ฉันจะไม่อ่านหนังสือเล่มนั้น
ไม่กินอาหารที่คุณไม่ชอบ
ไม่ชูสามนิ้ว...ไม่ทำตัวนอกกรอบ
ไม่เขียนคำตอบบนกระดาษเอสี่

คุณคืนความสุขฉันอยากขอบคุณ
ท่านผู้นำสมบูรณ์ “ไอแอมเวรี่แฮปปี้”
จะรักชาติยิ่งชีพและจะเป็นคนดี
แต่ขอให้ฉันมี...บ้างได้ไหม “หัวใจ”
(ให้ฉันมีได้ไหม...เศษเสี้ยวความเป็นคน)

ในปีที่ฤดูฝนมาเยือนล่าช้า
บางความฝันถูกฆ่ากลางถนน
ยักษ์ในตะเกียงตะกายออกร่ายมนตร์
เปลี่ยนปืนกลเป็นดอกไม้ในพริบตา

บางนักฝันพร่ำหาผู้มาก่อนกาล
สุกงอมหอมหวานนั้นเกินหวนหา
ชิงสุกก่อนห่ามทำก่อนเวลา
หรือแท้ล่าช้ากว่าปฏิทิน

คุณอยู่ในปีสองสี่เจ็ดห้า
นั่งไทม์แมชีนมาไกลกว่ายุคหิน
สองห้าห้าเจ็ดเผด็จการกัดกิน
ตะโกนไม่ได้ยินอวลกลิ่นความคับแค้น
(ร้องไห้ไม่ได้ยินอวลกลิ่นความแค้นคับ)

เราไม่เคยมีผู้มาก่อนกาล
คุณคือผู้ต้านการหมุนโลกกลับ
ย่ำรุ่งปีนั้นแสงดาวระยับ
ยักษ์ร้ายถูกจับขังในตะเกียง

ในใจคนย่อมมีดอกไม้
ผลิบานอย่างไรในรัตติกาลไร้เสียง
ความสุขกับลูกปืนมิอาจยืนข้างเคียง
ทรงกายอย่างเอียงเอียง...เราเพียงประชาชน