ด้วยรูปแบบการต่อสู้แบบลับลวงพรางของขบวนการเคลื่อนไหวเพื่อเอกราชปาตานีในปัจจุบัน ทำให้ไม่ค่อยมีใครมีโอกาสเห็นหน้าค่าตาหรือพูดคุยกับคนที่อยู่ในขบวนการอย่างเปิดเผยมากนัก    DSJ ได้มีโอกาสไปพูดคุยกับพวกเขา  ในตอนนี้เราจะนำ “คนใน” ที่มีบทบาทสำคัญในการปฏิบัติการทางการทหารมาเล่าเรื่องราวชีวิตและความคิดของพวกเขา 

เรื่องราวของอัมรัน : หัวหน้ากอมปี

อัมรัน (นามสมมุติ) ถูกชักชวนเข้าสู่ขบวนการในขณะที่เขาเรียนศาสนาในระดับชั้นซานาวีย์อยู่ที่โรงเรียนเอกชนสอนศาสนาอิสลามแห่งหนึ่งในจ.นราธิวาส ซึ่งเป็นระดับสูงสุดใน 3 ระดับขั้นของการเรียนศาสนาอิสลาม  ประวัติศาสตร์ของอาณาจักรปาตานีเป็นประเด็นสำคัญที่ปลุกเร้าให้เขาเข้าร่วมขบวนการ “ญิฮาด” เพื่อกอบกู้เอกราช

เมื่ออัมรันเรียนจบ  เขาไปเป็นทหารเกณฑ์ 1 ปี พอกลับมาก็ได้รับคัดเลือกให้ไปฝึกในสายเมย์ (MAY – สายทหาร) เขาคิดว่าประสบการณ์จากการเป็นทหารเกณฑ์เป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้เขาได้รับเลือกเข้าไปฝึกด้านการรบ   การฝึกใช้เวลาประมาณ 1 เดือนทั้งทฤษฏีและการปฏิบัติ  จากนั้นเขาก็เริ่มต้นปฏิบัติการเป็นหัวหน้าระดับรือกู (regu – หมู่) ในช่วงต้นปี 2547 โดยมีหน้าที่ในการดูแลสั่งการอาร์เคเค 2 ชุด

อัมรันเล่าว่าเขาได้รับมอบหมายให้ไปสำรวจดูเสาสัญญาณโทรศัพท์ก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์ปล้นปืนในวันที่ 4 มกราคม 2547 เพราะขบวนการวางแผนที่จะทำลายเสาโทรศัพท์   ในวันปฏิบัติการเขาได้รับมอบหมายให้ทำหน้าที่ตัดต้นไม้ขวางถนนเพื่อป้องกันการติดตามของเจ้าหน้าที่

“เขาอยากจะทำเพื่อยกระดับขบวนการ” อัมรันกล่าวถึงสาเหตุของการปล้นปืนครั้งใหญ่ที่ทำให้ทหารเสียชีวิต 4 นายและอาวุธถูกปล้นไปจากค่ายค่ายกรมหลวงนราธิวาสราชนครินทร์ (ค่ายปิเหล็ง) ในอ.เจาะไอร้อง จ.นราธิวาสกว่า 400 กระบอก

ในฐานะของหัวหน้ารือกู อัมรันรับหน้าที่ประสานงานระหว่างอาร์เคเคซึ่งเป็นหน่วยที่เล็กที่สุดกับระดับพลาตง (platong – หมวด) ซึ่งอยู่เหนือเขาขึ้นไประดับหนึ่ง  เขาบอกว่าความรับรู้ของเขาต่อผู้ที่เกี่ยวข้องในการเคลื่อนไหวจำกัดอยู่เพียงแค่นั้น   เขาจะคอยสอดส่องดูการเคลื่อนไหวของเจ้าหน้าที่ทหาร ตำรวจ ฝ่ายปกครองและดูสถานที่ที่เป็นฐานเศรษฐกิจ ธนาคาร แหล่งอบายมุข เช่น สถานบันเทิง ซึ่งเป็นเป้าหมายการโจมตีหลักอย่างหนึ่งของขบวนการ

