ถ้าฉันเป็นครู
ฉันจะให้เธอได้คะแนนเต็มในรายวิชานี้
"หน้าที่พลเมือง"

ในจุดหักเลี้ยวของชีวิต
การสอบที่จะตัดสินอนาคต
เธอส่งกระดาษคำตอบเปล่า
ปฏิเสธคำสอนล้างสมองยัดเยียด
บทสวดซึ่งเบียดเบียนคนคิดต่าง
ผลักไสคนให้ไร้ที่ยืน
จากผู้พร่ำสอนซึ่งประกาศตนเป็นศาสดาด้วยปืน
หาใช่ฉันทานุมัติจากเธอ
จากฉัน
และจากใครอีกหลายคน

ถ้าฉันเป็นครู
ฉันจะโอบกอดเธอแล้วร้องไห้
ซาบซึ้งในหัวใจ
ก่อนจะเอ่ยบอกกับเธอว่า...
ขอบใจที่ไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันสอน
ศีลธรรมของสังคม
คุณธรรมของสังคม
คนดีที่สังคมต้องการ
มันไม่ได้สำเร็จรูปแบบอาหารสัตว์
ที่เพียงเปิดกระป๋องแล้วกินได้เลย
มนุษย์บางคนไม่ได้เชื่องอย่างนั้น

ถ้าฉันเป็นครู
กระดาษเปล่าที่เธอส่งมา
ในข้อความล่องหนที่ฉันต้องลนไฟอ่าน
ประโยคที่ว่า
"...พวกเราต้องจำยอม
ท่องจำคำสอนจากคนที่เราไม่เห็นด้วย
เพียงเพื่อแลกเศษคะแนน
ที่เปรียบเสมือนคำพิพากษาอนาคตของพวกเรา..."
แค่นี้
ฉันก็ให้เธอได้คะแนนเต็มแล้ว

แต่ฉันไม่ได้เป็นครู
ฉันเป็นเหมือนเธอ
คนชายขอบสังคมที่ตกบันไดพลเมืองที่ดี
เพียงเพราะตั้งคำถาม
เพียงเพราะความสงสัย
เพียงเพราะไม่เชื่อในความสำเร็จรูป
เพียงเพราะฉันไม่ได้เชื่อง
ก็เช่นเดียวกับเธอ
ใช่
ฉันคนที่สอบตกเหมือนกัน
และไม่เคยใกล้เคียงกับคำว่าครู