มีคนอยู่ในคุก
ยามสูซุกอยู่ในซ่อง
เหล่านั้นล้วนเพื่อนพ้อง
เเละพี่น้องของปวงชน
ทุกข์ทนที่ทนทุกข์
ระอุรุกระอาบน
ความหวังจะปลั่งผล
เสรีชนให้ยลยิน
คือดาวเคียงแดนดล
ที่ตกหล่นอยู่บนดิน
หยัดอยู่ไม่รู้สิ้น
แม้นทมิฬจะกลินกลืน
วันคืนของคนคุก
ย่อมจมจุกจำยอมยืน
รับทัณฑ์ทั้งพันหมื่น
ด้วยขื่นขมและตรมตรอม
อยุติธรรมระยำยุค
หรือปลอบปลุกประณีประนอม
มีแต่จะกวาดล้อม
ผู้พร้อมหน้าประชาชี
แพ้พ่ายของพลายพัง
กระหึ่มดังดั่งเภรี
ยามยุทธหัตถี
ที่ลั่นฆ้องคะนองงา
มีคนอยู่ในคุก
มาทุกยุคตลอดมา
บทเรียนเลือด-น้ำตา
รดขื่อคาจนพังครัน
สูผู้อยู่แคล่วคล่อง
ต้องกู่ก้องร้องจำนรรค์
อย่างืมงะงำงัน
คิดครื้นครั่นจนลืมคน
พลังจะหลั่งราน
ชะมวลมารที่มืดมน
ผู้กล้า-ประชาชน
ต้องยืนหยัดร่วมกัดฟัน
หมายเหตุ ที่ใช้รูปพี่ไผ่ ดาวดิน เพราะเป็นสัญลักษณ์ที่แจ่มชัดที่สุด ในการสื่อถึงความอยุติธรรมที่เกิดขึ้นในกระบวนการต่อสู้ทางชนชั้น และเพื่อสิทธิเสรีภาพในสังคมไทย
ขออุทิศให้ดับเหล่านักสู้สาธารณะทุกคนที่ยังคงถูกจองจำ อันเนื่องมาจากภาวะตุลาการอาพาธและอำนาจนอกระบอบประชาธิปไตย