“ผมไม่เคยปฏิบัติการจริง  ผมได้เลื่อนขั้นขึ้นไปเรื่อยๆ เพราะคนที่อยู่เหนือกว่าตาย” อัมรันกล่าว  เขาได้ปรับตำแหน่งสูงขึ้นจนสุดท้ายได้เป็นหัวหน้ากอมปี (kompi – กองร้อย)  ก่อนที่เขาจะถูกจับกุมเมื่อห้าปีที่แล้ว (ปี 2550)

ชายหนุ่มวัยกลางคนรูปร่างบึกบึนผิวคล้ำผู้นี้ประกอบอาชีพทำสวนยางเพื่อหารายได้มาจุนเจือครอบครัว   นอกจากภาระส่วนตัวแล้ว  เขายังมีพันธกิจที่จะต้องบริจาคเงินวันละ 2 บาทให้กับขบวนการอีกด้วย  

 “ทุกฝ่ายจ่ายวันละบาท ยกเว้นเมย์จ่าย 2 บาท,” อัมรันกล่าว

เขายืนยันว่าขบวนการมีกฎอย่างเคร่งครัดและไม่อนุญาตให้สมาชิกอาร์เคเคตัดสินใจในการก่อเหตุเองจะต้องมีการเสนอเรื่องขึ้นไปยังระดับพลาตง  หรือสองขั้นเหนือขึ้นไป  ถ้าหากว่ามีการละเมิดก็จะถูกลงโทษด้วยการให้ “ปอซอ” (ถือศีลอด) หรืออาจจะให้งดปฏิบัติการชั่วคราว   ขบวนการระมัดระวังที่จะไม่ให้นำอาวุธไปใช้ในการล้างแค้นเรื่องส่วนตัว  ซึ่งเขาบอกว่ามีกรณีเช่นนี้เกิดขึ้นบ้าง แต่ไม่มากนัก

สำหรับแหล่งที่มาของอาวุธและกระสุนที่ใช้  อัมรันบอกว่าส่วนใหญ่ได้มาจากการลอบยิงและปล้นมา  ไม่ค่อยมีการซื้อมากนัก  สำหรับปืนพกสั้น มีการซื้อจากเจ้าหน้าที่หรือคนที่เป็นญาติเจ้าหน้าที่บ้าง  แต่ก็เป็นส่วนน้อย

แม้หลายคนไม่เห็นด้วยกับการใช้ความรุนแรงในการแก้ไขปัญหา  แต่การโจมตีเจ้าหน้าที่รัฐที่ถืออาวุธนั้นอาจเป็นเรื่องที่หลายคนสามารถเข้าใจ กระทั่งยอมรับได้ มากกว่าการสังหารเหยื่อคนพุทธซึ่งเป็นผู้บริสุทธิ์    

อัมรันตอบประเด็นนี้ว่าอูลามาของขบวนการซึ่งเขาเองก็ไม่ทราบว่าเป็นใครได้ฟัตวา (คำตัดสินทางศาสนาอิสลาม) ว่าคนพุทธหรือคนจีนที่อาศัยอยู่ในดารุลฮัรบีนั้น “ฆ่าได้”  พวกเขาเป็นกาฟิรฮัรบี (kafir harbi) หรือ ผู้ไม่ศรัทธาในพระเจ้าซึ่งอาศัยอยู่ใน “ดินแดนแห่งสงคราม”   พวกเขาไม่ใช่ กาฟิรซิมมี (kafir dhimmi) ซึ่งหมายถึง ผู้ไม่ศรัทธาในพระเจ้าที่อาศัยที่อยู่ในดารุลอิสลาม  กาฟิรซิมมีนั้นจะได้รับการคุ้มครองสิทธิในการอาศัยอยู่ในดารุลอิสลาม

ส่วนการเผาบ้านเรือนคนไทยพุทธนั้น  อัมรันอธิบายว่าอูลามาได้กล่าวว่า “ท่านอุมัร  [ซึ่งเป็นผู้ปกครองคนที่สามหลังจากที่ท่านศาสดานบีมูฮัมหมัดเสียชีวิต]  ได้กล่าวไว้ว่าบ้านใดไม่ไปละหมาด  เรายังเผาบ้านเขาได้  ฉะนั้น คนที่มายึดครองแผ่นดินของเรา ทำไมเราจึงจะเผาบ้านเขาไม่ได้”

