อันรสถ้อยร้อยแก้วแล้วชวนอ่าน     พาแตกฉานซ่านกระเซ็นเป็นฟองฝัน

เปรียบเป็นแก้วกระจ่างดั่งกลางวัน     "ฟ้าบ่กั้น" ดั่งกรรณิการ์กลิ่นกล้าไกล

ร้อยแก้วปลายปากกาคมกล้าแข็ง     เป็นคมแห่งปัญญาท้ายุคสมัย

ป่าวร้องให้น้องพี่ที่นี่ไท     หมดยุคไพร่ทาสแล้วนะแก้วตา

ปลายปากกากล้าคมอมน้ำหมึก     จารผนึกกระดาษปรารถนา

มิได้หมายปลายคมคือชื่อลือชา     เพียงหมายว่าประชาชนบนชื่นบาน

หลายสิบปีที่ผ่านมาฟ้าบ่กั้น     ดั่งไกลวันฝันใฝ่ไร้รสหวาน

ผมดำขลับกลับขาวคล้ายเถ้าถ่าน     เผด็จการครองเมืองเรื่องเดิม ๆ

ถ้อยคำอันคมกล้าฟ้าบ่กั้น     บิ่น ห้ำหั่นกับยุคหินสิ้นฮึกเหิม

หลายสิบปีที่กาลเวลาท้าเหิมเกริม     ร้อยแก้วเพิ่ม"บุพเพสันนิวาส" ชาติสุดท้าย

ดูระบอบไพร่ทาสไม่ขาดเห็น     ชั้นชนเร้นตัดไม่ขาดอนาถหน่าย

ทาสที่ปล่อยไม่ไปทั้งใจกาย     คล้ายโซ่สายคล้องคอต่อ ๆ มา

ฟ้าบ่กั้นตะวันร้อนให้อ่อนน้อม     "ลาวคำหอม" ถนอมพลังหยั่งถึงฟ้า

แต่ไม้หนึ่ง ก กุนที ที่ลับลา     สี่ปีแล้วหนาถูกฆ่าเลือดตากระเด็น

ฟ้าบ่กั้นถึงวันนี้ 60 ปีแล้ว     ปักหมุดแก้วแววกล้า ฤาหาเห็น

บุพเพอาละวาดสาดกระเซ็น     อร่อยเล่นเป็นทาสไพร่ต่อไปเอย