“ขออนุญาตกินข้าวก่อนเด้อ ใจสั่นแล้ว หัวใจสั่นแล้ว บ่ได้กินข้าวเช้า”
 

ทวีศักดิ์ เกิดโภคา: สัมภาษณ์/เรียบเรียง

บทสนทนาทั้งหมดระหว่างเรากับ แบงค์ ปติวัฒน์ เริ่มต้นจากประโยคนั้น อาจจะดูใจร้ายไปบ้าง แต่หากพยายามมองหาแง่มุมที่ดี นี่เป็นครั้งแรกในรอบ 2 ปีที่เราได้มีโอกาสนั่งกินข้าวและคุยกับเขาอีกครั้ง แน่นอนด้านนอกรั้วกำแพงที่เราเรียกมันว่า คุก

หากยังจำกันได้ เขาถูกจับกุมเมื่อวันที่ 14 ส.ค. 2557 เนื่องจากเป็นศิลปินผู้ร่วมเขียนบทและจัดทำละครเวที เจ้าสาวหมาป่า พร้อมกับกอล์ฟ ภรณ์ทิพย์ ในข้อหาความผิดฐานหมิ่นประมาทพระมหากษัตริย์ฯ ตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 112 จากการแสดงละครเมื่อวันที่ 13 ต.ค. 56 ในงานรำลึก 40 ปี 14 ตุลา ที่หอประชุมใหญ่มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ท่าพระจันทร์

เขาทั้งคู่ ถูกศาลอาญาตัดสินจำคุก 5 ปี ทั้งสองคนรับสารภาพจึงลดโทษให้กึ่งหนึ่ง คงเหลือจำคุก 2 ปี 6 เดือน โดยไม่รอลงอาญา แต่เนื่องจากรับสารภาพศาลจึงลดโทษให้กึ่งหนึ่งเหลือ 2 ปี 6 เดือน โดยไม่รอลงอาญา ตามเดิมเขามีกำหนดออกจากเรือนจำวันที่ 6 ต.ค. ปีนี้ แต่วันนี้ได้รับการพระราชทานอภัยโทษ นื่องในโอกาสมหามงคลที่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ทรงครองสิริราชสมบัติครบ 70 ปี และในโอกาสมหามงคลเฉลิมพระชนมพรรษา 7 รอบ 12 ส.ค. 2559 ของ สมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ จึงได้รับการปล่อยตัวก่อนกำหนด 55 วัน

“ผมไม่รู้มาก่อนเลยว่าวันนี้เขาจะปล่อย คนข้างในรู้แค่ว่าจะมีการพระราชทานอภัยโทษ รู้เงื่อนไขว่าแบบไหนจะได้ปล่อยตัว แบบไหนจะได้ลดโทษ แต่เราไม่เห็นรายชื่อเลยว่า วันนี้เขาจะปล่อยใคร ไม่ปล่อยใคร” 

แบงค์เล่าถึงเหตุการณ์การปล่อยตัวเขาว่า ได้ทราบล่วงหน้าเพียงไม่กี่ชั่วโมงก่อนจะมีการปล่อยตัว ซึ่งคนที่คาดเดาว่าตัวเองเข้าข่ายกลุ่มผู้ต้องขังที่จะได้รับการปล่อยก็ต้องรอต่อไปโดยไม่รู้อนาคตว่าจะได้รับการปล่อยตัววันไหน รู้มากสุดเพียงแค่ไม่มากเกินไปกว่า 120 วัน นับจากวันที่มีการออก พระราชกฤษฎีกาพระราชทานอภัยโทษ 2559 

หนึ่งในหลายสิ่งที่แบงค์สะท้อนกลับมา สำหรับชีวิตคนวัยหนุ่มที่ต้องเข้าไปอยู่ในคุกถึง 2 ปี เขาบอกเราว่า 

“คุก ทำลายความเป็นมนุษย์ของเรา ที่เขาพูดๆกัน อันนี้ผมว่ามันคือเรื่องจริงเลยนะ เราเริ่มไม่รู้สึกรู้สากับอะไรทั้งนั้น ไม่ว่าดีใจ เสียใจ เศร้า โกรธ ทุกอย่างมันถูกตีกรอบเราก็ใช้ชีวิตไปวันๆ”

แต่เมื่อถามว่าคุกทำลายความเป็นศิลปินของเขาไปด้วยหรือไม่ เขาตอบอย่างชัดเจนว่า ไม่ การแต่งกลอนลำเป็นเพียงไม่กี่เรื่องที่ยังทำให้เขาได้รู้สึกว่ายังได้รับสัมผัสของความเป็นมนุษย์อยู่ เขาพยายามทบทวนกลอนลำต่างๆ ที่เคยร้องเคยรำมาแต่ก่อน พร้อมกับแต่งกลอนเพิ่มไว้หลายบท

กับเรื่องเรียนที่เหลืออีกเพียง 10 หน่วยกิต เขามองว่าถ้ากลับไปเรียนได้ผมก็เรียน แต่ถ้าเรียนไม่ได้ก็ไม่เป็นไร เพราะเขาเห็นชีวิตที่จะเดินต่อไปจากนี้คือการเป็นหมอลำ

เขาว่าหมอลำ และการแสดงคือชีวิตของเขา และมันเป็นสิ่งเดียวที่ คุก เอามันไปจากเขาไม่ได้ 

และหลังออกจากเรือนจำได้ไม่นาน เขาเดินมาที่เรือนจำหญิง เพื่อนรอเพื่อนอีกหนึ่งคน ที่ชื่อว่า กอล์ฟ ภรณ์ทิพย์