อัมรันอธิบายว่าเหตุผลในการโจมตีคนไทยพุทธก็เพื่อต้องการให้เขาหวาดกลัวและย้ายออกไปจากดินแดนปาตานี 

ส่วนมูนาฟิก (คนมุสลิมที่กลับกลอก) ซึ่งมักใช้เรียกคนมุสลิมที่ให้ความร่วมมือและช่วยเหลือรัฐนั้น  อัมรันอธิบายว่าได้มีการออกหลักการกว้างๆ ว่า “ฆ่าได้” แต่ว่าการตัดสินว่าใครเป็นมูนาฟิกหรือไม่นั้น จะต้องมีการเสนอไปยังระดับพลาตงหรือกอมปีเพื่อพิจารณา   ทั้งนี้ เพื่อป้องกันไม่ให้มีการสังหารกันอย่างไร้กฎเกณฑ์  แต่ว่าอัมรันก็ชี้ว่ามีบางกรณีที่เป็นการล้างแค้นส่วนตัวเช่นเดียวกัน  โดยคนในขบวนการไปชี้ว่าคนที่ไม่ถูกกับตนเป็นมูนาฟิกเพื่อให้ขบวนการสั่งเก็บ

เรื่องราวของสุไลมาน : มือระเบิด

สุไลมาน (นามสมมุติ) เข้าขบวนการตั้งแต่เขายังเป็นวัยรุ่นในช่วงพ.ศ. 2540 ช่วงนั้นเขาอายุ 16 ปีเพิ่งเรียนจบมัธยมปลายจากโรงเรียนของรัฐแห่งหนึ่ง   เขาวางแผนว่าจะมาเรียนด้านนิติศาสตร์ที่มหาวิทยาลัยในกรุงเทพฯ  แต่ชีวิตของเขาต้องหันเหไปหลังเลือกที่จะเดินเข้าสู่เส้นทางการต่อสู้  เขา ไม่ได้มีโอกาสมาเรียนต่อในระดับอุดมศึกษาในเมืองหลวง

“การคุยเรื่องญิฮาดเป็นเรื่องธรรมดา  ในสังคมมลายูมีการปลุกจิตสำนึกให้ต่อต้านรัฐสยามอยู่แล้ว”, สุไลมานเล่าถึงบรรยากาศในสังคมในช่วงที่เขาตัดสินใจเข้าขบวนการ

เขาเล่าถึงเพลงกล่อมเด็กที่มีการร้องกันมาหลายช่วงสมัยโดยไม่ทราบที่มา  ท่อนหนึ่งที่เขาจดจำได้ คือ“นอนเถอะ ตื่นขึ้นมาเราจะไปสู้กับซีแย (สยาม)”

 “ในพื้นที่เป็นสังคมที่ปิด   ในสมัยนั้น ผมก็มีความรู้สึกแอนตี้ [ต่อต้าน] คนที่รับราชการ  มันเป็นสภาวะของสังคม” สุไลมานกล่าว

 ท่ามกลางบรรยากาศเช่นนั้นทำให้เขาไม่ลังเลที่จะตอบตกลงต่อคำชวนของอุสตาซโรงเรียนเอกชนสอนศาสนาอิสลามคนหนึ่งที่มาขอให้เขาเข้าร่วมขบวนการ  เขาเล่าว่าอุสตาซคนนั้นมาชวนคุยเรื่องชาติ มาตุภูมิ  ความอยุติธรรมในการบริหารจัดการทรัพยากรและการปกครอง

“ในสมัยนั้นชาวบ้านไปอำเภอก็ไม่ได้รับการต้อนรับ ดูแล แต่ถ้าแต่งตัวดีๆ ใส่เสื้อเชิ้ต กางเกงสแล็คก็จะได้รับการต้อนรับ  ส่วนชาวบ้านก็นั่งรอไปก่อน” สุไลมานกล่าว

