แฟ้มภาพ: ประชาไท

ยืนยันตามนั้นค่ะท่าน.....ทำไมน่ะหรือคะ? ก็เพราะฉันเห็นแล้วว่าท่าน “ไม่มีความสามารถ” เอาความสุขที่ท่านกระชากไปจากฉันคืนมาได้ หลังจากที่ฉันรับรู้ “วิธีการคืนความสุข” ขั้นที่หนึ่งของท่านผ่านบันเทิงเริงรมณ์รูปแบบต่างๆ มันชัดเจนแล้วว่า ท่านไม่เข้าใจว่าความสุขของฉันและคนอื่นๆ ในประเทศนี้ ณ ห้วงยามแห่งการรัฐประหารนั้นจะมีรูปร่างหน้าตาเป็นเช่นไร ฉันไม่อยากนึกถึงขั้นที่สองที่จะมาในนามสภาปฏิรูปที่ยิ่งลากไกลออกไปจากท่าทีแบบประชาธิปไตยเพราะดูเหมือนว่ามันจะมาจากการแต่งตั้งทั้งหมด

“ความสุข” ที่ท่านส่งคืนมาให้ฉันและปวงประชาในหลายรูปแบบ ฉันขอบพระคุณท่านมากนะคะ แต่มันไม่มีประโยชน์เอาเสียเลยในแง่ของการ “กู้คืน” ความสุขที่สูญเสียไป ทำไมน่ะหรือคะ...

คอนเสิร์ตและดาราที่ท่านกรุณาจัดหามาให้มันไม่เกี่ยวกับความสุขที่สูญเสียไปหรือความสุขที่อยากได้กลับมาทั้งสิ้น คอนเสิร์ตพวกนั้นเป็นเพียงเทคนิคบ้องตื้นในการเบี่ยงเบนความสนใจจากสิ่งหนึ่งไปสู่อีกสิ่งหนึ่งเท่านั้นเอง ท่านเคยไปร่วมงานศพแถวบ้านนอกบ้างไหมคะ ตามบ้านนอกเวลาจัดงานศพก็มักเปิดเพลงเสียงดัง ชาวบ้านรวมตัวพบปะพูดคุย กินเหล้าเมายา และถือเป็นโอกาสเล่นการพนันด้วยเหตุผลว่า “นั่งเป็นเพื่อนศพ” อยู่ที่วัด งานศพของไทยนั้นห่างไกลจากสภาพความทุกข์โศกผ่านการใช้เสียงเพลงและการเล่นพนันมาเป็นตัวบดบังความรู้สึกชุดนั้นไว้เพราะว่าเราไม่อยากเผชิญหน้ากับความทุกข์โศกตรงๆ แต่ความทุกข์โศกมันไม่ได้หายไปไหน เพราะเราเปลี่ยนศพให้กลับมาเป็นคนอีกไม่ได้ เรารู้กันดีอยู่ ทั้งความทุกข์โศกและศพต่างยังคงอยู่ตรงนั้น....ในใจของเรา สิ่งบันเทิงทั้งหลายแหล่ของท่านก็เฉกเช่นเดียวกับเสียงเพลงในงานศพนั่นแหละค่ะ มันไม่ได้หอบเอาความสุขที่เราเสียไปกลับคืนมาให้เรา มันมาเพื่อบดบังความทุกข์ของเรา......จากตัวเราเอง  ท่านคะ....ฉันไม่ชอบไปงานศพค่ะ และไม่อยากให้ท่านสร้างบรรยากาศงานศพในบ้านของฉันโดยไม่มีกำหนดหยุด และฉันไม่ชอบหลอกตัวเองว่า “ฉันไม่ทุกข์” และไม่อยาก “สุข” แบบหยาบๆ ผ่าน “ความเงียบ” จากสัญญาที่ท่านใช้เพื่อกลบมิดปิดเงียบ “เสียงต่าง” ที่ท่านไม่อยากได้ยิน

ความสุขอีกรูปแบบหนึ่งที่ฮิตมาก เพจทหารหล่อค่ะท่าน ถือเป็นความกรุณาอย่างสูงที่ท่านส่ง/ปล่อยลูกน้องของท่านเพื่อมาสร้าง “สีสัน” ให้ฉันและผู้หญิงไทยอีกหลายคนได้เชยชม ฉันไม่เคยคิดฝันมาก่อนว่าเสรีภาพในการแสดงออกทางการเมืองของฉันและคนอื่นอีกหลายๆ คนที่ถูก “จำกัด” และ/หรือ “ปิดตาย” ไปแล้ว มันกลับแลกมาด้วยการ “เปิดเสรี” การแรดของผู้หญิงไทย มันดีค่ะที่การแรดไม่ใช่อาชญากรรมอย่างที่มันเคยเป็นมา (และมันไม่ควรแม้แต่จะ “เคยเป็น”) ส่วนผู้ชาย (ชาติทหาร) ก็ได้ถูกทำให้กลายเป็นวัตถุทางเพศอย่างเป็นสาธารณะก็ครั้งนี้เอง แต่ว่าท่านคะ ความสุขและความทุกข์ของฉันไม่ได้เกิดจาก “แรดได้” หรือ “แรดไม่ได้” ค่ะท่าน ด้วยเหตุผลดังนี้ เสรีภาพในการแรดที่ท่านกรุณาปลดล๊อคให้ฉันและผู้หญิงไทยอีกหลายคน จึงไม่ได้เชื่อมโยงเส้นทางส่งคืนความสุขอันเนื่องมาจากการสูญหายไปอย่างเฉียบพลันในสิทธิและเสรีภาพขั้นพื้นฐานของพลเมืองในระบอบประชาธิปไตย (ส่วนผู้หญิงไทยคนไหนจะมีความสุขกับการ “กรี๊ดๆๆๆๆ” ทหารหล่อ จนไม่ว่างพอจะหันมาสำรวจท่าทีทางประชาธิปไตยของตนเอง ก็เป็นเรื่องของพวกคุณค่ะ ความคิดและจิตใจของคนเรามันไม่เคยเท่ากันมาแต่ไหนแต่ไรอยู่แล้ว)

