ยื่นมือให้ฉันเกาะกุม
มือแห่งความอบอุ่นด้วยมิตรไมตรี
มือที่ทะนุถนอมน้ำใจ
มือที่แม้นเข็มเรือบอกทิศไปยังปลายทาง
มือที่หยิบยื่นความแข็งแกร่ง
ดั่งหนึ่งนาวาแหวกเกลียวคลื่นแล่นไปยังจุดหมาย
มือนั้น...มือที่เป็นมากกว่าฉันกับเธอ

ทิวา...
บนระยะทางตามโค้งโลก
ที่ไมล์ทะเลเริ่มจากต้นทางยาวสู่ปลายทาง
เป็นเส้นทางที่เรือเดินไปบนแผนที่
กับวันรินดอกเหงื่อเมื่อเรือ ณ เส้นรุ้งร้อน
ซุกกายในผ้าห่ม ณ เส้นรุ้งเหน็บหนาว
บางวันทะเลอ่อนหวานราบเรียบ
ดังหนึ่งดรุณีแรกรุ่นเก็บงำความรักไว้ในใจ
บางวันเธอ (ทะเล) กราดเกรี้ยวโมโหร้าย
คล้ายภรรยาโกรธาเมื่อรู้ว่าสามีมีเมียน้อย
จะอย่างไร  เรา (คนเรือ) ก็อยู่ในอ้อมกอด
ของเธอ (ทะเล) ไม่ว่าที่นี่หรือที่อื่น
วันนี้หรือวันไหน

ราตรี...
ชูจอกเมรัยร่ำรสเพลินพิศเคียวจันทร์
ซึ่งค่อยเคลื่อนคล้อยดวงไปท่ามธารดาว
เมรัยจอกหนึ่ง  น้ำตาจันทราหยดหนึ่ง
หวานเมรัยและขมปร่าแห่งอัสสุชล
กุมมือฉันไว้ก่อน...ได้ไหม ?
มือที่ปลุกปลอบฝันและกำลังใจ
หลังดื่มจอกนี้แล้ว  ห่มผ้าให้ฉัน
เพื่อสนิทในนิทรา.