อุสตาซบอกเขาว่าพื้นที่ในปัตตานี ยะลาและนราธิวาสนั้นเป็นดารุลฮัรบี  เขาบอกว่าในใจตอนนั้นก็ “รู้สึกฮึกเหิม พร้อมที่จะตายเพื่อศาสนาและมาตุภูมิ” 

เขาเริ่มไปฝึกด้านการทหารเพื่อเป็นอาร์เคเคในช่วงปี 2546 – 47  ในช่วงการฝึก เขาได้รับการอบรมในเรื่องการฉีดยา อาวุธปืน และได้เรียนรู้ถึงอุปกรณ์ประกอบระเบิดต่างๆ เช่น ฝักแคTNT ปุ๋ยยูเรีย  แต่ไม่ได้มีการทำจริง

“พอฝึกเสร็จ  เขาก็ให้ดูอาวุธจริง  แต่บอกว่าเขาไม่มีให้ ต้องหาเองจากเจ้าหน้าที่” สุไลมานเล่าย้อนความหลัง  เขาบอกว่าเหตุการณ์ปล้นปืนค่ายปิเหล็งทำให้เขามั่นใจมากขึ้นว่า “ขบวนการมีจริง”

หลังจากจบหลักสูตรและปฏิบัติการในฐานะอาร์เคเคอยู่พักหนึ่ง  เขาก็ถูกส่งไปอยู่หน่วยเลตุปัน  (letupan - ระเบิด)  เขาเริ่มต้นด้วยการเป็นผู้ติดตามมือระเบิดฝีมือกล้าคนหนึ่ง  โดยจะทำงานในลักษณะเป็น “บัดดี้” (เป็นคู่) หลักการของขบวนการคือจะต้องไม่แหวกแนว ให้ทำตามทฤษฎีอย่างเคร่งครัด  สุไลมานบอกว่าการทำระเบิดนั้นจริงๆ แล้วเป็นภูมิปัญญาชาวบ้านอยู่แล้ว

“เดิมเราเคยระเบิดปลา โดยใช้ TNT ไดนาไมท์  แต่ว่าการทำระเบิดมีการเอาวงจรโทรศัพท์เข้ามาเติม” สุไลมานกล่าว

สุไลมานอธิบายเพิ่มเติมว่าในกัสนราธิวาสมีมือระเบิดอยู่ประมาณ 16 – 18 คน โดยจะขึ้นกับแต่ละกอมปี  ในนราธิวาสมี 8 กอมปี โดยแต่ละกอมปีจะมีชุดเลตุปันหนึ่งชุด ชุดละ 2 คน  เขาทราบแต่จำนวนชุดในพื้นที่ซึ่งตนเองเคลื่อนไหวเท่านั้น  เขาไม่มีข้อมูลในพื้นที่กัสยะลาหรือกัสปัตตานี  

แม้ว่าเจ้าหน้าที่ความมั่นคงบางคนอาจคิดว่าขบวนการจะต้องส่งคนไปฝึกในพื้นที่สงครามอย่างอิรักหรืออัฟกานิสถานหรือไปฝึกกับชาวต่างชาติเพื่อเรียนรู้เรื่องการทำและวางระเบิด  แต่สุไลมานกลับให้ข้อมูลที่ตรงกันข้าม

“มือระเบิดหาใหม่ไม่ยาก  สามารถผลิตใหม่ได้ไม่เกินสองสัปดาห์  พอโดนจับ  ก็จะให้ลูกน้องที่ติดตามดูงานตลอดขึ้นมาทำงานแทน” สุไลมานกล่าว   เขายืนยันว่าในความรับรู้ของเขาไม่มีกลุ่มญิฮาดสากลอย่างอัลเคด้าหรือเจมาห์ อิสยามิยะห์ (กลุ่มที่เคลื่อนไหวหลักอยู่ในประเทศอินโดนีเซียเพื่อเป้าหมายในการตั้งรัฐอิสลาม) มาช่วยเหลือในการเคลื่อนไหว   ระบบทำงานแบบบัดดิ้นี้ทำให้การถ่ายทอดวิชาสามารถดำเนินต่อไปได้เรื่อย ๆ เมื่อมือระเบิดถูกจับกุมหรือเสียชีวิต อีกคนหนึ่งก็พร้อมจะขึ้นมาแทนได้ทันที และทำการถ่ายทอดความรู้ให้กับคนใหม่ที่มาเป็นคู่ของตนเองต่อไป

