01.
ยามเช้าที่ขมุกขมัวของ Bekasi ย่านอุตสาหกรรมขนาดใหญ่ ซึ่งตั้งอยู่ชานเมืองฝั่งตะวันออกของจาการ์ตา วิถีชีวิตของคนที่นี่ดำเนินไปอย่างเร่งรีบ และการสัญจรบนท้องถนนก็ดูอลหม่านราวกับว่า วันที่เพิ่งเริ่มต้นนี้กำลังจะหมดลง

ขบวนรถจักรยานยนต์ของคนงานหลายระลอก เคลื่อนผ่านถนนเส้นที่นำไปสู่การรวมตัวเพื่อประท้วงในเมือง มีการประดับประดาขบวนด้วยธงทิวสีต่างๆ เป็นสัญลักษณ์ว่า มีคนงานหลากหลายกลุ่มเข้าร่วมกิจกรรมนี้

ในวันที่ 5 ธ.ค.2555 คนงานอินโดนีเซียมีนัดเดินขบวนประท้วงใหญ่ที่หน้าสถานทูต 3 แห่งในตัวเมืองจาการ์ตา คือ สถานทูตญี่ปุ่น เกาหลีใต้ และอิตาลี และจะเคลื่อนขบวนต่อไปหน้าที่สำนักงานใหญ่ของบริษัท 2 แห่งคือ ซัมซุง และโตโยต้า เพื่อเรียกร้องให้บริษัททั้งสองปฏิบัติตามกฎหมายแรงงานของอินโดนีเซีย คือ ยกเลิกการจ้างงานแบบเหมาช่วง หรือ Outsource

02.
สายฝนเดือนธันวาคม กระหน่ำลงสู่ชานเมืองจาการ์ตาอย่างไม่ลืมหูลืมตา “hujan deras” ปันจี คนงานของโรงงานในย่านนั้นกล่าว เขาบอกว่ามันแปลว่า ฝนตกหนัก

ที่ Omah Buruh Bekasi bergerak หรือศูนย์ย่อยของคนงานในเขต Omah ซึ่งอยู่ทางทิศใต้ของจาการ์ตา หรือ Jakarta selatan จัดตั้งขึ้นโดยขบวนการแรงงานอินโดนีเซีย เพื่อเป็นสถานที่รวมกลุ่มของคนงานทั้งหมดในย่านนั้น โดยตั้งศูนย์บนสะพานข้ามแม่น้ำแห่งหนึ่ง มาตั้งแต่เมษายน 2554 และดำเนินการให้ความช่วยเหลือคนงานในด้านต่างๆ และรับสมัครคนงานเข้าร่วมเป็นสมาชิกสหภาพแรงงานเพื่อการรักษาสิทธิประโยชน์ของคนงานเอง มีคนงานหนุ่มสาวจำนวนมากเข้าร่วมขบวนการนี้

03.
Jakarta Pusat หรือเขตใจกลางเมืองจาการ์ตา แตกต่างไปจาก Bekasi ค่อนข้างมาก โดยเฉพาะความถี่ของจำนวนห้างร้าน ความสวยงามและทันสมัยของตึกรามในเมือง รวมถึงความหนาแน่นและความชุลมุนของการจราจร โดยเฉพาะช่วงเวลาเร่งด่วนในตอนเช้าและเย็น

อินโดนีเซีย ประกอบขึ้นจากเกาะจำนวนกว่า 17,500 เกาะ มีประชากรราว 240 ล้านคน ครึ่งหนึ่งของประชากรมีอายุต่ำกว่า 30 ปี และประชากรส่วนใหญ่ราว 58 เปอร์เซ็นต์ อาศัยอยู่บนเกาะชวา ที่ซึ่ง จาการ์ตา เมืองหลวงของอินโดนีเซียตั้งอยู่

ใน Jakarta Pusat ผู้คนออกมาประกอบอาชีพตามท้องถนนอย่างหลากหลาย โดยเฉพาะอาชีพอิสระ เช่น รถเข็นขายอาหาร ปะยาง ขายน้ำมันเครื่อง น้ำมันเชื้อเพลิงรถยนต์ หรือยืนโบกรถตามแยกหรือจุดกลับรถต่างๆ ขายของตามแยกไฟแดง กระทั่งเดินเก็บพลาสติกขาย

จากข้อมูลของธนาคารแห่งอินโดนีเซีย ระบุว่า รายได้เฉลี่ยต่อปีของคนรายได้ต่ำในอินโดนีเซีย ต่ำกว่า 20.4 ล้านรูเปียะ (ประมาณ 2,040 ดอลลาร์สหรัฐต่อปี) ซึ่งครอบคลุมจำนวนประชากร 22.1 เปอร์เซ็นต์ หรือ 50.8 ล้านคน ส่วนคนที่มีรายได้ปานกลางระหว่าง 20.4 ถึง 65.5 ล้านรูเปียะต่อปี (ประมาณ 2,040 ถึง 6,650 ดอลลาร์สหรัฐต่อปี) คิดเป็น 60.9 เปอร์เซ็นต์ หรือ ประมาณ 140 ล้านคน

ส่วนค่าจ้างขั้นต่ำในจาการ์ตาในปี 2555 อยู่ที่ประมาณ 1.53 ล้านรูเปียะต่อเดือน (170 ดอลลาร์สหรัฐ) เฉลี่ยแล้วสมาชิกในครัวเรือนมีรายได้เฉลี่ยคนละ 305,830 รูเปียะต่อเดือน (ประมาณ 34 ดอลลาร์สหรัฐ)

04.
ที่ Monas นักเรียนกลุ่มใหญ่ที่มาทัศนศึกษา กำลังส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวกันอย่างสนุกสนาน  Monumen Nasional หรืออนุสรณ์สถานแห่งชาติ เรียกย่อๆ ว่า Monas มีความสูง 132 เมตร สร้างขึ้นในสมัยของประธานาธิบดีซูการ์โน ในปี 2504 เพื่อเป็นสัญลักษณ์ในการต่อสู้เพื่อเอกราชของอินโดนีเซีย