ในนามของไพร่ฟ้า     ร่วมพาราสาวัตถี

ข้าฯ ปันส่วนข้าวสาลี            ให้แก่ท่าน

ทั้งแดนดิน แลแดนฟ้า        ลานทุ่งหญ้า ทุกหย่อมย่าน

ขอท่านจงอภิบาล                แก่ผองเรา

สินทรัพย์ใดในต่ำใต้             เชิญท่านให้ และรับเอา

หากนรชนทุกหมู่เหล่า          ขอท่านจงช่วยดูแล

ให้ใครใคร่ค้าช้างค้า             ค้าม้าค้าทุกท่าแพ

ค้าเงินค้าทองแท้                 ทุกเมื่อวัน

บรรพชนคือพระอาทิตย์         ท่านสถิตดังพระจันทร์

ส่องสว่างชั่วนิรันดร์              มิมีด้านซึ่งมืดมิด

ข้าฯ สร้างแคว้นแดนพิมาน   อัญเชิญท่านขึ้นสถิต

ณ ไพชยนต์จตุรทิศ              งามดั่งแกล้ง

มหาปราสาทราชวัง              เทียรสุกปลั่งดั่งเสนแสง

สร้างด้วยหินศิลาแลง           ครั้งกรุงเก่า

เถ้าและแกลบในอิฐก้อน       อันก่อซ้อนเป็นฐานเสา

ล้วนมาจากลานนวดข้าว       ของราษฎร

น้ำเนื้อในลายปูนปั้น             มุขกระสันแลบัญชร

คือน้ำเหงื่อกรรมกร              เหล่าพวกข้าฯ

ตรีปูระนครนี้                       ได้สี่ร้อยสามพันวา

เทียดทวดแลปู่ตา                ข้าฯ ขุดไว้

ตั้งแต่ครั้งตั้งดินฟ้า               ตั้งไร่นาเป็นเมืองใหญ่

ข้าฯ ตั้งท่านเป็นเจ้าไท         โดยอเนกชนนิกรฯ

อันความทุกข์ของ “ข้าไท”     แม้มิใช่ของท่านมาก่อน

แต่ก็เป็นความทุกข์ร้อน         ของ “ราชา”

ข้าฯ อยากให้ท่านสดับ          ฟังเสียงขับคำผญา

เสียงกระดิ่งดังอยู่หน้า          ประตูเมืองทั้งสี่ทิศ

เสียงสวดพระมาลัย              ดังอยู่ใกล้แท่นที่สถิต

เสียงวิญญาณในคุกอิฐ         เปล่งคำถ้อยถวายพระพร

เสียงลือเสียงเล่าอ้าง            ข้างกำแพงพระมหานคร

เสียงโซ่ตรวนดังสะท้อน        ก้องไปทั่วทุกทิศาฯ

ข้าฯ อยากบอกท่านว่า พระมหามณเฑียร   วันหนึ่ง.........ร..ป็...กหญ้า

พระแสงขรรค์ชัยศรีราชศาสตรา        วัน.........าอยู่ใน........ณฑ์

บทอาเศียรวาทราชสดุดี                  อันรัตนกวีขับกล่อมโคลงฉันท์

มากมายหลายหมื่นแสนคำประพันธ์   วัน..นึ่.....................ไป

ยังพระมหาพิไชยมงกุฎ                   ที่สุ.............ป.......ใส่

บรมสาทิสลักษณ์ศักดิ์สิทธิ์ปานใด     ....................เมื่อ..งเวลา

ประทุมเกตุย่อมตกต้องลำภุขัน                   เป็นธรรมดาสามัญในต่ำใต้หล้า

หากราชโองการแห่งธรรมราชา        ย่อมอยู่เหนือกว่าบัญชาใดๆ

แผ่นดินคือสวรรค์โดยการกำเนิด       มหาบุรุษล้วนเกิด - ตายอย่างยิ่งใหญ่

ท่านจะ.................ม่.....               หรือ..ม่ยอม...............าย

พระเดชพระคุณเคยยิ่งใหญ่ไพศาล    ปกปักษ์บริบาลเกินประมาณหมาย

ดุจจันทร์กระจ่างกลางดาราราย        อาจดับร้อนผ่อนคลายให้หลายชีวิต

ปล่อยนกคืนฟ้า ปล่อยปลาคืนน้ำ      ท่านพึง..ระ......................จ         

เราต่างมุ่งหน้าสู่ประจิมทิศ               เจ้า, ข้าฯ, บัณฑิต, ศัตรู, หมู่มิตร ล้วนฟ้าเดียวกัน

และข้าฯ ได้ยินว่า มหาอำมาตย์ ราชปุโรหิต 

พ่อค้าวาณิช ดุษฎีบัณฑิต ราษฎรเต็มขั้น

พระสงฆ์องคเจ้า ข้าราชการเก่าทุกช่วงชนชั้น           

บรรดาผู้คนที่......ม... .......น.......สิบปี,

พวกเขาเหล่านั้น ...........เพียง ปลูกเลี้ยงหม่อนไหม 

ถักทอเส้นใยย้อมด้ายธรรมชาติฉูดฉาดหลากสี

เจียระไนเพชรพลอย บรรจงเรียงร้อยเป็นสร้อยมาลี

ประดับด้วยดวงอัญมณีศรีบุษราคัม

บุดุนลายทองทุกร่องทุกสายเลื่อมพรายระยับ

วาวแววประดุจโคมแก้วอัจกลับในยามคืนค่ำ

สะท้อนประกายวะวับวะวายในแดดเริงระบำ

พวกเขาสอนว่า ทุกๆ ถ้อยคำ..จงจำใส่ใจ

“เสื้อคลุมพระราชา” นี้สวยหนักหนากว่าใครในโลก

บรรเทาทุกข์โศก บันดาลความสุข ให้ทุกคนได้

จากไกลสุดฟ้า มาใกล้ต่อตา ไพร่ฟ้าข้าไท..

แต่..เพราะเหตุใด ข้าฯ จึงมองไม่เห็นเสื้อคลุมนั้น ?

หมายเหตุ:    อ่านในงานเสวนา “เสรีภาพในงานวรรณกรรม ?”๒๒ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๖  ลานโพธิ์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์  จัดโดยนักศึกษาโครงการเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ศึกษา คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์