สุไลมานอธิบายว่าการเตรียมการวางระเบิดนั้นมีการวางแผนอย่างเป็นขั้นเป็นตอน  โดยเริ่มแรก ฝ่ายเมย์หรืออาร์เคเคในพื้นที่จะขอมาว่าต้องการอะไร โดยจะบอกเป็นรหัส เช่น “ส้มตำจานหนึ่ง ขอให้เตรียมของให้ด้วย”  จากนั้นฝ่ายอาร์เคเคก็มีหน้าที่ในการเตรียมภาชนะบรรจุ เช่น กล่องเหล็ก เหล็กเส้น ถังดับเพลิง  ส่วนชุดเลตุปันจะเป็นคนหาวัสดุในการทำระเบิด เช่น ปุ๋ยยูเรียTNT ไดนาไมท์ ฝักแค  โดยมือระเบิดที่เป็นหัวหน้าทีมของเขาจะเป็นคนไปสั่งของ    แต่ว่าคนที่ไปรับของจะเป็นฝ่ายตุรงแง (สนับสนุน) ในระดับอาเจาะ    หลังจากนั้น ทีมเลตุปันก็จะต้องไปผลิตระเบิดในหมู่บ้านที่มีอาเจาะที่เข้มแข็ง  โดยจะประกอบระเบิดเสร็จอย่างน้อยสามวันก่อนการนำไปวาง  โดยจะมีคนมารับของ  เขาก็จะสอนวิธีการใช้ให้ เช่น จะต้องลากสายอย่างไร  กดสวิตซ์ตรงไหน

สุไลมานชี้ว่าในการทำงาน  ฝ่ายเลตุปันจะต้องพยายามพัฒนาศักยภาพของตนเองตลอดเวลา 

 “เราคิดไปเรื่อยๆ เพื่อทำให้ระเบิดของเรามีประสิทธิภาพ  เข้าไปดูในอินเตอร์เน็ต ในYouTube บ้าง แล้วก็ค่อยๆ หาข้อมูลต่อไปเรื่อยๆ” สุไลมานกล่าว    เขาบอกด้วยว่าส่วนใหญ่ข้อมูลที่เข้าไปค้นในอินเตอร์เน็ตนั้นเป็นภาษาอังกฤษ โดยเขาอ่านไป พร้อมเปิดพจนานุกรมภาษาอังกฤษไปด้วย  คำหลายๆ คำในภาษาอังกฤษมีการใช้ทับศัพท์ในภาษามลายูกลางแม้จะมีการสะกดต่างกันนิดหน่อย  แต่ก็ช่วยให้เขาเข้าใจเนื้อหาได้ง่ายขึ้น

เขาเล่าว่าในช่วงปี 2549 เป็นช่วงที่หาซิมการ์ดโทรศัพท์มือถือได้ยาก  เพราะว่าทางรัฐได้ออกกฎให้มีการจดทะเบียนซิมการ์ดแบบเติมเงินที่ใช้ในสามจังหวัดชายแดนภาคใต้ทุกหมายเลข  เจ้าหน้าที่ความมั่นคงก็เริ่มใช้เครื่องตัดสัญญาณโทรศัพท์อย่างกว้างขว้าง ตอนนั้น  เริ่มมีการใช้นาฬิกาแบบเข็มในการจุดชนวน  แต่สุไลมานบอกว่าเขาพบว่ามีความเสี่ยงค่อนข้างมาก  เพราะระเบิดอาจทำงานได้เมื่อรถสั่น  ทางออแฆตูวอ (ผู้ใหญ่) จึงก็ให้การบ้านว่าต้องการให้คิดค้นวิธีการจุดชนวนระเบิดด้วยวิทยุสื่อสาร

