กวีประชาไท: แด่ออเจ้า....
Published onมวลมหากาลเวลานิจจาเอ๋ย กระไรเลยจะเฉยหยุดไร้หมุดหมาย
ฤดูกาลยังผ่านมาหาเปล่าดาย บันทึกร้าย,เลว,ดี มีเอวัง
ออเจ้าปักเข็มหมุดไว้ในผืนผ้า เพื่อหมายว่าจะมาใหม่ในภายหลัง
ปักหมุดสุดแผนที่ ๆ ระวัง ประหนึ่งตั้งประภาคารการเดินทาง
ปักหมุดสุดขอบหล้าอย่าเลือนหลง เข้ารกพงจงดีไร้ผีสาง
นักเดินทางรุ่นก่อนหน้ากล้าก้าวย่าง ปักหมุดง้างโง่งมจมทะเล
ส่องแสงจากประภาคารกาลเวลา หินโสโครกข้างขวาอย่าหันเห
แสงฟ้าพราวจากดาวเหนือเมื่อโพล้เพล้ หมุดหมายไม่หมิ่นเหม่ให้เร่ร้าง
คนรุ่นก่อนสอนไว้ให้รู้ค่า กาลเวลาพาปักหมุดสุดสรรค์สร้าง
รุ่นต่อรุ่นสอนลูกหลานการเดินทาง เวียนวนคว้างกลางทะเลเสียเวลา
สอนให้รู้จักปักหมุดหยุดเลือนหลง ยามเข้ารกเข้าพงจงแลหา
คนรุ่นก่อนสะท้อนชีวิตพิจารณา เขามุ่งมาปักหมุดหมายหวังได้อะไร
นักเดินทางรุ่นน้องท่องจักรวาล ประภาคารแห่งชีวิตในทิศใหม่
ดาวเหนือยังส่องแสงเป็นแรงใจ หมุดหมายใหม่ไม่มีวันหมด กฎครอบงำ
เส้นทางแห่งอาหารวิญญาณมนุษย์ ไปปักหมุดสุดทางกลางมืดค่ำ
ก่อนจะตายได้ปักหมุดสุดทรงจำ แม้หลุมดำดึงดูดยอมหลอมเหลวเลย