ลมตุลาฯหวิวว้างกลางทางแยก          ผู้คนแตกแถวตามความฝันใฝ่
บางขบวนขานขับรอรับใคร               ปลุกเร้าให้เร่งรุดเข้าสุดซอย
ไอฝนปลิวพลิ้วหว่านคำหวานหู          กลับคืนสู่สุขสงบกลบมูลฝอย
ซุกเลือดใต้พรมทองลบร่องรอย       ฆาตกรร้ายพลอยเดินลอยนวล

บ้างกัดฟันเดินหน้าฝ่าหมอกจัด         ยังยืนหยัดแม้หนามไหน่ไม่คิดหวน
แน่วแน่มุ่งหมุดหมายไม่เรรวน           จัดขบวนทัพสู้สู่เสรี
ใบอนุญาตเข่นฆ่าในอนาคต              จักต้องหมดสิ้นค่าสง่าศรี
เผด็จการแลทหารทรพี                     ต้องไม่มีอีกต่อไปในชีวิต

หนาวลมเดือนตุลาฟ้ามืดดำ               ดินพลิกคว่ำคำลวงบาดดวงจิต
ขบวนศพเคลื่อนคนถนนชีวิต             พบทางแพร่งต่างทิศให้คิดตรอง
คือเรื่องเล่าคราวนั้นคืนวันหนึ่ง           ห้วงคำนึงแจ่มชัดอกกลัดหนอง
หัวขบวนชูป้ายหมายปรองดอง           ทิ้งศพเพื่อนเกลื่อนกองนองน้ำตา

กอดคอร้องเพลงกันฝันชื่นมื่น           หลับตาพักสักกี่ตื่นใต้ผืนฟ้า
สมานฉันท์หยามหยันมิตรปิดดวงตา   ลืมหมดสิ้นใครสั่งฆ่าประชาชน
ก้มลงกราบคราบมารเมื่อกาลเปลี่ยน  ลับลวงเนียนแนบแน่นวางแผนปล้น
ยุทธการแหกตาประชาชน                 กุมเป้าเดินตามก้นคนสั่งฆ่า

มิตรร่วมรบอยู่ในคุกนั้นทุกข์หนัก       ครอบครัวไร้เสาหลักหวาดผวา
ทอดทิ้งให้ตายทั้งเป็นอย่างเย็นชา      กี่ศพไหว้ผีฟ้า...เซ่นซาตาน
เจรจาว่าไรกันท่านนายใหญ่               จึงถอดใจถอนทัพเตรียมกลับบ้าน
กระดูกกองก็มองเห็นเป็นสะพาน       ที่ทอดผ่านดั่งรุ้งสายพริบพรายพราว

ลมตุลาฯหวิวว้างกลางทางแยก           เฉือนชำแรกคมหนามท่ามความหนาว
พบจุดนั้นวันหนึ่งเมื่อถึงคราว              ทัพจะแยกแตกร้าวต้องก้าวไป
ยกมือโบกธงส่ายสหายเหวย               สหายเคยร่วมฝ่าฟันสู่วันใหม่
วันนี้ต่างความคิดต่างจิตใจ                 บทเรียนจะสอนให้เราจดจำ  
( วันนี้ต่างแยกทางเดินกันไป             ยินแต่เสียงร้องโหยไห้ระหว่างทาง )