คุยกันมาตั้งนาน ฉันได้บอกท่านหรือยังคะว่า ท่านโชคดีที่ยังมีความสามารถเข้าใจว่าความสุขของท่านคืออะไร....เพลงที่ท่านแต่งไพเราะดีค่ะ ฉันฟัง....ฟังหลายรอบ และมันสะเทือนใจฉันมาก

สะเทือนใจแรกคือ เพลงของท่านทำให้ฉันโหยหาเสรีภาพที่จะแสดงออกได้อย่างเท่าเทียมโดยปราศจากการประณามหยามหมิ่นจากคนที่คิดต่างจากฉัน (ผู้คนเหล่านั้นเองก็เป็นผลผลิตจากการรณรงค์ของทางความคิดท่าน.....สิ่งที่ท่านไม่อยากให้ใครทำ นอกจากตัวท่านเอง) ในขณะที่ท่านกำลัง “มี” และ “แสดงออก” ซึ่งเสรีภาพทางความคิดและการกระทำได้อย่างเต็มที่ อยู่ ณ ขณะนี้  ท่านแบ่งปันเสรีภาพเล็กๆน้อยๆ ชุดนั้นให้ฉันและเพื่อนร่วมชาติทั้งที่ถูกปิดปากไปแล้วและยังไม่ถูกปิดปาก.....ได้หรือเปล่าคะท่าน?

สะเทือนใจต่อมา คือ เนื้อหาในเพลงของท่าน “พาลภัย” และ “อันตราย” ที่ทำให้ท่านต้อง “ผจญ” และ “ต่อสู้” ด้วยนั้น คือใครคะ? ตามที่ฉันเข้าใจ ทหารไทยไม่ได้มีประสบการณ์รบพุ่งกับข้าศึกนอกบ้านมานาน.....นานแค่ไหนแล้วนะคะท่าน? ประสบการณ์ของทหารไทยทุ่มเทไปกับการรบพุ่งกับคนในบ้านของตัวเองผ่านการรัฐประหารซ้ำแล้วซ้ำเล่า ท่านคะ...ในฐานะที่ท่านเสนอตัวเข้ามาเป็นผู้นำในการ “ปรองดองแห่งชาติ” ทัศนคติของท่านสำคัญมากต่อกระบวนการ “ปรองดอง” ครั้งนี้ค่ะ ท่านเป็น “ผู้ใหญ่” กว่าฉัน ท่านย่อมรู้ตัวดีว่าพิกัดของความรู้สึกท่านอยู่ตรงไหน และพิกัดดังกล่าวของความรู้สึกท่านมันส่งเสริมหรือขัดขวาง “กระบวนการปรองดองแห่งชาติ” ที่ท่านชงมันขึ้นมาเองทั้งสภาพปัญหาและวิธีออกจากปัญหา?  โดยยังคงมองไม่เห็นว่าตัวเองก็เป็น “ส่วนหนึ่งของปัญหา” ด้วยเช่นกัน เพลงของท่านบอกฉันแบบนั้นค่ะ ฉันไม่ได้คิดเอง ฟังกี่ครั้งก็เหมือนได้ยินเสียงคุณสุเทพตะโกนออกมาว่า “รบครั้งสุดท้าย”.....”ผู้ใหญ่” ของบ้านเมืองนี้คิดแบบนี้เหมือนกันหมดจริงๆ มองความไม่ลงรอยทางความคิดของคนในสังคมผ่านมโนทัศน์สงครามและความรุนแรง แล้วก็อาสาเข้ามาแก้ปัญหาความรุนแรงแบบ “นอกลู่นอกทางประชาธิปไตย” ซึ่งกลายเป็นการผลิตซ้ำความรุนแรงให้หนักข้อขึ้นไปอีก เพราะมีหัวข้อให้ขัดใจกันหลากหลายมากขึ้น

ท่านคะ จะปฏิรูปประเทศไม่ได้หมายความว่าต้องเดินออกจากเส้นทางประชาธิปไตยค่ะ ประชาธิปไตยเป็น “สันดาน” ค่ะ ต้องมีมันอยู่ลึกๆ ข้างใน จะสุขหรือทุกข์ก็ต้องแก้กันไปภายใต้สันดานประชาธิปไตยค่ะ เว้นเสียแต่ว่า “เราไม่ใช่ประชาธิปไตย” ซึ่งท่านก็สามารถบอกมาตรงๆ ได้ค่ะ ฉันจะได้เลิกฟูมฟายที่เห็นท่าน “ได้” แต่งเพลงออกสื่ออยู่คนเดียว แต่คนอื่นๆ ทำได้แค่ “เงียบ” กับ “ฟัง” เพลงที่ท่านแต่ง คอนเสิร์ตที่ท่านจัดให้ ทหารหล่อที่ท่านเสิร์ฟมา อ่านมาถึงตรงนี้ เข้าใจความสุขของคนไทยอย่างฉันเพิ่มขึ้นบ้างหรือยังคะ ความสุขของฉันเป็นความสุขที่ผูกติดอยู่กับท่าทีแบบประชาธิปไตยค่ะ และท่านจะเข้าใจมันได้ ตัวท่านเองก็จำเป็นต้องมีท่าทีแบบประชาธิปไตยเฉกเช่นเดียวกันค่ะ