1. นำไปสู่การลดทอนโอกาสทางการศึกษา  โดยเฉพาะเด็กที่มาจากครอบครัวที่ยากจนหรือมีรายได้น้อย  เด็กที่อยู่ในพื้นที่ห่างไกล  เด็กพิการ  เด็กเร่รอนและเด็กผลัดถิ่น ทั้งนี้ความในมาตรา 50 ของร่างรัฐธรรมนูญ ที่ได้ระบุว่า “การจัดการศึกษาให้ฟรีอย่างถั่วถึงจะครอบคลุมเฉพาะการศึกษาภาคบังคับ (ซึ่งหมายถึง ประถมศึกษาถึงมัธยมศึกษาตอนต้น)” เท่านั้น นั่นก็หมายความว่า เด็กที่จบการศึกษาระดับมัธยมศึกษาตอนต้นและต้องการศึกษาระดับมัธยมตอนปลาย จะต้องเป็นผู้รับผิดชอบค่าใช้จ่ายทางการศึกษา ได้แก่ ค่าเล่าเรียนและค่าธรรมเนียมการศึกษา  ค่าหนังสือเรียน ตําราเรียน ค่าชุดเครื่องแบบนักเรียน ค่าอุปกรณ์การเรียน  ค่าเดินทางไปเรียน และค่าอาหาร ซึ่งค่าใช้จ่ายดังกล่าว ซึ่งนับวันก็จะยิ่งมีราคาที่สูงขึ้น    ฉะนั้น โอกาสในการเข้าถึงการศึกษาระดับมัธยมศึกษาตอนปลาย ทั้งในสายสามัญและสายอาชีวศึกษาของเด็กชายขอบและเด็กที่ครอบครัวมีฐานะยากจน ก็จะถูกลิดรอนหรือลดทอนลง ทั้งนี้ก็เป็นปัญหาที่อาจจะนำไปสู่วิกฤติทางการศึกษาของชาติได้

2. นำไปสู่การลดทอนสิทธิ อำนาจและการมีส่วนร่วมในการจัดการศึกษาจากภาคส่วนต่างๆ ในสังคมที่มีส่วนเกี่ยวข้อง ได้แก่  ครอบครัว ชุมชน องค์กรท้องถิ่น องค์กรวิชาชีพ องค์กรศาสนาและองค์กรเอกชน ทั้งนี้ ความตามในมาตรา 50 ได้กำหนดให้การจัดการศึกษาให้เป็น “หน้าที่ของรัฐ” ซึ่งหมายถึงว่าให้รัฐมีสิทธิ์ “ผูกขาด” ในการการจัดการศึกษาเพียงเท่านั้น   การจัดการศึกษาจึงไม่ถือเป็นสิทธิและเสรีภาพของประชาชนเหมือนในทศวรรษที่ผ่านมา

3. นำไปสู่การลดทอนคุณภาพการศึกษา ดังที่กล่าวมาข้างต้น  ในร่างรัฐธรรมนูญฉบับล่าสุด บทบาทในการจัดการศึกษา จากผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องได้ถูกลดทอนลง โดยกำหนดให้รัฐเป็นผู้ผูกขาดการจัดการศึกษาผ่านนโยบายรวมศูนย์ที่จัดระบบการศึกษาให้เหมือนๆกันกับทุกโรงเรียน  และกับผู้เรียนทุกกลุ่ม โดยไม่คำถึงบริบทความหลากหลายทางวัฒนธรรมของผู้เรียน   โดยเฉพาะผู้เรียนที่อยู่บนพื้นที่สูงประกอบไปด้วยกลุ่มชาติพันธุ์ต่างๆ หรือแม้แต่ผู้เรียนที่อยู่ในจังหวัดชายแดนภาคใต้ที่มีภูมิหลังทางประวัติศาสตร์ สังคม ภาษา ศาสนา วัฒนธรรมและวิถีชีวิตเฉพาะ  การออกแบบและใช้นโยบายการศึกษาและหลักสูตรการศึกษาที่มองข้ามบริบทเฉพาะและการขาดการมีส่วนร่วมของผู้มีส่วนเกี่ยวข้องจากพื้นที่นั้นๆ ก็จะนำมาซึ่งปัญหาในการจัดการศึกษา ปัญหาผลสัมฤทธิ์ทางการศึกษาของผู้เรียน และปัญหาความเหลื่อมล้ำคุณภาพการศึกษา

4. นำไปสู่การลดทอน การเข้าถึงทรัพยากรทางการศึกษาในส่วนของคลื่นความถี่หรือวิทยุชุมชน ซึ่งนับแต้มีการก่อตั้ง “วิทยุชุมชน” ก็ถูกใช้เป็นเป็นทรัพยากรที่สำคัญในการส่งเสริมการศึกษา โดยเฉพาะในส่วนของการเรียนรู้ด้วยตนเอง ที่เหมาะสมกับบริบทเฉพาะของผู้เรียน เช่น พื้นที่ ภาษา วัฒนธรรม เป็นต้น การจัดการและการใช้ประโยชน์จากคลื่นความถี่เพื่อการศึกษา จึงถือเป็นสิทธิและหน้าที่ของปวงชน  ทว่าร่างรัฐธรรมนูญฉบับล่าสุดได้กำหนดให้เป็นหน้าที่ของรัฐและไม่ได้ระบุว่าคลื่นความถี่หรือวิทยุชุมชนสามารถนำไปใช้เพื่อประโยชน์ในด้านการศึกษา