ข้อมูลจากหน่วยทำลายล้างวัตถุระเบิด กองอำนวยการรักษาความมั่นคงภายในภาค 4 ส่วนหน้า ระบุว่าพบการใช้วิทยุสื่อสารในการจุดชนวนครั้งแรกในวันที่ 17 กรกฎาคม 2552 ในพื้นที่อ.ยะหา จ.ยะลา  ระเบิดถูกซุกซ่อนอยู่ในรถกระบะที่จอดอยู่ริมถนน และถูกจุดชนวนเมื่อรถจี๊บซึ่งมีทหารโดยสารมา 6 นายแล่นผ่าน แรงระเบิดทำให้ พ.ต.พันธ์ศักดิ์ ทองสุข รองผู้บังคับหน่วยเฉพาะกิจยะลา 14 และ จ.ส.ต. วิชัย สาหลีเสียชีวิต  มีทหารอีก 4 นายและประชาชน 1 คนได้รับบาดเจ็บ   จนถึงปัจจุบัน การใช้วิทยุสื่อสารยังคงเป็นวิธีจุดชนวนหลักในระเบิดครั้งใหญ่ๆ โดยเฉพาะคาร์บอมบ์

ในส่วนของวัสดุประกอบระเบิด สุไลมานกล่าวว่าในช่วงแรก  “ของ” จะมาจากโรงงานโม่หินในพื้นที่เป็นหลัก  แต่ว่าช่วงหลังการควบคุมเข้มงวดมากขึ้น   การหาของเหล่านี้ส่วนใหญ่จะนำเข้ามาจากประเทศเพื่อนบ้าน  

ในการกำหนดเป้าหมายนั้น  สุไลมานอธิบายว่ามี 3 เป้าหลัก คือ แหล่งโลกีย์  สัญลักษณ์ทางเศรษฐกิจและเจ้าหน้าที่รัฐ   ขบวนการได้กำชับไม่ให้การก่อเหตุระเบิดกระทบกับคนที่ไม่เกี่ยวข้องเพราะว่าเขาคำนึงถึงภาพลักษณ์ในสายตามวลชน   หากว่าเกิดความผิดพลาดก็จะถูกให้ “ปอซอ”

สำหรับเมืองท่องเที่ยวชายแดนอย่างสุไหงโกลกซึ่งเป็นอำเภอที่โดนวางระเบิดใหญ่ๆ บ่อยที่สุด  สุไลมานอธิบายว่า  “[สุไหง] โกลกเป็นที่ลองระเบิด  เพราะเป็นพื้นที่อบายมุข ถ้าทำลายได้ก็จะได้ใจมวลชน”

สุไลมานบอกว่าในคำอธิบายของออแฆตูวอ  การโจมตีคนไทยพุทธนั้นทำได้ เพราะ “เขตนี้เป็นพื้นที่สู้รบ  การฆ่าพวกเขาไม่ผิด”  แต่เขาตั้งข้อสังเกตว่าการทำร้ายคนไทยพุทธนั้น  ในช่วงแรกๆ จะทำเพื่อเป็นการตอบโต้เจ้าหน้าที่ แต่ว่าในช่วงหลังๆ กลายเป็น “เป้าหมายหลัก” ไปแล้ว  

 นอกจากนี้ เขายังระบุว่าขบวนการพยายามที่จะเพิ่มอานุภาพการทำลายล้างของระเบิดอยู่ตลอดเวลา

“เขาพยายามที่จะพังตึก  ช่วงหลังๆ เขาไม่ได้หวังผลต่อชีวิตมากนัก  สังเกตว่าในช่วงหลังๆ จะมีสะเก็ดระเบิดน้อยลง” สุไลมานกล่าว   แต่เขาก็ชี้ว่าการหาและขนส่งวัตถุระเบิดเข้ามาในพื้นที่นั้นไม่ใช่เรื่องง่าย   หากจะใช้ TNT หรือไดนาไมท์ซึ่งเป็นวัตถุระเบิดแรงสูง (high explosive) ก็ไม่สามารถที่จะหาได้ง่ายๆ   เขาบอกว่า ช่วงที่เขายังปฏิบัติการอยู่  ไดนาไมท์หนึ่งแท่งต้องใช้ผลิตระเบิดให้ได้ 8 ลูก    หากว่าจะใช้ปุ๋ยยูเรียในการทำระเบิดซึ่งเป็นระเบิดแรงต่ำ (low explosive) ก็จะต้องใช้ปริมาณมากซึ่งยากต่อการขนส่งโดยไม่ถูกตรวจพบ

