กวีประชาไท: แด่ออเจ้า....

มวลมหากาลเวลานิจจาเอ๋ย     กระไรเลยจะเฉยหยุดไร้หมุดหมาย

ฤดูกาลยังผ่านมาหาเปล่าดาย     บันทึกร้าย,เลว,ดี มีเอวัง

ออเจ้าปักเข็มหมุดไว้ในผืนผ้า     เพื่อหมายว่าจะมาใหม่ในภายหลัง

ปักหมุดสุดแผนที่ ๆ ระวัง     ประหนึ่งตั้งประภาคารการเดินทาง

ปักหมุดสุดขอบหล้าอย่าเลือนหลง     เข้ารกพงจงดีไร้ผีสาง

นักเดินทางรุ่นก่อนหน้ากล้าก้าวย่าง     ปักหมุดง้างโง่งมจมทะเล

ส่องแสงจากประภาคารกาลเวลา     หินโสโครกข้างขวาอย่าหันเห

แสงฟ้าพราวจากดาวเหนือเมื่อโพล้เพล้     หมุดหมายไม่หมิ่นเหม่ให้เร่ร้าง

คนรุ่นก่อนสอนไว้ให้รู้ค่า     กาลเวลาพาปักหมุดสุดสรรค์สร้าง

รุ่นต่อรุ่นสอนลูกหลานการเดินทาง     เวียนวนคว้างกลางทะเลเสียเวลา

สอนให้รู้จักปักหมุดหยุดเลือนหลง     ยามเข้ารกเข้าพงจงแลหา

คนรุ่นก่อนสะท้อนชีวิตพิจารณา     เขามุ่งมาปักหมุดหมายหวังได้อะไร

นักเดินทางรุ่นน้องท่องจักรวาล     ประภาคารแห่งชีวิตในทิศใหม่

ดาวเหนือยังส่องแสงเป็นแรงใจ     หมุดหมายใหม่ไม่มีวันหมด กฎครอบงำ

เส้นทางแห่งอาหารวิญญาณมนุษย์     ไปปักหมุดสุดทางกลางมืดค่ำ

ก่อนจะตายได้ปักหมุดสุดทรงจำ     แม้หลุมดำดึงดูดยอมหลอมเหลวเลย