เหนื่อยนาน นิ่งเนิบ จนเนือย
เฉื่อยๆ เฉยๆ บางทีเฉา
เราดิ่งร่วงล้มในสีเทา
ใครเขามองเช่นไรไม่โต้แย้ง

เปลืองคำบอกกล่าวไปไยเล่า
ทุกข์เราทุกข์เขาเบื่อจะแบ่ง
เหนื่อย นิ่ง เนิบ เฉื่อย ไร้เรี่ยวแรง
แสร้ง แย่ง แกร่ง ทำไม เหนื่อยนักแล้ว

มองกันเห็นกันเท่านี้พอ
ไม่ได้ขอ ไม่มีให้ อย่าเจื้อยแจ้ว
ชีวิตยามที่มันหมองแวว
ขุ่นขึ้ง คลาดแคล้ว ในล้าเนือย

ไม่มีแรงลุกขึ้นขณะนี้
ผ่านนาที ชั่วโมง ไปเรื่อยๆ
ปกปิดซ่อนเร้นหรือเปิดเปลือย
เมื่อยหน้ากากแต่ไร้แรงจะถอดวาง

กอดเพื่อนร่วมโลกในความเงียบ
ไม่เทียบไม่เปรียบไม่ขัดขวาง
รู้ว่าชีวิตมันอ้างว้าง
รู้ว่าทางมันไกลรู้ว่าล้า

ไม่เรียกร้องไม่ปลุกปลอบไม่รุกเร้า
อ้อมกอดว่างเปล่าแค่เปิดอ้า
ไม่ใช่เวลาแสดงภูมิถกปรัชญา
อยากให้เธอรู้ว่ารู้ว่าทุกข์