สุไลมานเล่าว่ายังมีการส่งสารจากออแฆตูวอถึงคนในระดับปฏิบัติการว่า แนวทางของขบวนการไม่ต้องการ “พูดคุย” กับรัฐ  เป้าหมายในการต่อสู้ของพวกเขานั้นคือเอกราช (merdeka)และไม่ต้องการ เขตปกครองพิเศษ (autonomy)  เขาบอกว่าออแฆตูวอเชื่อมั่นว่าแม้ว่าจะมีคนมลายูมุสลิมกลุ่มที่ไม่เห็นด้วยกับขบวนการ เช่น กลุ่มดะวะห์ กลุ่มซาลาฟี แต่ว่าพวกเขาก็จะมาคุยกันขบวนการ  หากได้เอกราชแล้ว  และพวกเขาเชื่อมั่นว่าคนมลายูสามารถที่จะปกครองกันเองได้

สุไลมานถูกจับกุมในปี 2552  เขาบอกว่าตลอดเวลาที่เขาเคลื่อนไหวอยู่นั้น ไม่เคยทราบว่าขบวนการที่เขาทุ่มเทชีวิตเข้าร่วมต่อสู้นี้ชื่อว่าอะไร เขาได้รับทราบเพียงว่าเขาเข้าร่วมต่อสู้กับ “กองทัพญิฮาดอิสลาม”  แต่เมื่อออกมาแล้วและได้รับข่าวสารข้อมูลจากหลายแหล่งทำให้เขาเชื่อว่าขบวนการเคลื่อนไหวต่อสู้เพื่อเอกราชนี้มีเป็นกลุ่มก้อนเดียวกัน  ไม่ว่าจะเรียกชื่อว่าอะไรก็ตาม

สุไลมานทิ้งท้ายบทสนทนาว่าเขาไม่เชื่อว่ามีคนหนึ่งคนใดที่จะสามารถสั่งให้การต่อสู้นี้ยุติได้

 “เขาสอนว่าให้ยึดแนวทางการต่อสู้  อย่ายึดตัวบุคคล” สุไลมานกล่าว  แต่ว่าถ้าหากว่าเป็นฉันทามติมาจากออแฆตูวอซึ่งเขาไม่ทราบว่าเป็นสิ่งเดียวกับที่เจ้าหน้าที่ความมั่นคงเรียกว่า DPPหรือไม่ ก็เป็นไปได้ที่จะทำให้เครือข่ายปฏิบัติการใยแมงมุมนี้ยุติได้

หมายเหตุ     รุ่งรวี เฉลิมศรีภิญโญรัช  เป็นอดีตนักวิเคราะห์ของ International Crisis Group   ปัจจุบัน เธอกำลังศึกษาในระดับปริญญาโทด้านทฤษฎีการจัดการความขัดแย้งที่ King’s College London และเป็นที่ปรึกษาของโรงเรียนนักข่าวชายแดนใต้  การจัดทำรายงานพิเศษเรื่อง “ถอดความคิดขบวนการเอกราชปาตานี” ได้รับการสนับสนุนจากสถาบันสันติศึกษา มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขตหาดใหญ่ ติดตามอ่านตอนที่ 5 "แผ่นดินปาตานีเป็นดารุลฮัรบี...หรือไม่?” ได้ในวันจันทร์ที่  3 ธันวาคม 2555

อ่านย้อนหลังรายงานพิเศษชุด “ถอดความคิดขบวนการเอกราชปาตานี”

ตอน 1 สายธารแห่งประวัติศาสตร์

ตอน 2 กระบวนการเข้าสู่การต่อสู้เพื่อ Merdeka  

ตอน 3 โครงสร้างขบวนการต่อสู้เพื่อเอกราชปาตานี