เดือนวาด พิมวนา

 

ท่านเคยเป็นเช่นนี้หรือไม่

ทันทีที่รู้ว่าเขามองมา กายเริ่มสั่น ใจเริ่มหวั่นไหว ความคิดย้ำทวนว่า ไม่น่าเป็นไปได้

สามัญชนคนยากไร้เช่นท่าน จะดึงดูดความสนใจจากคนสูงส่งผู้นั้นได้อย่างไร

เขาอยู่สูงเทียมเมฆ ท่านอยู่ต่ำติดดิน เขาร่ำรวยสุขสบาย ท่านทุกข์เข็นลำเค็ญ

แต่เขาเห็นท่านแล้ว

 

ท่านเคยรู้สึกเช่นนี้หรือไม่

เมื่อคนสูงส่งผู้นั้นก้าวเข้ามาสู่ชีวิตท่าน ดวงตาของเขาราวมนต์สะกด

ทำให้ท่านเบื้อใบ้ไม่อาจพูดจา ทำให้ความคิดอึงอลไร้หนทางแสดงออก

เขาเอ่ยปาก ขอความรักจากท่าน

ท่านหน้าซีด ปากสั่น ดวงตาเบิกโพลง ใจยิ่งหวาดหวั่น กายยิ่งสั่นสะทก กระทั่งวิญญาณยังตื่นตระหนกจนไร้สติ

เป็นไปไม่ได้ อย่างไรก็เป็นไปไม่ได้ ท่านมีคนรักอยู่ เขาก็มีแฟนแล้ว

คนไม่เคยรู้จักกันจะรักกันได้อย่างไร

ท่านส่ายหน้า ปฏิเสธ

 

ท่านเคยตกอยู่สภาพเช่นนี้หรือไม่

มีคนสูงส่งผู้หนึ่งบอกว่า เขารักท่านมานาน เมตตาท่านมานาน ดูแลช่วยเหลือท่านมานาน

แต่พลันเมื่อท่านปฏิเสธ คนอกหักผู้นั้นก็เหวี่ยงชีวิตของท่านไปสู่โลกมืดในบัดดล

พันธนาการท่านไว้ ทัณฑ์ทรมานท่านไว้ บีบรัดหัวใจของท่านไว้ กระชากเอาวิญญาณออกจากร่างท่านทีละน้อย

เพื่อร้องขอต่อรองเอาความรักจากท่าน

ความรักชนิดนั้น ท่านรู้จักมันหรือไม่

 

เหมือนกับน้ำกับน้ำมัน

ความรักนั้นเข้ากันไม่ได้กับเสรีภาพ เข้ากันไม่ได้กับสิทธิมนุษยชาติ

ไม่อนุญาตให้กับความเท่าเทียม ไม่ชอบการเรียนรู้ และเกลียดการสงสัย

ความรักนั้นชอบให้ท่านคลานมากกว่ายืน

เหนี่ยวรั้งท่านหันหลังให้กับเหตุและผล ปรนเปรอท่านให้ดื่นกินแต่ความงมงาย

สุดท้ายความรักนั้นพาท่านหันกลับ เดินย้อนสู่นครโบราณอันเก่าก่อนแสนงาม

ความรักชนิดนั้นท่านรู้จักมันหรือยัง

รักเอย

 

 

 

แด่ป้าอุ๊และอากง

เพียงคำ ประดับความ

 

รักเอย      เคยเป็นอยู่สามัญ     อดหิวร่วมกัน     กอดคอผ่านวันทุกข์ยาก

ร่วมหัวจมท้าย     ร้องไห้มาแล้วอย่างหนัก      เช็ดน้ำตาแห่งแล้วยังรัก      มากพอจะอภัย

 

หนุ่มสาวเยาว์วัย     พบกันในโรงงานคนยาก      เอารักใส่ไปในของฝาก      แสนลำบากยังหิ้วหามาให้

ชายทะเลตรงนั้น     ฉันได้ระบายความใน      คำเธอบอกยังจำได้ไหม      ในวันน้ำขึ้นน้ำลง

 

รักเอย      จริงหรือที่ว่าหวาน      เสียงเพลงของฉัน     ที่เธอนั้นเคยไหลหลง

วันวานของเรา     ใครเล่าจะลืมลง     เธอจับมือฉันมั่นคง     ส่งยิ้มแทนคำมั่นสัญญา

 

นกนางนวลตัวนั้น     ยังโบยบินอยู่ในความทรงจำ     ทั้งเช้าสายบ่ายค่ำ     ย้ำหัวใจให้เฝ้าร่ำหา

เธอพรากจากฉัน     ไกลกันเกินกำหนดชะตา     ฝากความหวังไว้กับฟ้า     ทว่าฟ้าไม่เป็นใจ

 

รักเอย     เราอาจเคยผิดต่อกัน     เพียงความผิดสามัญ     บ้างถูกลงทัณฑ์ด้วยการห้องไห้

น้ำผึ้งหรือยาขม     เพียงระทมไม่ถึงตาย     โกรธขึ้งปึ่งชาได้     ไม่รักไม่ใช่อาชญากร

 

รักของผู้ยากไร้     ในกรงขังอันศักดิ์สิทธิ์     กลายเป็นยาพิษ     ปลิดดวงใจให้ปลิวว่อน

 รักของผู้ต้อยต่ำ     ถูกเหยียบย่ำทุกบททุกตอน    ยอมแหลกลาญอย่างร้าวรอน     ต่อรักยิ่งใหญ่..ที่ไม่จริง

 

 

คิดถึงคุณ

อานนท์ นำภา

 

ไม่รู้จะเป็นบทกวีที่ดีไห                         ก็เขียนไปตามใจเรื่อยเปื่อย

ท่ามกลางเรื่องราวเปล่าเปลือย              ภาพของคุณผุดเรื่อยๆ ดั่งมีนัย

คุณทำให้ผมรู้จักรักแรก                         ห้องพิจารณาคดีสีชมพูดูแปลกๆ หวั่นหวามไหว

ผมได้รู้ว่าหัวอกมีหัวใจ                          ยืนสู้อยู่ได้เพราะใกล้คุณ

คุณทำให้ผมรู้จักการรอคอย                   ยินเสียงเพียงน้อยก็อบอุ่น

เสื้อสีน้ำตาลหวานละมุน                       เปื้อนฝุ่นรอยรักทักทาย

คุณทำให้ผมรู้จักการส่งข้อความ             ที่หมดจดงดงามเปี่ยมความหมาย

สุขเศร้าเหงาซึ้งถึงโหดร้าย                    มากมายผู้คนจะค้นพบ

คุณทำให้ผมรู้จักการเจียมตัว                  กล้า กลัว ถอย สู้ ไม่รู้จบ

เจียมใจในความเหงาอย่างเซาซบ           ผมจะหลบความอ้างว้างได้อย่างไร

คุณทำให้ผมรู้จักการพลัดพราก               ความทรงจำจึงลำบากจะจากได้

 คุณจะคงยืนอยู่ในหัวใจ                         เคียงข้างสู้ในเมืองมืดดำ

คุณทำให้ผมรู้จักความคิดถึง                    ผมจึงคิดถึงคุณทุกเช้าค่ำ

มอบกวีนี้แด่ความรักและอยุติธรรม            จบด้วยคำซึ้งๆ คิดถึงคุณ