระต่ายปุยๆ เนี่ย ที่ฝรั่งเศสอย่างที่เล่าไปแล้ว ตูเคยไปเจอครั้งนึง เขาจับถอนขนจนตัวแดง นอนอ้าปากยิ้มฟันจอบ แขวนขายกันในตลาดหรือซูปปเอร์มาเก็ตคาร์ฟูอะไรนี่เต็มเลย ทีงี้ไม่มีใครว่าป่าเถื่อน หรือกินสัตว์เลี้ยงแสนรักกันเลยนะ (ตักไก่ที่สุกแล้วใส่ในชามของรักษ์) เอ้านี่ข้าตักให้ ใส่ปากไปซะแก้โง่ - ไก่ กระต่ายน่ะ มันคนส่วนน้อยเลี้ยง หมามันคนส่วนมากนี่หว่า (บ่นพลางเทน้ำจิ้มสุกี้ลงไปคลุกในชาม) - อ้าว คนส่วนน้อยก็ต้องเคารพสิทธินะเว้ย เอ็งเคยพูดเองตอนที่พรรคที่เอ็งเชียร์แพ้เลือกตั้งไม่ใช่เรอะ ตอนนั้นล่ะบอกว่า เสียงข้างมากไม่ได้แปลว่าถูกต้อง เสียงข้างมากต้องเคารพเสียงข้างน้อย - งั้นต่อไป ถ้าพวกคนเลี้ยงหมา ไม่อยากให้มีการกินหมาอย่างพวกข้า เข้าชื่อกันเสนอกฎหมายต่อสภา ห้ามกินหมา ขายเนื้อหมา แล้วถ้าตอนหลังสภาผ่านกฎหมายออกมาให้เนี่ย จบไหมวะ ไอ้ลิบร์เบ้อรั่ล - นี่เอ็งคิดจะใช้ความรักความชอบหรือรสนิยมส่วนตัวของคนหมู่มาก มากำหนดกฎหมายห้ามหรือบังคับพฤติกรรมการบริโภคของสังคมเหรอวะ (หยิบจานเต้าหู้ปลาจากสายพานเทลงในหม้อ) - วะ ไอ้บ้านี่ ไหนว่าประชาธิปไตยต้องเป็นไปตามการตัดสินใจของคนส่วนใหญ่ พอคนส่วนใหญ่จะตัดสินใจ เอ็งก็ว่าเอาคนส่วนใหญ่มาบังคับพฤติกรรมสังคมอีก ตกลงนี่เอ็งจะเอาประชาธิปไตยแบบมารดาเอ็งเรอะ - ไม่ใช่โว้ย... คืองี้ (คีบหมู ไก่ ปลาหมึก ผัก คลุกกับน้ำจิ้มในชาม) - เอ้า เถียงสิ เถียงสิ (หัวเราะเยาะ) - เดี๋ยวสิวะ ขอกินก่อน... (ตักอาหารในชามใส่ปากเคี้ยว) คืองี้นะโว้ย การที่จะมีกฎหมายออกมาห้ามคนทำอะไรๆเนี่ย ไอ้การกระทำที่ห้าม มันควรจะเป็นเรื่องที่ละเมิดแล้วทำให้คนอื่นเดือดร้อน หรือรบกวนความเป็นอยู่ร่วมกันของสังคมไม่ใช่เหรอวะ เช่น ห้ามฆ่าหรือขโมยของกันเพราะมันเป็นการละเมิดคนอื่น ทำให้คนอื่นเดือดร้อน หรือกินเหล้าแล้วขับรถเพราะมันอาจจะก่ออันตรายให้คนอื่น แต่ไอ้การกินเนื้อหมาเนี่ย ไหนเอ็งตอบหน่อยสิว่า ถ้าคนที่เขากินโดยสมัครใจไม่ได้ขโมยหมาใครมากิน มันทำให้คนอื่นเดือดร้อนตรงไหน ? ถ้ามันไม่มีใครเดือดร้อน เพียงแค่คนส่วนใหญ่รู้สึกไม่ชอบ จะมาออกกฎหมายห้ามเพียงเพราะพวกตู “ไม่ชอบ” เท่านั้น มันยุติธรรมแล้วเหรอไง - ก็การกินหมา มันทำให้เกิดการขโมยหมาคนอื่นที่เขาเลี้ยงไว้มากินไงล่ะ ตรงนี้แหละที่ละเมิดคนอื่น (ดูดชาเขียวเย็น) ที่เขาจับๆกันมาน่ะ มันมีหมาที่ถูกขโมยมาด้วย - เรื่องขโมยหมาเอ็งก็ต้องแยกไปสิวะอย่างเอามามั่วกัน คือ ถ้าเอาสัตว์ที่มีคนอื่นเขาเลี้ยงไว้ไปกิน จะเป็นหมูเป็นวัวเป็นควายมันก็ผิดแน่ๆอยู่แล้ว แต่ถ้าสมมติว่า เราให้มีการกินหมาเสรีไม่ต้องหลบๆซ่อนๆ ซึนเดะเระ มันก็คงจะมีฟาร์มหมาเหมือนฟาร์มหมู เลี้ยงแต่หมาตัวใหญ่ๆ การขโมยหมามีคนเลี้ยงไปกินก็น่าจะลดลง เหมือนที่ไม่ค่อยมีใครขโมยไก่ชนใครไปเชือดกินนั่นแหละ เพราะเนื้อมันเหนียว ไม่อร่อย และมีไก่เลี้ยงไว้กินให้เลือกอยู่แล้ว - อย่างงั้น ถ้ามองว่า หมาเป็นสัตว์เลี้ยงที่คนส่วนมากรัก การกินหมาเป็นการละเมิด กระทบจิตใจคนรักหมาที่เป็นคนส่วนใหญ่ของประเทศล่ะ ? อย่างนี้เอ็งจะว่าไงวะ - งั้นถ้าเกิดพวกข้าคลั่งมากๆ รักและเคารพท่านนายก ถึงขนาดเห็นคนเอาปูไปกินก็ทนไม่ได้ หรือทนเห็นใครวาดการ์ตูนล้อเลียนท่านนายกก็รู้สึกถูกละเมิดจิตใจมั่ง ออกกฎหมายห้ามกินปู ห้ามวาดการ์ตูนแดกดันถือเป็นการล้อเลียนนายกที่คนนับล้านรักใคร่บูชาบ้าง พวกเอ็งจะว่าไง - แหม ไปเรื่อยเลยนะ ไอ้ลิเบอรั่ล ข้าไม่เถียงกะเอ็งละ (เอื้อมหยิบอาหารบนสายพานมาเทใส่หม้อไฟ) - เฮ้ย นั่นมันจานสีดำ เนื้อวัวไม่ใช่เหรอวะ - ใช่สิ นานๆมันจะวนมานะเว้ย เนื้อสไลด์ ลายงี้ยังกะหินอ่อน ทำไม มีอะไรเหรอวะ - ไอ้สาดดดดดดด ตูนับถือเจ้าแม่ไม่กินเนื้อวัวโว้ย เสือกใส่ลงไปได้ !!! * จริงๆ คือ พระราชบัญญัติโรคระบาดสัตว์ พ.ศ. 2499 ในหมวด 4 ว่าด้วยการค้าซากสัตว์ และหมวด 5 บทเบ็ดเตล็ดและกำหนดโทษ