เรื่องสั้น: ความฝันของประภากรณ์

ประชาไททำหน้าที่เป็นเวที เนื้อหาและท่าที ความคิดเห็นของผู้เขียน อาจไม่จำเป็นต้องเหมือนกองบรรณาธิการ

เสียงปืนยังดังไม่หยุด เสียงโห่ร้อง เสียงระเบิดดังเป็นพัก ๆ ประภากรณ์หลบอยู่หลังตึกเรียนกับเพื่อนๆและรุ่นน้อง มันเป็นเวลาเช้ามืด ทุกคนต่างนิ่งเงียบด้วยความเหนื่อยล้าเพราะไม่ได้นอนกันทั้งคืน บางคนนั่งร้องไห้ วิทยุประโคมข่าวไม่หยุดว่าในมหาวิทยาลัยมีอาวุธสงครามที่เตรียมไว้สำหรับล้มล้างสถาบัน เค้ามองห่อข้าวแล้วนึกถึงแม่ แม่บอกเค้าเมื่อวานก่อนมาชุมนุมว่า สถานการณ์ไม่ค่อยดี มีพระคนหนึ่งประกาศออกทีวีว่าฆ่าคอมมิวนิสต์ไม่ผิด กลุ่มจัดตั้งผุดขึ้นเป็นดอกเห็ด ซึ่งล้วนแต่นิยมความรุนแรง เค้าบอกแม่ว่า เค้าและเพื่อนๆต้องการประชาธิปไตยที่แท้จริง ทุกคนมีสิทธิเสรีภาพ ภารดรภาพเท่าเทียมกัน ถ้าเค้าต้องตาย เค้าจะตายเพื่อประชาธิปไตย แม่น้ำตาไหลซึม เปล่าประโยชน์ที่จะห้ามปรามหรือขังเค้าไว้ในบ้าน แม่เดินเข้าไปในครัว ทำกับข้าวใส่ปิ่นโต กรอกน้ำใส่กระติก แล้วใส่ไว้ในถุงย่ามพร้อมขนมที่ซื้อจากตลาด ยื่นให้เค้า แล้วบอกว่า เอาไปแบ่งเพื่อนที่ชุมนุมนะ ถ้าเห็นท่าไม่ดีก็ให้รีบออกมา น้ำในกระติกสุดท้ายหมดแล้ว หมดไปพร้อมๆกับความหวังของทุกคนที่นี่ ... รุ่นน้องคนหนึ่งวิ่งเข้ามาใต้ตึกเรียนแล้วตะโกนว่า “ทหารบุกเข้ามาแล้ว” ตึกเรียนที่กำบังไม่ปลอดภัยอีกต่อไป ทุกคนต่างวิ่งหนีเอาชีวิตรอด ระหว่างที่วิ่งออกจากตึกเรียน ประภากรณ์ถูกยิงอย่างจัง ร่างลอยไปกระแทกกับต้นไม้ข้างสนามฟุตบอล เค้านั่งทรุดลงใต้ต้นไม้ เสื้อนักศึกษาสีขาว ชุ่มไปด้วยเลือดสีแดง เค้าเห็นเพื่อนนักศึกษาถูกยิงตายเหมือนใบไม้ร่วง มีทหารคนหนึ่งที่พึ่งฆ่าคนที่เค้ารู้จักวิ่งมาทางเค้า และสันปืนเอ็ม16ที่ซื้อมาด้วยภาษีของประชาชนก็กระแทกเข้าเต็มหน้าเค้าทันที... ทุกอย่างมืดสนิท เค้าสะดุ้งตื่น... เค้าอยู่ในห้องประชุมของขบวนการนักศึกษา พรุ่งนี้เป็นวันที่ 19 กันยายน ครบรอบ 5ปี ของการทำรัฐประหาร จะมีกิจกรรมที่อนุสาวรีย์ประชาธิปไตย รุ่นน้องหน้าห้องถามว่า พรุ่งนี้เราจะรวมกันยังไงดี คนหนึ่งในที่ประชุมบอกว่า รวมกันที่แม็กโดนัลด์ข้างอนุสาวรีย์ประชาธิปไตย แล้วค่อยโทรตามกันก็ได้ อีกคนหนึ่งก็เสนอว่ารวมกันที่มหาลัยดิ แล้วค่อยเดินไป อีกคนบอกว่า จะเดินไปได้ยังไงตั้งไกล เกือบกิโล ไม่ไหวหรอก แล้วแถวนี้ก็ไม่มีสะพานลอยด้วย คนอื่นๆ พยักหน้า สิ้นสุดการประชุม ประภากรณ์เดินออกจากตึกเรียน ผ่านสนามฟุตบอล ไปขึ้นรถเมล์กลับบ้าน ฝนตกเปียกไปหมด พอถึงบ้านเค้ารีบอาบน้ำ แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้า เค้าเห็นแม่ยังทำกับข้าวอยู่ในครัว เค้าหยิบหนังสือออกจากกระเป๋า ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าการสอบของเ้ค้า ประภากรณ์ไม่เคยจำความฝันได้ เช่นเดียวกับทุกๆ คน...

ร่วมบริจาคเงิน สนับสนุน ประชาไท โอนเงิน กรุงไทย 091-0-10432-8 "มูลนิธิสื่อเพื่อการศึกษาของชุมชน FCEM" หรือ โอนผ่าน PayPal / บัตรเครดิต (รายงานยอดบริจาคสนับสนุน)

ติดตามประชาไทอัพเดท ได้ที่:
Facebook : https://www.facebook.com/prachatai
Twitter : https://twitter.com/prachatai
YouTube : https://www.youtube.com/prachatai
Prachatai Store Shop : https://prachataistore.net
ข่าวรอบวัน
สนับสนุนประชาไท 1,000 บาท รับร่มตาใส + เสื้อโปโล

ประชาไท