Submitted on Fri, 2017-05-12 10:21
ห้วยละหารบ้านเคยเนาแต่เก่าก่อน
และกรวดก้อนดินทรายทั้งหลายแหล่
เคยผาลผ่านเคยไถดะเคยไถแปร
เคยพืชพันธุ์ตะลึงแลตระการ
ล้วนผสานผสมกลมกลืนชีวิต
พิศดูไปคล้ายล่วงผ่าน
สายใยใดผูกพันวิญญาณ
คือสายแนนยั่งยืนนานที่ลับเลย
คิดถึงทุ่ง, นที, วิถีชีวิต
ที่เผลอนิดก็ร่วงหายไม่ทันเอ่ย
จวนวันเริ่มฤดูกาลหว่านไถเคย
ก็เปลี่ยนแล้วเกินเปรียบเปรยว่าใดแปลง
ห้วยละหารบ้านเราก็เศร้าสร้อย
ชาวนาคอยดูทีวีเขาแถลง
ให้พระโคกำหนดบทแสดง
ไม่มีนาให้บ่า, แล้ง ทุกข์ระทม
แล้วพรุ่งนี้ก็ต้องไปทำงานต่อ
ตอกบัตรรอเวลาอย่างสาสม
ตกเย็นออกจากห้องแอร์ก็ซานซม
กลับมาจมใจหวนคร่ำครวญประจำ!